Η προπολεμική χρήση

Οι πρώτοι οίκοι ανοχής που υπήρχαν στη περιοχή «Φανάρι», δηλαδή στο σημερινό Κουρέντι, δημιουργήθηκαν προπολεμικά, τότε που η περιοχή ήταν έρημη και τα πιο κοντινά σπίτια είχαν «απόσταση ασφαλείας» από τους «νοικοκυραίους».

Υπάρχουν μαρτυρίες για τουλάχιστον τρία σπίτια που κάθε βράδυ άναβαν το κόκκινο φωτάκι τους και περίμεναν την πελατεία τους να φανεί. Η τότε πόλη περιοριζόταν μέσα στην ακτίνα του σημερινού της κέντρου, εκτεινόταν δηλαδή περίπου μέχρι το «κόκκινο σπίτι» και έτσι όσοι επιθυμούσαν να δεχτούν ιδιαίτερες και επί πληρωμή υπηρεσίες έπρεπε να κάνουν «μικρά ταξιδάκια», περνώντας μέσα από χωράφια.

Η εποχή άλλαξε

Το πρόβλημα όμως της γρήγορης και άναρχης αστικοποίησης της Χαλκίδας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ως πρώτο θύμα τους οίκους ανοχής.

Γρήγορα απέμεινε στη περιοχή μόνον ένας, στο κομμάτι γης μπροστά από τη θάλασσα, εκεί που οι περιοχές Παπαθανασίου και Κουρέντι ενώνονται. Από την δεκαετία του 60 και μετά όμως ξεκίνησαν σταδιακά να χτίζονται και τα πρώτα, «κανονικά» αυτή τη φορά, σπίτια που μέσα τους κατοίκησαν οικογενειάρχες. Σιγά –σιγά η νέα περιοχή του «Φαναριού» δε θύμιζε σε τίποτα την παλαιά ερημωμένη έκταση που χωρίς πρόβλημα φιλοξενούσε επί σειρά ετών τους έμπειρους αλλα και τους νέους «εξερευνητές του έρωτα». Έτσι, άρχισαν χρόνο με τον χρόνο να αυξάνονται τα προβλήματα στις καθημερινές σχέσεις των εκεί κατοίκων με τις γυναίκες στον οίκο ανοχής.

Τα προβλήματα

Την δεκαετία του 70, οι οικογένειες που κατοικούσαν πλέον στο «Φανάρι» δεν ήταν διατεθειμένες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια περιοχή που αποτελούσε εστία «ηθικής μόλυνσης» και διαφθοράς.

Η παιδική χαρά που είχε δημιουργηθεί δίπλα από τη θάλασσα και λίγα μέτρα από τον οίκο ανοχής (η οποία υπάρχει και σήμερα) ήταν ουσιαστικά «απαγορευμένη ζώνη» για τα παιδιά, καθώς οι γονείς τους δεν τα άφηναν να την πλησιάσουν επειδή φοβόντουσαν πως θα δουν «άσεμνες καταστάσεις»! Οι φόβοι δεν ήταν αβάσιμοι: καθημερινά γίνονταν καταγγελίες στην τότε διεύθυνση Χωροφυλακής Χαλκίδος πως «γυμνόστηθες ιερόδουλες περιφέρονταν ξεδιάντροπα». Επίσης, οι «προστάτες», κάποιοι «πελάτες» και άλλα άτομα αμφιβόλου ποιότητας είχαν δημιουργήσει στους περίοικους ένα τεράστιο πρόβλημα ανασφάλειας, το οποίο συνεχώς αυξανόταν. Η κατάσταση πλέον είχε ξεφύγει πλέον απο κάθε έλεγχο και καμία απο τις δύο πλευρές δεν ήταν διατεθειμένη να κάνει πίσω.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι

Παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες των πολιτών να απομακρυνθεί ο οίκος ανοχής απο την περιοχή, εκείνος συνέχιζε να λειτουργεί κανονικά και μάλιστα αναβαθμίζονταν συνεχώς.

Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε και το ποτήρι. Όταν μία ωραία πρωία, οι κάτοικοι είδαν έξω απο τον οίκο ανοχης σκαλωσιές προς ανακαίνιση του κτιρίου κατάλαβαν πως όχι μόνο η «εστία ηθικής μόλυνσης» δε θα απομακρύνονταν, αλλα θα ανακαινιζόταν και πιθανότατα θα φιλοξενούσε και άλλες ιερόδουλες! Οπότε κατάλαβαν πως θα έπρεπε να λάβουν πιο δραστικά μέτρα!

Η αντίδραση των κατοίκων

Η αντίδραση των κατοίκων ήταν άμεση και καθοριστική για την απομάκρυνση των ιερόδουλων.

Με υπόμνημα που συνέταξαν τον Μάιο του 1979 και απέστειλαν προς τους νομικούς και πολιτικούς άρχοντες της Έυβοιας και της Χαλκίδας, απαιτούσαν την ταχεία μετεγκατάσταση των οίκων ανοχής, καθώς η κατάσταση είχε περιέλθει πλέον σε πλήρες αδιέξοδο. Το υπόμνημα υπέγραφαν 85 κάτοικοι, με την διευκρίνηση μάλιστα πως η «επιτροπή κατοίκων», θα συνεχίσει την συλλογή υπογραφών.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε πλέον αρχίσει.

Δύο χρόνια αργότερα οι κάτοικοι μπόρεσαν να απαλλαχθούν απο τους «φορείς της διαφθοράς» και πλέον να ζήσουν σε ένα φιλήσυχο περιβάλλον, όπου θα μπορούσαν να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους.

Οι ιδιοκτήτες του υπέροχου παλαιού διώροφου,  κ. Βασίλειος Δούρος και η σύζυγος του Ελένη, το δώρησαν στον Δήμο, μαζί με το οικόπεδο, έτσι ώστε να δημιουργηθεί εκεί o πρώτος παιδικός σταθμός της Χαλκίδας, κάτι που τόσο έλειπε απο την μέχρι πρότινος υποβαθμισμένη περιοχή. Ετσι, όλοι οι οίκοι ανοχής που βρίσκονταν κάποτε στη εκεί γύρω περιοχή έκλεισαν οριστικά.

Οι συνέπειες

Στις αρχές της δεκαετίας του 80, μετά την απομάκρυνση των ιερόδουλων απο την περιοχή στη Χαλκίδα σημειώθηκε έκρηξη σεξουαλικών επιθέσεων.

Η αστυνομία δεν προλάβαινε να αντιμετωπίζει καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, αλλά και αμέτρητες απόπειρες βιασμού! Ο τότε δήμαρχος της Χαλκίδας, κ. Γιάννης Σπανός, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα είχε προτείνει την μεταφορά ιερόδουλων σε τροχόσπιτα στη περιοχή των Σφαγείων, έτσι ώστε να εκλείψουν όλα τα παραπάνω φαινόμενα. Τελικά η μετεγκατάσταση των οίκων ανοχής έγινε στη περιοχή της Γλύφας οπου και μέχρι σήμερα στεγάζονται.