Τον συνάντησα το μεσημέρι, στις 3, στην πιάτσα του Αγίου Νικολάου.

Ήμασταν ήδη στο δρόμο και γυρνούσαμε τη Χαλκίδα προς αναζήτηση πελατών, όταν ξεκίνησε να μου εξιστορεί το πώς έγινε ταξιτζής. «Μόλις απολύθηκα από το στρατό ανέλαβα το ταξί του πατέρα μου» μου είπε καθώς άναβε τσιγάρο και συνέχισε: «Εκείνος δεν ήθελε, εγώ διαισθανόμουν πως κάνω μεγάλο λάθος με αυτή μου την επιλογή, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά, η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη».

Τον ρωτάω τι θα ήθελε να είχε γίνει και μου λέει συνωμοτικά «Δημόσιος Υπάλληλος»! Εν’ το μεταξύ, ένας κουστουμαρισμένος κύριος μπήκε στο ταξί και μας οδήγησε στην Αρτάκη. Η συζήτηση οδηγήθηκε εύκολα στο κυκλοφοριακό. «Η Χαλκίδα έχει μεγαλύτερο πρόβλημα κι από την Αθήνα» υποστήριξε ο Γιώργος και συμπλήρωσε: «Νομίζω πως ιδανική λύση είναι η εφαρμογή δακτυλίου, αφού θα μειώσει το πρόβλημα ανέξοδα». Ο κουστουμαρισμένος κύριος δεν συμμετέχει καθόλου στην κουβέντα. Μας αγνοεί επιδεικτικά. Ο Γιώργος μου παραπονιέται χαμηλόφωνα για την αγένεια των πελατών και την έλλειψη σεβασμού. «Παρόλα αυτά οι περισσότεροι μου κάνουν καλό αφού με τη συζήτηση ξεχνιέμαι και αντέχω την πολύωρη οδήγηση» παραδέχεται. Μου εξηγεί ότι ο ταξιτζής παίζει συχνά πολλούς ρόλους και κυρίως του ψυχολόγου!

Απόγευμα πια σταματάμε να πάρουμε καφέ και ο Γιώργος αρχίζει να γκρινιάζει για την πολιτεία, η οποία όπως υποστηρίζει δεν τους έχει σε εκτίμηση, και να αναλύει τα γνωστά προβλήματα που τους οδηγούν στις απεργίες. Μια τα μπλόκα και ο έλεγχος, μια οι αποδείξεις και οι φόροι και … μια ηλικιωμένη κυρία μας σταματάει και μας στέλνει στην Αβάντων. Φτάνοντας και αφού έχουμε σταματήσει, η ηλικιωμένη κυρία καθυστερεί με τα χρήματα και φυσικά οι κόρνες των πίσω αυτοκινήτων δεν αργούν να ακουστούν. Με τα χίλια ζόρια η κυρία κατεβαίνει και ο Γιώργος «λούζεται» με διάφορα κοσμητικά επίθετα που αφορούν τον ίδιο και όλο το «σινάφι» του! «Είδες» μου λέει ειρωνικά, «για όλα οι ταρίφες φταίνε!»

Η ώρα έχει πάει 2 το βράδυ και διάφοροι περίεργοι τύποι, για τα μάτια μου καθώς φαίνεται, αρχίζουν να κυκλοφορούν. Ο Γιώργος με καθησυχάζει αφού με την πείρα του μπορεί να ξεχωρίσει τους… περίεργους. Παραδέχεται βέβαια την επικινδυνότητα του επαγγέλματος και μου εξιστορεί τα διάφορα που του έχουν συμβεί. Αλλοδαποί, χρήστες αλλά και απλοί κλέφτες τους απειλούν καθημερινά αλλά απ’ ότι λέει και εκείνος καλύτερα να τα ξεχνάμε αυτά για να μην επαναλαμβάνονται! Η ώρα κοντεύει 7 το πρωί και ευτυχώς βρίσκομαι έξω απ’ το σπίτι μου!16 ώρες δίπλα στο Γιώργο Πάττα είδα και έμαθα πολλά και χαίρομαι που δεν κάνω αυτή τη δουλειά! Δεν θα το άντεχα! Ταξιτζήδες κουράγιο!