Πέντε Χαλκιδαίοι εραστές του θεάτρου.
Αντώνης Μπακαλής
Ο θείος του, Χρήστος Σταυρόπουλος, συμπρωταγωνιστούσε με την Έλλη Λαμπέτη στο θέατρο.
Στη σχολή Ευελπίδων, τον ρώτησαν ποιο άλλο επάγγελμα θα ήθελε να κάνει. Δήλωσε ηθοποιός. Ο ψυχολόγος τον κάλεσε εσπευσμένα στο γραφείο του! Tο ότι δεν σταδιοδρόμησε επαγγελματικά στο χώρο του θεάτρου δεν τον έκανε να δυσανασχετήσει. Ο Αντώνης Μπακάλης αρκείται στο να «παίζει» σε τοπικές παραστάσεις.
– Προς τι αυτή η εμμονή με το θέατρο;
– Είναι μια εσωτερική ανάγκη. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να σταδιοδρομήσω επαγγελματικά στο χώρο, αλλά οι συγκυρίες δεν το επέτρεψαν. Από τότε «παίζω» για να μου φεύγει το μαράζι.
– Η επαφή με το θέατρο, σε βοηθάει στην καθημερινότητα;
– Πολύ! Από τότε που ασχολούμαι με το θέατρο, αντιμετωπίζω διαφορετικά τα πράγματα. Αγάπησα περισσότερο τον εαυτό μου, και αντιμετωπίζω καλύτερα εσωτερικούς φόβους μου.
– Έχει τύχει ποτέ να σε αναγνωρίσει κάποιος;
– Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ψώνιο και δεν επιδιώκω την αναγνωρισιμότητα. Έχει τύχει όμως να έρθει κάποιος στο χώρο εργασίας μου, σε κεντρικό κοσμηματοπωλείο της Χαλκίδας και να με αναγνωρίσει. Ομολογώ πως μου άρεσε.
– Ποια στιγμή ένιωσες πως προσφέρεις στο κοινό;
– Σε μια παράσταση που έγινε κοντά στα Στύρα, σε ένα σχολείο χωρητικότητας 150 ατόμων. Ο κόσμος που ήρθε να μας δει, ξεπερνούσε τους 200! Είδα ανθρώπους που δεν είχαν ξαναδεί θέατρο, να κάνουν σαν μικρά παιδιά. Αυτό με συγκίνησε.
– Έχεις απωθημένο το επάγγελμα του ηθοποιού;
– Ίσως υπάρχει ένα μικρό, αλλά το «γεμίζω» από τις παραστάσεις στις οποίες συμμετέχω.
Ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Κώστας Παπαθεοδώρου
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Ιταλία, αλλά ασχολήθηκε τελικά με το θέατρο.
Συμμετείχε σε δύο παραστάσεις στην Ιταλία, ενώ η «Χαλκίδα, πατρίδα μου. gr» ήταν η πρώτη του στην Ελλάδα. Έκανε ένα σύντομο πέρασμα από το σήριαλ του Mega «Έτσι ξαφνικά» και σπούδασε υποκριτική στη Δημοτική Σχολή της Αγίας Βαρβάρας, ενώ ετοιμάζεται για τις γραπτές εξετάσεις του ΥΠ. ΠΟ.
– Πώς είναι να υποδύεσαι γυναικείο ρόλο (σ.σ. στην παράσταση «Χαλκίδα, πατρίδα μου. gr»);
– Έχει ξεχωριστά στοιχεία υποκριτικής. Αυτό που έκανα, θύμισε σε πολλούς Λάκη Λαζόπουλο, αν και εκείνος με τη σειρά του είχε υιοθετήσει στοιχεία από την Έλλη Λαμπέτη. Το σίγουρο είναι, πως ο κόσμος, αλλά και εγώ προσωπικά, το απόλαυσε.
– Η παράσταση «Χαλκίδα, πατρίδα μου. gr» ήταν η πρώτη σου στη Χαλκίδα;
– Ναι.
– Πώς κρίνεις την εμπειρία;
– Σημαντική. Είχα παίξει παλιότερα στην Ιταλία θέατρο, όταν ήμουν φοιτητής, αλλά ήθελα να παίξω και στην πόλη μου. Χάρη σ’ αυτή την παράσταση, έμαθα να τραγουδάω, κάτι το οποίο μέχρι πριν θεωρούσα αδύνατο.
– Θέατρο ή τηλεόραση;
– Πιστεύω, ότι ένας ηθοποιός γίνεται ηθοποιός, για να παίζει στο θέατρο. Η τηλεόραση, όπως και ο κινηματογράφος, έχουν τη μαγεία τους, αλλά όχι όπως το θέατρο. Αν ήταν να διαλέξω, θα επέλεγα πρώτα το θέατρο και μετά τον κινηματογράφο. Η τηλεόραση δε με ενδιαφέρει.
– Γιατί;
– Για την τηλεόραση υιοθετώ μια φράση του Γ. Βόγλη: «η τηλεόραση είναι, λίγοι άνθρωποι που κοροϊδεύουν τους πολλούς.
Η Βάλη Μαυρίδη
Βάλη Μαυρίδη
Πριν ακόμα «κλείσει» τα 18 της χρόνια, είχε αποφασίσει πως θέλει να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός. Μάλλον θα φταίει η συγγένειά της με το Γιωργο Κιμούλη και το Κώστα Καππάκα.
– Πώς προέκυψε το θέατρο;
– Μου άρεσε από μικρή να συμμετέχω σε σχολικές παραστάσεις. Μεγαλώνοντας, ήθελα να ασχοληθώ πιο σοβαρά και απευθύνθηκα στη Ζωή Λιβανίου. Εκείνη μου κανόνισε την audition για να συμμετάσχω στην παράσταση «Χαλκίδα, πατρίδα μου. gr», το καλοκαίρι που πέρασε. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με το σανίδι.
– Θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το θέατρο;
– Ναι. Ήδη παρακολουθώ κάποια σεμινάρια και του χρόνου θα παρακολουθήσω μαθήματα στη σχολή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου. Επίσης έδωσα εξετάσεις στο ΥΠ.ΠΟ και περιμένω τα αποτελέσματα.
– Χρόνος για διασκέδαση υπάρχει στη ζωή σου;
– Πάντα έχω χρόνο για διασκέδαση και καινούργιες γνωριμίες. Στο θέατρο εξάλλου, έκανα πολλές φιλίες.
– Ο έρωτας υπάρχει στη ζωή σου;
– Νομίζω πως στη σχέση ηθοποιού και κοινού, υπάρχει επικοινωνία, με αρκετά ερωτικά στοιχεία.
– Ακόμα και για να σε προσεγγίσει κάποιος ερωτικά, πρέπει να σου μιλήσει για το θέατρο;
– Καλό είναι ο κάθε άνθρωπος να έχει μια παιδεία, αλλά, όχι, δεν μ’ ενδιαφέρουν οι θεατρικές του γνώσεις. Αρκεί να μου κάνει «κλικ». Τα υπόλοιπα δεν με ενδιαφέρουν.
Η Σωσώ Παλιάγκα
Σωσώ Παλιάγκα
Στο βιογραφικό της σημείωμα, για την audition της παράστασης «Χαλκίδα, πατρίδα μου.gr» είχε γράψει: «είμαι 17 χρονών και δεν ξέρω αν θα γίνω ηθοποιός Σίγουρα θα γίνω διάσημη». Αναγνωρίζει το ψώνιο της και της αρέσει.
– Είχες θεατρικές εμπειρίες, πριν από τη συνεργασία σου με τον Δημήτρη Βενιζέλο;
– Είχα αρκετές ερασιτεχνικές εμπειρίες στο παρελθόν, αλλά η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία, ήταν μαζί με το Δημήτρη Βενιζέλο.
– Η πρώτη θεατρική φορά, πονάει;
– Κατά τη διάρκεια της παράστασης πονούσε…(γέλια). Όταν είχα μάθει για το έργο, είχα σκεφτεί ότι θα ήταν κάτι πολύ απλό. Τελικά έκανα λάθος. Ηταν μια απαιτητική προσπάθεια.
– Ποιο ήταν αυτό το στοιχείο που σε εξίταρε περισσότερο,για να λάβεις μέρος στην παράσταση;
– Όλα. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι θα ξανάπαιζα θέατρο, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ήταν αρκετό. Ακόμα και σαν σκέψη.
– Και τι συνάντησες, όταν πήγες εκεί;
– Στην αρχή ήμουν πολύ φορτισμένη ψυχολογικά. Νόμιζα ότι όλοι θα με κατακρίνουν. Έκανα λάθος τελικά. Αυτή την παράσταση την απόλαυσα.
– Θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το θέατρο;
– Σίγουρα θέλω να γίνω ηθοποιός Εφόσον τελειώσω τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη, θα ήθελα να πρωταγωνιστήσω σε κάποια παράσταση της συμπρωτεύουσας.
Ο Νίκος Μπισμπιγιάννης
Νίκος Μπισμπιγιάννης
Με δύο πράγματα είναι ερωτευμένος ο Νίκος Μπισμπιγιάννης: με τη Χαλκίδα και την ηθοποιία.
– Ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική επαφή με το κοινό;
– Το έργο «Χαλκίδα, πατρίδα μου. gr». Προσωπικά, τη θεωρώ επαγγελματική δουλειά, λόγω της οργάνωσης που υπήρχε και της παρουσίας του Δημήτρη Βενιζέλου, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία της.
– Τι αποκόμισες από την παράσταση;
– Αυτό που μου έμεινε, είναι οι κριτικές και το συναίσθημα του να βλέπεις τον κόσμο να γελάει. Ήταν κάτι το μοναδικό.
– Ποια η γνώμη σου, για το κοινό της Χαλκίδας;
– Αν και δεν έχω παρόμοια επαφή με κοινό σε παράσταση τέτοιου επιπέδου, νομίζω πως πρόκειται για ένα κοινό«δύσκολο». Έχω δει να συγκινείται εύκολα σε δραματικές παραστάσεις, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με το γέλιο.
– Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
– Πιστεύω ότι οφείλεται στην προκατάληψη του κοινού της Χαλκίδας. Θεωρούν πως ένα project που λαμβάνει χώρα στην Αθήνα, είναι σαφώς ανώτερο από ένα τοπικό. Δυστυχώς η Χαλκίδα δεν εκμεταλλεύεται τα παιδιά της.
– Από εδώ και πέρα τι;
Θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά και κάποια στιγμή να πληρωθώ, γι’αυτό που κάνω».
(Το αφιέρωμα και οι φωτογραφίες είχαν δημοσιευθεί για πρώτη φορά στο τεύχος 5 του περιοδικού Square, τον Δεκέμβριο του 2004)