Κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνέντευξης που παραχώρησε ο επί 15 χρόνια δήμαρχος Χαλκιδέων Γιάννης Σπανός (βλ. ολόκληρη εδώ) μιλήσαμε και για τρία έργα τα οποία ουδέποτε πραγματοποιήθηκαν: Την υποθαλάσσια σήραγγα του Ευρίπου, τη δεύτερη αστική ζεύξη της πόλης με τον Καράμπαμπα και τη γέφυρα στο Μπούρτζι. Επίσης, μου αποκάλυψε το άγνωστο πολιτικό παρασκήνιο που προηγήθηκε της κατασκευής της «υψηλής» γέφυρας, καθώς και το τέχνασμα που σκαρφίστηκε προκειμένου να δείξει την αναγκαιότητα της. Παραθέτω παρακάτω αυτούσιους τους σχετικούς διαλόγους, καθώς διαγράφουν μια άγνωστη πλευρά του ζητήματος των γεφυρώσεων της πόλης μας. Επιπρόσθετα, θεωρώ πως θα εκτιμηθούν ιδιαίτερα από τον μελλοντικό ιστορικό που θα ασχοληθεί με το θέμα.

Β. Κατσός: Όταν πρωτοεκλεγήκατε δημοτικός σύμβουλος το 1964 ήταν φρέσκια ακόμη η απόρριψη της πρότασης δημιουργίας υποθαλάσσιας σήραγγας στη Χαλκίδα, καθώς προκρίθηκε η αντικατάσταση της «ιταλικής» γέφυρας από τη σημερινή «παλαιά», η οποία και έγινε το 1962. Ήταν σωστή ή λάθος αυτή η απόφαση;

Γ. Σπανός: Είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχουμε κάνει στη Χαλκίδα. Δεν υπάρχει ίσως πιο μεγάλο! Γιατί δυστυχώς, ενώ όλα τα λάθη έρχεται ο χρόνος και τα σβήνει, αυτό έχει διάρκεια. Έλεγαν λοιπόν τότε πως έπρεπε να γίνει μια σήραγγα η οποία θα κατέβαινε κάτω από τα έξι μέτρα που έχει ο βυθός. Απ’ τα έξι μέτρα θα είχε οπωσδήποτε και ένα κέλυφος τριών μέτρων, σύνολο εννιά. Βάλε και μια διάμετρο πέντε μέτρων, οπότε φτάναμε στα δεκατέσσερα βάθος. Οπότε, για να έχεις μια ομαλή κλίση 2-3% θα έπρεπε να φτάνει 300-400 μακριά από τον Εύριπο.

– Δηλαδή, ποια θα ήταν τα σημεία εισόδου και εξόδου του τούνελ;

– θα έπρεπε να ξεκινάει από τη διασταύρωση της Λ. Αθηνών που πάει προς Χάλια και να βγαίνει στην αγορά.

– Τόσο μακριά;

– Δεν γίνεται να απορροφήσεις διαφορετικά δεκαπέντε μέτρα βάθος.

– Υπήρχε η τεχνογνωσία εκείνη την εποχή για ένα τέτοιο έργο;

– Όλα είναι εφικτά. Το θέμα είναι αν είναι έξυπνο να κάνεις κάτι. Το δε μεγαλύτερο ερώτημα είναι αν έχεις τις δυνατότητες ώστε να το κάνεις. Ή έχεις και άλλες ανάγκες; Η πόλη τότε είχε ανάγκες αποχετεύσεως, υδρεύσεως, έπαιρνε νερό από τη Λάμψακο. Είχε επίσης ανάγκες οδοποιίας και πολλές άλλες. Η υποθαλάσσια σήραγγα λοιπόν ήταν μία άποψη με πολύ δόση συναισθήματος και με ελάχιστη μελέτη.

– Γιατί δεν πέρασε;

– Γιατί δεν μπορούσε να περάσει, για οικονομικούς και κατασκευαστικούς λόγους. Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες. Κάθε νομός έπαιρνε ένα μικρό ποσό τότε και αυτό το ποσό έπρεπε να το δώσει ή για κάτι δαπανηρό ή για κάτι λιγότερο δαπανηρό.

– Ήταν μόνο θέμα κόστους θεωρείτε; Ή και πολιτικό; Γιατί είχε εγκριθεί από το Δημοτικό Συμβούλιο.

– Δεν βαριέσαι, είχε περάσει. Όχι δεν ήταν πολιτικό. Και σήμερα αν επανέφεραν το θέμα θα τους έλεγα πως είναι λάθος  η πρόταση.

– Στο Άκτιο έγινε πάντως.

– Ε, δεν δουλεύει, δεν κάνει, δεν δείχνει…

– Οπότε τελικά, θεωρείτε την πρόταση της δεκαετίας του 50 λανθασμένη; Ή σωστή;

– θεωρώ την πρόταση, σε συνάρτηση με τις ταμιακές δυνατότητες που είχε η οικονομία μας, λάθος. Θεωρώ επίσης λάθος όμως το ότι δεν καταφέραμε να την υλοποιήσουμε, παρά στη θέση της κάναμε άλλη μία γέφυρα.

– Του Τάσιου, τη σημερινή «παλαιά».

– Ναι, η οποία και αυτή ακόμα με έβρισκε διαφωνούντα. Γιατί, είμαι της γνώμης πως με μια καλή επισκευή της παλαιότερης «ιταλικής» θα μπορούσε να λειτουργεί ως πεζογέφυρα. Εκτός απ’ το κατάστρωμα θα μπορούσαμε να βελτιστοποιήσουμε και το άνοιγμα της, ώστε αντί με μαγκανοπήγαδα να περιστρεφόταν με μοτεράκι.

– Γιατί προτιμήθηκε η αντικατάσταση της «ιταλικής» γέφυρας;

– Θα σου πω γιατί: Η μεγαλύτερη γέφυρα εξυπηρετεί την κυκλοφορία και έτσι ήταν ελκυστική ως πρόταση. Εάν έμενε όμως η μικρότερη τότε θα υποχρεωνόταν η κοινωνία να φτιάξει και την περιφερειακή, διότι πως θα πέρναγαν διαφορετικά τα μεγάλα φορτηγά; Η κοινωνία ψευτοβολεύτηκε τη δεκαετία του 60 με αυτήν τη γέφυρα που έχουμε σήμερα. Εξαιτίας αυτού καθυστέρησε να γίνει και η «υψηλή» γέφυρα στο τσιμεντάδικο.

– Θα ήταν αποδοτικότερη σε βάθος χρόνου η υποθαλάσσια ζεύξη;

– Όχι καθόλου! Ποτέ. Δεν μπορούσαν να δουλέψει η υποθαλάσσια. Ήθελε πολλά μέτρα, για να γίνει προσαγωγή, πολλές δαπάνες. Γιατί, φαντάσου πως η προσαγωγή θα ήταν υπόγεια, δεν μπορεί να ήταν επίγεια.

– Μου έκανε εντύπωση που είπατε πως η «ιταλική» γέφυρα θα θέλατε να γίνει πεζογέφυρα.

– Όχι ακριβώς, μια μικρή αστική γέφυρα, για τα ΙΧ.

– Θα μπορούσε η κυκλοφορία των οχημάτων ανάμεσα στην ευβοϊκή και την βοιωτική ακτή να εξυπηρετηθεί από την κατασκευή μιας δεύτερης αστικής γέφυρας;

– Δεν θα γινόταν. Αν μου έλεγαν εμένα «φτιάξε μία γέφυρα», θα έφτιαχνα τη γέφυρα στο Μπούρτζι, που επίσης κουβεντιάζεται πολλά χρόνια.

– Μιλάμε για γέφυρα αστικής χρήσης…

– Θα έφτιαχνα τη γέφυρα στο Μπούρτζι. Και το Μπούρτζι είναι Χαλκίδα.

– Και ο Καράμπαμπας; Πως θα εξυπηρετείται;

– Από τη γέφυρα που υπάρχει. Το Βασιλικό είναι Χαλκίδα, δεν είναι εκτός. Άλλο χθες τι ήταν, σήμερα είναι δήμος Χαλκιδέων.

– Αν παρέμενε μιας λωρίδας, όπως ήταν η «ιταλική», δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Αλλά και με τη σημερινή ακόμα, για να εξυπηρετηθεί ο αστικός κυκλοφοριακός φόρτος, δεν θα ήταν προτιμότερη μια πλησιέστερη ζεύξη;

– Όχι, ο φόρτος υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν περιφερειακοί δρόμοι. Εάν από του Αφεντάκη το εργοστάσιο άνοιγε ο δρόμος προς την Μεγάλου Αλεξάνδρου και από κει με μία γέφυρα, 10 από τα 15 αυτοκίνητα που διέρχονται της «παλαιάς» δεν θα το έκαναν.

– Άρα, αν και εσείς ήσασταν αυτός που είχατε εισηγηθεί τη δεύτερη, κοντινή στην «παλαιά», γέφυρα…

– Είχαμε εισηγηθεί 100 πράγματα.

– Ήταν απλά μια πρόταση τυράκι; Όποιος τσιμπήσει και αν;

– Ναι, να μην πάω στον υπουργό και μου πει «δεν μας έφερες κύριε τίποτα». Γιατί το’ πε ο Παττακός στον Ρεντίφη: «Δήμαρχε, ψάξε να βρεις δήμαρχο!».

– Γιατί;

– Γιατί δεν είχε μία πρόταση να του υποβάλει! Έτσι είχα ακούσει…

– Από πότε υπήρχε ως πρόταση η κατασκευή της «υψηλής» γέφυρας;

– Από τότε, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όπως και για την άλλη, στο Μπούρτζι. Όσο για την «υψηλή» αγωνίστηκα με όλες μου τις δυνάμεις για να γίνει και απαντώντας στο δίλλημα: «Η δέχεστε τη λύση στο τσιμεντάδικο ή δεν κάνουμε τίποτα!».

– Δηλαδή;

– Η διαφωνία μου, στις αρχές της δεκαετίας του 80, ήταν πως ήθελα η νέα γέφυρα να γίνει στο Μπούρτζι. Όμως, διάφοροι ευβοϊκοί παράγοντες, με πρωτοβουλία του δημάρχου Βασιλικού, κάποιος κύριος Λεμπέσης, δεν θέλανε να κουβεντιάσουμε την πρόταση για λόγους κομματικούς.

– Μα τους σύμφερε!

– Μα, ακριβώς επειδή τους σύμφερε. Τους έλεγα «θα γίνετε η πρωτεύουσα της Εύβοιας!», αλλά δεν το δέχτηκαν. Αυτό έγινε το 1982, όταν ο Τσοχατζόπουλος προσκλήθηκε από μένα και πείστηκε ότι χρειαζόμαστε δεύτερη γέφυρα, τότε είχαμε ακόμη μόνο μία φυσικά. Ο οποίος ήταν τότε σε άλλη Κυβέρνηση, πολύ πιο εχθρική για μένα, απ’ ότι ήταν η ΝΔ. Όταν λοιπόν τον ρώτησα -είχε ένα σπίτι εδώ στη Βάθεια, της αδελφής του, ερχόταν και κοιμόταν-, «πότε θα έρθεις υπουργέ στη Χαλκίδα να σου δείξω;», λέει «την Παρασκευή το βράδυ θα έρθω, το απόγευμα». Εγώ είχα ρεγουλάρει τον λιμενάρχη Χαλκίδας, τον υποχρέωσα εκείνη την ημέρα να πάρει άδεια και να ανοίξει τη γέφυρα μεσημεριάτικα, όταν ο Τσοχατζόπουλος ξεκινούσε από την Αθήνα. Τον πρόλαβε λοιπόν η συμφόρεση των ΙΧ και των φορτηγών στην Αλλατίνη. Τον μπλόκαρε και περίμεναν να κλείσει η γέφυρα για να έρθουν. Μετά από δέκα ημέρες, πήγα και ζήτησα ραντεβού από τον Τζοχατζόπουλο, «δέξου με σε παρακαλώ, πρέπει να με δεχτείς, είναι ανάγκη». Με δέχτηκε με χίλιες προφυλάξεις, διότι δεν τον άφηναν οι κομματικοί παράγοντες να έχει και πολλές σχέσεις με μη κομματικό. Τον έπεισα λοιπόν ότι είναι αναγκαίο να γίνει αυτή η γέφυρα, μου λέει «και εγώ το ξέρω, γιατί και εγώ την Παρασκευή που ερχόμουνα στη Χαλκίδα με πιασε η γέφυρα!».

– Πως συμφώνησε ο λιμενάρχης να κλείσει τη γέφυρα;

– Του είπα, «θα μου κάνεις αυτή τη χάρη, ότι θέλεις εγώ στη ζωή σου», χωρίς να του πω πως ήξερα πως θα έρθει ο Τσοχατζόπουλος. «Έχω λόγους», του είπα, «και θέλω να ανοίξω τη γέφυρα».

– Ποιος ήταν Λιμενάρχης;

– Δεν το θυμάμαι. Και συνέχισε ο Τζοχατζόπουλος: «Αυτό που μου λες Δήμαρχε είναι σωστό, αλλά ξέρεις ότι εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω, πρέπει να αποφασίσει ο Παπανδρέου». «Ε, να το πεις στον Παπανδρέου!», του λέω, «τι σκατά υπαρχηγός είσαι και θα σε κάνουμε και πρωθυπουργό, θα σου βάλω και εγώ ένα άγαλμα στη γέφυρα! Γιατί να το βάλω διαφορετικά, γιατί είσαι ωραίος άνδρας; Άμα ήταν έτσι θα βάζαν το δικό μου!».

– (γέλια)

– Με τα πολλά δέχτηκε να το πει στον πρωθυπουργό λοιπόν και εκείνος είπε «ναι, να το πει ο Δήμαρχος στη συνέλευση». Η συνέλευση ήταν να γίνει στη Λάρισα.

– Μετά από πόσο καιρό από τη συνάντηση με τον Τσοχατζόπουλο πήγατε στη Λάρισα;

– Έγιναν δύο συναντήσεις και μετά από 4-5 μήνες έκαναν τη Γενική Συνέλευση Στερεάς Ελλάδος και Θεσσαλίας, στο αθλητικό κέντρο της Λάρισας. Τότε κάνανε περιφερειακές συνελεύσεις: Μάζευαν τους δημάρχους, τους νομάρχες και τους βουλευτές των περιφερειών και τα λέγανε. Πήγα και εγώ με τον Βαγγέλη τον Καμπιώτη, οι δύο μας, κανένας άλλος, σε ένα στάδιο γεμάτο ΠΑΣΟΚους, μόνοι εμείς μη κομματικοί! Πέρασε κάπου μισή ώρα και κάποιος είπε «θα μιλήσει τώρα ο Γιάννης ο Σπανός, δήμαρχος Χαλκίδας και πρόεδρος της Ενώσεως Δήμων και Κοινοτήτων». Ανέβηκα πάνω τρέμοντας να μιλήσω. Τους είπα πολλά και ότι δεν μπορεί να περνάει η κυκλοφορία της Εύβοιας μέσα από τους δρόμους της Χαλκίδας που χαράχτηκαν προτού από 3.000 χρόνια. Ο Σκαλιστήρης είχε μεγάλα οχήματα, τρανταζόταν η πόλη! Μετά εκείνοι απάντησαν «για όλα αυτά που είπες δήμαρχε, δεν μπορούμε να πούμε κουβέντα τώρα. Θα σου κάνουμε όμως τη χάρη της γέφυρας. Να συνεννοηθείτε με τον κύριο Τζοχατζόπουλο για τις λεπτομέρειες». Από κει και πέρα άρχισε η μεγάλη μου χαρά και η κουβέντα πλέον από το «να γίνει η γέφυρα!», πήγε στο «που θα γίνει η γέφυρα;». Διότι με ενδιέφερε πολύ και είμαι ακόμα σίγουρος ότι η παράκαμψη της Χαλκίδας και προπαντός η παράκαμψη της Αρτάκης, η οποία διχοτομείται από το δρόμο, δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη λύση της γέφυρας αυτής. Ήρθε λοιπόν ο Τζοχατζόπουλος στη Χαλκίδα, κάναμε μία σύσκεψη στο Επιμελητήριο Ευβοϊκών Παραγόντων, ο νομάρχης, οι δήμαρχοι, οι βουλευτές, έκανε πανστρατιά ο Τζοχατζόπουλος για να κάνει τη μεγάλη εντύπωση. Και αφού ανεβήκαμε πάνω και κάναμε τις προτάσεις και αυτός τις κατέγραφε, σε μια στιγμή πήρανε λόγο δεκάδες Ευβοείς. Του λέω και εγώ «δεν πάμε υπουργέ μου να πιούμε ένα ούζο και να γυρίσουμε;» Μου λέει «και δεν πάμε», σαν ο άνθρωπος να το επιθυμούσε. Και πήγαμε στα Δελφίνια. Κάτσαμε -έβγαζε τραπεζάκια τότε δίπλα στο κύμα- και του λέω «κοίταξε να δεις, θα γίνει η γέφυρα, αλλά δεν πρέπει να γίνει!». Ταράχτηκε ο άνθρωπος, «εσύ με κυνηγάς τώρα ένα χρόνο να γίνει η γέφυρα!». Του διευκρίνισα τότε: «Ναι, δεν πρέπει να γίνει στο τσιμεντάδικο, γιατί η γέφυρα πρέπει να εξυπηρετεί λόγους κυκλοφοριακούς και να γίνει με την καλύτερη σχέση κόστους – απόδοσης», προτείνοντας του τη λύση στο Μπούρτζι, διότι έκοβε, λιγόστευε τη διαδρομή Στενή – Αθήνα κατά 17 χιλιόμετρα. Όπως και τη διαδρομή Βάθεια, Ερέτρια, Αθήνα άλλα τόσα. Διότι η γέφυρα «ακουμπούσε» στη γέφυρα του Λήλαντα, στο Βασιλικό!

– Γιατί δεν έγινε δεκτή η πρόταση;

– Θα σου απαντήσω. Ο Τσοχατζόπουλος κατάλαβε και δέχτηκε την πρόταση μου. Αλλά μου είπε «να φωνάξουμε τον μελετητή». Ο μελετητής ήταν ο Μάκης ο Ασημάκης, Χαλκιδέος, έχει την Οδομηχανική. Αυτός λοιπόν είχε παρουσιάσει μία παλιότερη πρόταση, που προέβλεπε γεφύρωση στο τσιμεντάδικο, εκεί που είναι σήμερα. Βέβαια, η πρόταση αυτή τότε δεν είχε προβλέψει την μετέπειτα αστική ανάπτυξη στις εργατικές κατοικίες της Αγίας Μαρίνας, ούτε στα ΚΤΕΛ ή στου Ταψί τη βρύση. Τα σπίτια εκεί χτίστηκαν έκτοτε, τότε δεν υφίστανται τίποτα, ξεροβούνια παντού! Έλα όμως που αυτήν την πρόταση την είχε ο μελετητής μισοτελειωμένη, ήθελε μόνο κάτι λεπτομέρειες. Τη βλέπει λοιπόν και μου λέει ο Τσοχατζόπουλος, «τι θα γίνει τώρα, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε Σπανέ; Είναι καλή αυτή η πρόταση!». Και μου έριξε το τελεσίγραφο: «Θέλεις να κουβεντιάσουμε την πρόταση σου», να γίνει στο Μπούρτζι δηλαδή, «με αβέβαια εξέλιξη ή θέλεις να δεχτούμε αυτή την πρόταση», στο τσιμεντάδικο, «μια και ο μελετητής την προτείνει;». Και δεχτήκαμε κατ’ οικονομία αυτήν την πρόταση.

– Κάλλιο πέντε και στο χέρι δηλαδή.

– Ναι, διότι δεν ξέραμε αν ο Τσοχατζόπουλος θα ήταν υπουργός δημοσίων έργων αύριο ή ποιος άλλος θα ήταν και τι άλλο θα πίστευε αυτός που θα ήταν καλύτερο.

– Απ’ το 1982 που έγινε αυτή η κουβέντα, γιατί υπήρξε μετά τέτοια καθυστέρηση στο έργο, με αποτέλεσμα να εγκαινιαστεί το 1993;

– Μεσολάβησαν 6-7 χρόνια που η γέφυρα ήταν ανενεργή εργολαβικά. Δεν είχαμε λεφτά και περιμέναμε να έρθει κάποιο πρόγραμμα από την ΕΟΚ, όπως είναι το ΕΣΠΑ τώρα, να τη χρηματοδοτήσει. Και για αυτό, ξεκίνησε το 1989, ή το 1988 και τελείωσε το 1991.

– Γιατί έγινε με δύο μόνο λωρίδες και όχι με τέσσερις;

– Διότι είναι συνάρτηση των χρημάτων. Τα 200 μέτρα που είναι η γέφυρα, με μία ακόμα λουρίδα, δεν θα κέρδιζες παρά μερικά δευτερόλεπτα.

– Δεν θα εξυπηρετούσε καλύτερα;

– Γι’ αυτό σήμερα εμείς, με τους δημοσιογράφους, τους παράγοντες, την κυβέρνηση, μιλάμε για μία γέφυρα στο Μπούρτζι, αυτή ήταν η λύση από τότε και να μείνει η «υψηλή» αστική μόνο, να ξαλαφρώσει.

– Ορισμένοι υποστηρίζουν πως στην «υψηλή» θα έπρεπε να έχει προβλεφθεί και γραμμή τραίνου.

– Αδιάφορο, τα τραίνα είναι ντεμοντέ! Δυστυχώς έδωσαν τα τελευταία 50 χρόνια περισσότερα από 60 δις, κάνανε εγκληματικές μικροεπεμβάσεις και αντί να βελτιώσουν τις γραμμές, ώστε να μεγαλώσουν την ταχύτητα των τραίνων, αντικατέστησαν το ντίζελ με ρεύμα, βάλανε και περιβαλλοντολογικούς λόγους, δεν θα γίνεται δηλαδή η μόλυνση από το καύσιμο στη Χαλκίδα και θα γίνεται στην Πτολεμαΐδα. Αλλά για να κατέβει το ρεύμα από εκεί χάνει ένα 20%!

– Να ξαναγυρίσω στην «παλαιά» γέφυρα, στον Εύριπο. Γίνεται πάλι κουβέντα για αντικατάσταση της με νέα γέφυρα.

– Όχι. Δεν χρειάζεται, ούτε και η «παλιά» ήθελε επισκευή. Αυτό έγινε για εργολαβικούς λόγους. Τι θα πει επισκευή, τι έχει η γέφυρα, ένα βάψιμο θέλει. Ε, ας τη βάφανε εν’ λειτουργία!

– Δεύτερη γέφυρα εντός Χαλκίδας, να την ενώνει με τον Καράμπαμπα; Χρειάζεται; Υπενθυμίζω πως εσείς το είχατε πρωτοπροτείνει και αυτό…

– Υπάρχει μια πρόταση η οποία λέει θα κάνουμε μία γέφυρα η οποία θα κατεβαίνει από την Προαστίου, πρώτο γυμνάσιο, θα γινόταν μια γέφυρα…

– Τύπου Βόσπορος;

– Όχι. Θα γινόταν μια γέφυρα περιπάτου, ίσως και αστική γέφυρα, όχι φορτηγών. Συμφωνάμε;

– Όχι, γιατί, κουβέντα να γίνει…

– Κουβέντες να γίνονται, αλλά εσύ και όλοι οι δημοσιογράφοι θα κατανοήσετε ότι δεν έχουμε απεριόριστες δυνατότητες;

– Κατανοητό και σεβαστό, αλλά για να γίνει η κουβέντα πιο σαφής, όταν έγινε το 62 η γέφυρα η Χαλκίδα είχε 30.000 ψυχές και σήμερα μόνο η πόλη περνάει τους 50.000.

– Δεν θέλουμε να πάει παραπάνω. Η Χαλκίδα πρέπει να είναι 50.000 κάτοικοι. Διότι έχει αποδειχτεί και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η παραγωγικότητα της δημαρχίας όσο είναι ελεγχόμενη σε όγκο μεγαλώνει. Δεν κερδίσαμε τίποτα από τον Σοφοκλή ή από τον όπως τον λένε (Καλλικράτη) και ειπώθηκε ότι θα κερδίσουμε υπαλλήλους. Το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουμε ένα υδροκέφαλο τέρας που δεν μπορεί ο δήμαρχος με τις όποιες στελεχώσεις έχει να ελέγξει, έξω από το φάρο Αυλίδας, την Ερέτρια, στα Λουκίσια, κτλ.

– Άρα δεν χρειάζεται τρίτη γέφυρα η Χαλκίδα;

– Παρακαλώ, δεν χρειάζεται καταρχάς να μεγαλώσουν οι Δήμοι.

– Εσείς είχατε κάνει την πρόταση όμως για νέα ζεύξη Χαλκίδας – Καράμπαμπα!

– Ναι, από την οδό Προαστίου, να περνάει απέναντι στην ψαρόσκαλα.

– Γιατί δεν έγινε;

– Γιατί δεν μπορούσε να γίνει! Εγώ επέμενα να γίνει όμως, γιατί βομβάρδιζα σα δήμαρχος τους κρατούντες με τέτοιες προτάσεις μήπως κάποια συγκυρία συμπτωματική τους πιάσει και μου κάνουν το έργο.

– Ε, δεν έτυχε όμως. Αν γινόταν, καλό για την πόλη θα ήταν. Συμφωνούμε;

– Συμφωνούμε.