Ο πόλεμος ανέστειλε την επέκταση της πόλης

Ο πόλεμος του 1940 και η Κατοχή ανέστειλαν κάθε περίπτωση επεκτάσεως του Σχεδίου Πόλεως στη Χαλκίδα, το οποίο τότε έφθανε μέχρι τη Σχολή των Μηχανικών, επί της προεκτάσεως της οδού Αβάντων (Χαϊνά), από εκεί, προχωρούσε δυτικά προς το Φανάρι, στη συνέχεια δε κατευθυνόταν ανατολικά πριν το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής (τότε Τσαλίκογλου), ενώ κατόπιν προχωρούσε πίσω από το Νεκροταφείο, και κατέληγε στο δρόμο ανάμεσα στα εργοστάσια Σακελλαράκη και Κιαπέκου, επί της οδού Αρεθούσης.

     Η πρώτη μεταπολεμική Δημοτική Αρχή, από τις αρχές του 1952, επελήφθη του θέματος της επεκτάσεως του Σχεδίου Πόλεως και για το λόγο αυτό κάλεσε τον πολεοδόμο του Δήμου Αθηναίων -συμπατριώτη μας- Κωνσταντίνο Μπίρη, οι σχετικές οδηγίες και κατευθύνσεις του οποίου κατεγράφησαν στα πρακτικά του Δημοτ. Συμβουλίου της 16ης Απριλίου 1952. Το Σεπτέμβριο του 1952, με εμπεριστατωμένη εισήγησή του -εκ 13 δακτυλογραφημένων σελίδων- ο τότε δραστήριος πρόεδρος του Δημοτ. Συμβουλίου, αείμνηστος Ανδρέας Σταϊκίδης έθεσε υπόψη του Σώματος δύο εναλλακτικές λύσεις για ισομερή επέκταση του Σχεδίου προς όλες τις κατευθύνσεις του υπάρχοντος, είτε σε πλάτος 230 μέτρων περιμετρικά, δηλαδή σε έκταση 330 στρεμμάτων, (όποτε θα δημιουργούνταν 1.500 νέα οικόπεδα των 200 τ.μ.), είτε σε πλάτος 350 μέτρων, δηλαδή 490 στρεμμάτων, (οπότε θα δημιουργούνταν 2.200 νέα οικόπεδα).

     Το πρόβλημα επικεντρώθηκε στις δαπάνες, όχι μόνον της συντάξεως και εκπονήσεως των σχεδίων, αλλά και σ’ αυτές που θα επωμιζόταν ο Δήμος για επέκταση των δικτύων υδρεύσεως, οδοποιίας κλπ. Ακολούθησαν συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, προτάσεις επί προτάσεων και τελικά η επέκταση έγινε το 1962, δηλαδή μετά από μια ολόκληρη δεκαετία, επί προεδρίας στο Δημοτικό Συμβούλιο του αείμνηστου συμπολίτη μας κ. Στρατή Παπαστρατή – πρώην βουλευτή, ο οποίος πέτυχε να συγκεράσει αντικρουόμενες απόψεις και συμφέροντα των ενδιαφερομένων και να υποβάλει την τελική πρόταση επεκτάσεως του σχεδίου, η οποία εγκρίθηκε εν τέλει τον Αύγουστο του 1964. Η πρόταση δε αυτή συνδυάστηκε με την επέκταση του σχεδίου, όχι μόνον στην προέκταση του «Συνεταιρισμού των Πελοποννησίων», ο οποίος ιδρύθηκε εν τω μεταξύ, αλλά και σε όλες τις παρακείμενες εκτάσεις αριστερά και δεξιά της λεωφόρου Χαϊνά, προς Σαλεμή.

     Εν τω μεταξύ Στο χρονικό διάστημα που πέρασε, από το 1952 μέχρι το 1962, είχαν προηγηθεί και μερικές άλλες μεμονωμένες επεκτάσεις: «του Συνεταιρισμού των Σιδηροδρομικών» με δύο νέα οικονομικά τετράγωνα άνωθεν του Αμαξοστασίου στο συνοικισμό Κάνηθος, και δύο μεγαλύτερες: των Δημοσίων Υπαλλήλων και Στρατιωτικών, καθώς και του Συνεταιρισμού Αστέγων στον συνοικισμό Αγίας Μαρίνας – Μασλάτι. Όλες οι προαναφερθείσες  επεκτάσεις του Σχεδίου Πόλεως έγιναν μέχρι το 1965.

Οι συνέπειες της άναρχης ανάπτυξης.

Όμως η υπερβολική και απρόβλεπτη οικιστική ανάπτυξη της πόλης κατά τις δεκαετίες 1960, 1970 και 1980, η εγκατάσταση χιλιάδων νέων κατοίκων, πρωτίστως από την ύπαιθρο της Εύβοιας, και η ανάγκη αποκτήσεως φθηνής στέγης από τους νέους κατοίκους, οι οποίοι, κατά μέγα μέρος εύρισκαν εργασία στις περισσότερες από σαράντα βιομηχανίες που ιδρύθηκαν στην ευρύτερη περιοχή, τους ανάγκαζαν να αγοράσουν «οικόπεδα» σε περιοχές εκτός Σχεδίου, με συνέπεια να γεμίσουν με χιλιάδες σπίτια «αυθαίρετα» περιοχές οι οποίες ήταν προηγουμένως χωράφια, βάλτοι και άγονες βραχώδεις εκτάσεις.

     Τα Αλάτσατα και η Λιανή Άμμος, το Βαθροβούνι και οι Καμάρες, οι Άγιοι Ανάργυροι και τμήματα του Δοκού, και σχεδόν κάθε άλλη περιοχή στα όρια της κυρίως πόλεως όπως και ολόκληρη η εκτός Σχεδίου Πόλεως περιοχή του συνοικισμού Κάνηθος, ανοικοδομήθηκαν μέσα σε 25 περίπου χρόνια και ανάγκασαν το Δήμο να έρθει και πάλι ουραγός εγκρίνοντας και εκτελώντας εκ των υστέρων σχέδια έργα υποδομής σε όλα του σχεδόν τα διοικητικά όρια.