«Να φάει κρέας γουρουνιού και να έρθει!»

Την ενδεκάτη μέρα της πολιορκίας, στις 25 Ιουλίου 1470, ο Μωάμεθ Β΄ κάλεσε το στρατιωτικό του επιτελείο σε ειδικό συμβούλιο.

Σε αυτό, φώναξε και τον Ντομένικο Ντεμουνέσι (ή Ντεμουνέξι). Έναν Βενετό που είχε οδηγήσει 66 ιστιοφόρα στις 7-3-1470 στην Stalimene (Λήμνο), στην πολιορκία του Κόκκινου(πύργος και λιμάνι του νησιού), αλλά στη συνέχεια αυτομόλησε μαζί με τούς στρατιώτες του, στην Καλλίπολη της Αν. Θράκης. Για αυτόν τον άνδρα ο Πορθητής προόριζε έναν ιδιαίτερο ρόλο: αυτόν του διαμεσολαβητή, ώστε να παραδώσει το τελεσίγραφό του στους πολιορκημένους του Νεγροπόντε. Μόλις πήρε το μήνυμα από το Σουλτάνο ο Ντεμουνέσι έφυγε γρήγορα από τη σκηνή του Μεγάλου Τούρκου και κατευθύνθηκε προς τα τείχη. Βλέποντας οι φρουροί την αντιπροσωπεία με τα λάβαρα του Μωάμεθ Β΄ να πλησιάζει, ειδοποίησαν τον Βάϊλο (επίτροπο, διοικητή) του Νεγροπόντε Πάολο Ερίτζο (Paulo Erizzo) ο οποίος έτρεξε στις επάλξεις. Τον διάλογο που ακολούθησε, διέσωσε ο Rizzardo στο χρονικό του:

– «Φωνάξτε τον μπαΐλο σας πού θέλουμε να του μιλήσουμε από μέρους του Κυρίου μας», φώναξε με τρανταχτή φωνή ο Ντεμουνέσι, κάτω από τα τείχη.

– «Τι ζητάτε από το μπαΐλο μας; Μπορείτε να πείτε σε μένα ό,τι θέλετε γιατί αυτήν την εντολή έχω από τον ίδιο» απάντησε από ψηλά ένας απλός στρατιώτης με το όνομα Φιόριο, κατά διαταγή του Βαΐλου του πού στεκόταν ήδη δίπλα του, χωρίς να φαίνεται στην Τούρκικη κουστωδία.

– «Έχουμε διαταγή από τον Κύριό μας να μιλήσουμε στον ίδιο τον μπαΐλο», αποκρίθηκε στα Ιταλικά ο Ντεμουνέσι.

– «Αν εσύ θέλεις να πεις τίποτα, πες το σε μένα γιατί ο μπαΐλος δεν είναι δυνατόν να’ ρθει εδώ» συνέχισε να τον περιπαίζει ο Φιόριο.

Ο Ντεμουνέσι κατάλαβε τότε πως δεν είχε νόημα να επιμένει και απάντησε: «Πηγαίνετε να του πείτε από μέρους του Κυρίου μας ότι πρέπει να παραδώσει την πόλη γιατί είναι αποφασισμένος να μη φύγει απ’ εδώ αν δεν την κυριέψει. Σάς δίνει την υπόσχεση να μη δυσαρεστήσει κανένα πρόσωπο σ’ οποιαδήποτε κοινωνική τάξη κι’ αν ανήκει και να σάς απαλλάξει για δέκα χρόνια από κάθε επιβάρυνση. Στους ευγενείς πού έχουνε μια βίλλα υπόσχεται να δώσει δύο. Στον μεγαλοπρεπή μπαΐλο σας και τον αρχηγό σας θα τούς κάνει αφέντες αν θελήσουνε να παραμείνουν εδώ κι’ αν όχι θα τούς δώσει μεγάλη θέση στην Κωνσταντινούπολη γιατί ξέρει πολύ καλά πώς δεν θα μπορέσουν ποτέ ξανά να πάνε στη Βενετία».

Η απάντηση δεν άργησε να ακουστεί, πάλι από το στόμα του Φιόριο, με την άδεια ασφαλώς του Ερίτζο: «Πες στον κύριό σου να πάει να πνιγεί και πώς η κυρίαρχη Βενετία απόκτησε τούτη τη γη για τον εαυτό της. Και τράβα πες του πώς σε δέκα ή δώδεκα ημέρες θα ξέρει αν θα την κρατήσει για λογαριασμό της ή θα την παραδώσει στον κύριό σας. Γιατί, ελπίζουμε στο Θεό πώς θα σάς καταστρέψουμε το στρατό και θα σάς σκίσουμε τις σημαίες και τότε δεν θα ξέρετε που να κρυφτείτε. Με τόση ντροπή θα φύγετε απ’ εδώ».

Μόλις ακούστηκαν αυτά, πήραν θάρρος οι υπόλοιποι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στα τείχη και ξεκίνησαν τις προσβολές και τις φοβέρες προς τον προδότη Βενετό και τη συνοδεία του. Ένας μάλιστα ακούστηκε να λέει χαρακτηριστικά: «Τράβα πες στον κύριό σου να πάει να φάει κρέας γουρουνιού και μετά να έρθει να συναντηθούμε στην τάφρο για να δει αν του κρατάνε τα κότσια να καταλάβει τούτη τη γη».