Ο ίδιος ο Αντζολέλλο έγραψε πως πέρασε στην υπηρεσία του νικητή Βαγιαζήτ Β’. Αλλά από το 1481 τα ίχνη του χάνονται.

Σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες έμεινε στο σεράι «καμιά εικοσαριά χρόνια». Τον ξαναβρίσκουμε στην πατρίδα του τη Βιτσέντζα στις αρχές του 1488. Οι ίδιες μαρτυρίες  μας λένε πως απέδρασε από το σεράι και έφτασε στην Ιταλία με περιπετειώδη τρόπο. Δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε κι έκανε τρία παιδιά, δύο γιους και μία κόρη. Το 1509 ενεγράφη στη συντεχνία των συμβολαιογράφων της πόλης.

Υπάρχουν αβέβαιες μαρτυρίες για κάποια ταξίδια του στην Ευρώπη, που μπορεί να έγιναν είτε όταν ήταν στην υπηρεσία του σουλτάνου, είτε μετά την επιστροφή του στη Βιτσέντζα. Θεωρείται αντίθετα πιθανή η παραμονή του στην Περσία μετά το θάνατο του Πορθητή, εξαιτίας της άριστης περιγραφής που μας άφησε της διαδρομής Κωνσταντινούπολη – Ταυρίδα και της αυλής του σάχη Ισμαήλ, διαδόχου του Ουζούν Χασάν. Εικάζεται και ένα δεύτερο ταξίδι του στην Περσία ανάμεσα στο 1507 και στο 1517, ίσως ως απεσταλμένος της Βενετίας, ίσως ως απλός έμπορος.

Ο Τζοβάν Μαρία Αντζολέλλο πέθανε στη Βιτσέντζα ανάμεσα στο τέλος του 1523 και στις αρχές του 1524. Ήταν 73 χρονών και πρόεδρος της συντεχνίας συμβολαιογράφων της πόλης του. Το βιβλίο «ένας Ενετός του 15^ου αιώνα στην Αυλή του μεγάλου Τούρκου» πρέπει, κατά πάσα πιθανότητα να είναι το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο Αντζολέλλο. Ο μόνος κώδικας που μας έμεινε λειψός και βρίσκεται στη βιβλιοθήκη Bertoniana της Βιτσέντζα. Από τότε πρωτοδημοσιεύτηκε το 1881 στην ίδια πόλη από τον Α. Καππαρότσο. Ο αρχικός τίτλος του βιβλίου «Ταξίδι στο Νεγροπόντε» δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενό του. Στην πραγματικότητα το ταξίδι στη Χάλκίδα εξαντλείται σε μισή σελίδα. Εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η πολιορκία και η άλωση της πόλης από τον Πορθητή, η αιχμαλωσία και η μεταφορά του στην Κωνσταντινούπολη και η λεπτομερέστατη περιγραφή της Πόλης, της αυλής του Μεγάλου Τούρκου και του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκε η αυτοκρατορία. Το τελευταίο κεφάλαιο αποτελεί μία πρώτη προσπάθεια περιγραφής της καταγωγής των Τούρκων, του ίδιου του Μωάμεθ τον Πορθητή και της σκληρής διαμάχης που ξέσπασε μετά το θάνατό του για τη διαδοχή.

Τα ίδια αυτά θέματα απασχολούν και ένα άλλο, πολύ πιο φιλόδοξο έργο του Αντζολέλλο, την «Historia Turchesca», που περιγράφει την ιστορία των οθωμανών Τούρκων από τον 6ο μ.Χ αιώνα μέχρι το 1514. Κατά πάσα πιθανότητα, στη συγγραφή του έργου αυτού συμμετείχε και ένας άλλος Βενετός, ο Ντονάντο ντα Αέτζε, που μάλλον συνέταξε τα μέρη που αφορούν τις εκστρατείες των γάλλων βασιλιάδων Καρόλου 8ου και του Λουδοβίκου 12ου στην Ιταλία ανάμεσα στο 1494 και το 1504.

Το πρώτο όμως έργο του Αντζολέλλο που έκανε την εμφάνισή του στην Ιταλία είναι η «Σύντομη αφήγηση της ζωής και των πράξεων του Ουσσουκασσάνο», βασιλιά της Περσίας , που κυκλοφόρησε στη Βιτσέντζα το 1490 κι έκτοτε έκανε διάφορες επανεκδόσεις. Σύμφωνα με τον ΙΙάολο Τζόβιο, που το χρησιμοποίησε για το βιβλίο του «Έπαινοι και βίοι συντόμως καταγραμμένοι επιφανών ανδρών» (Βενετία 1557), ο Αντζολέλλο το έγραψε στα ιταλικά αλλά ύστερα το μετέφρασε στα τουρκικά, κερδίζοντας έτσι την εύνοια τον Μωάμεθ Β’.

Υπάρχει τέλος κι ένα άλλο έργο τον Αντζολέλλο πον ανακαλύφτηκε μόλις πρόσφατα. Πρόκειται για τη μετάφραση στα βενετσιάνικα της Διαθήκης του Μωάμεθ στο γαμπρό του Αλί, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1913, σε μια κακή μετάφραση στα γαλλικά του Jean Reinhardt. To πλήρες κείμενο στην πρωτότυπη γλώσσα κυκλοφόρησε μόλις το 1985. Πρόκειται, όπως λέει ο τίτλος του, για ένα σύντομο κείμενο που φέρεται να έγραφε ο Πορθητής για τον άνδρα της κόρης του Φατιμά. Ο λόγος για τον οποίο τράβηξε την προσοχή του Αντζολέλλο πρέπει να είναι πως το κείμενο αποτελεί μια ποιητική αλλά σύντομη και διεξοδική έκθεση των ηθικών και θρησκευτικών αρχών του Ισλάμ. Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς μεταφράστηκε αυτή η πνευματική διαθήκη τον Πορθητή. Αποτελεί όμως την καλύτερη μαρτυρία της διαφοροποίησης που συντελέστηκε στην αντίληψη αυτού του χριστιανού σκλάβου σε σχέση με το οθωμανικό σύμπαν. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς αναγκαστικής παραμονής στο σεράι, ο Αντζολέλλο έμαθε να αξιολογεί κατάλληλα τις αρετές και τα ελαττώματα των αφεντικών του.

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος, καθαρά τεχνικός, που κάνει αυτή τη διαφορά ακόμη πιο αισθητή. Τα πρώτα δύο κεφάλαια μεταφράστηκαν από τον κώδικα του «Ταξιδιού» που βρίσκεται στη Βιτσέντζα. Για τα δύο τελευταία προτιμήθηκε αντίθετα η μεταγενέστερη εκδοχή που βρίσκεται στην «Historia Tourchcsca». Τα δύο κείμενα δεν παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές. Αυτή η διαφοροποίηση όμως είναι αρκετά εμφανής. Όχι μόνο στον έκδηλο θαυμασμό του συγγραφέα για ορισμένες όψεις του οθωμανικού βίου (όπως π.χ. για την αγάπη των Τούρκων προς τη φύση), αλλά και στο μεγαλύτερο πλήθος λεπτομερειών.

Υπάρχει και μια άλλη στυλιστική διαφορά που αξίζει να σημειωθεί. Στα πρώτα δύο κεφάλαια ο Αντζολέλλο είναι ένας περιηγητής που προσέχει να μην του ξεφύγει τίποτα από τους τόπους που γνωρίζει και περιγράφει. Προσέχει τα αρχαία μνημεία, που δεν είναι πάντα σε θέση να αξιολογήσει, ενώ σε δύο φορές (στο μαγικό άγαλμα του Ιπποδρόμου και στην εκτέλεση τον Ναζούχ Μπεγκ) παρασύρεται από τοπικούς θρύλους. Στο δεύτερο ήμισυ αντίθετα ο Αντζολέλλο δεν είναι πλέον ο προνομιούχος περιηγητής, αλλά ο ιστορικός της αυτοκρατορίας. Όχι μόνο οι θρύλοι δεν έχουν πια θέση στην αφήγηση αλλά τα ίδια γεγονότα περιμένουν το συγγραφέα μας για να επιβεβαιωθούν, όπως συμβαίνει με την εκτέλεση του βεζύρη Μαχμούτ πασά «Εγώ ο Ζουάν Μαρία λέω πως αυτό δεν είναι αλήθεια».

Όπως όμως έχουμε ήδη πει, η πραγματική δύναμη του Αντζολέλλο είναι η συντομία και η δημοσιογραφική ακρίβειά του. Αριστουργηματικά είναι από αυτήν την άποψη τα δύο ανέκδοτα που αφορούν τον Πορθητή: εκείνο της νεαρής ερωμένης του και εκείνο με τα καρπούζια του μπαξέ. Τόσο που αργότερα ο Ματτέο Μπαντέλλο, ο Γιάκοπο Ντε Προμοντόριο Ντε Κάμπις, ο Θεόδωρος Σπαντοντζίνο Κατακονζηνός κι άλλοι συγγραφείς τα επαναπρότειναν, εμπλουτίζοντάς τα με νέες λεπτομέρειες.