Ποιος ο λόγος να τρως κάθε µέρα πιλάφι, ενώ δε σου αρέσει; Δεν ξέρω, όπως δε γνωρίζω ποιος είναι ο λόγος που πολλά ζευγάρια παραµένουν µαζί, ενώ η σχέση τους έχει ήδη µετατραπεί σε «πιλάφι»!

Πώς γίνεται να χάνεται η µαγεία των πρώτων στιγµών της γνωριµίας µ’ έναν άνθρωπο που κάποτε σ’ έκανε να ψάχνεις µια αφορµή για να πιάσεις κουβέντα µαζί του; Χρόνος, φθορά, ένας πιο καλογυµνασµένος πισινός από το δικό της; Μπορεί ένα από αυτά, µπορεί και όλα µαζί! Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό. Αντιθέτως, µπορεί να είναι αυτό που ίσως δώσει ένα ισχυρό χτύπηµα στην ασθένεια των σχέσεων, που συµπυκνώνεται άψογα στη φράση «τώρα έδεσα το γάϊδαρό µου».

Γιατί να µπεις στη διαδικασία να σκεφθείς την παραπάνω φράση, όταν έχεις προσπαθήσει πολύ για να είσαι µ’ έναν άνθρωπο; Το να µένεις µε τα χέρια σταυρωµένα σε µία σχέση, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι έδωσες όλα τα πράγµατα που είχες να δώσεις, προσβάλλει κυρίως εσένα. Θεωρείς πως δεν έχεις τη δύναµη να προσφέρεις ένα χαµόγελο στο άτοµο για το οποίο κάποτε ξαγρυπνούσες, περιµένοντας ένα τηλεφώνηµά του; Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, τότε γύρισε σελίδα και στο περιοδικό, αλλά και στη σχέση σου. Τι; Προβάλλεις ως δικαιολογία για την κατάσταση τη συµπεριφορά του/της συντρόφου σου; Αυτό θα µπορούσα να το δεχθώ, αν δεν υπήρχε µία βασική παράµετρος. Είσαι σίγουρος/η ότι µπόρεσες να προσφέρεις τα πάντα στο/στη σύντροφό σου; Είσαι σίγουρος/η ότι το δικό σου χέρι δε δηµιούργησε µια µελανή σελίδα στο ηµερολόγιο της σχέσης σας; Αν κατάφερες κάτι τέτοιο, τότε δε χρειάζεται να έχεις σύντροφο, γιατί έχεις αγγίξει πλέον την τελειότητα. Είσαι θεός και οι θεοί µπορούν να µείνουν µόνοι. (Όπως άλλωστε και τα αγρίµια, σύµφωνα µε τον Αριστοτέλη, αλλά εµείς το διευκρινίσαµε.) Είσαι τέλειος και θεός.  Μα, για στάσου, εφόσον είσαι θεός, µπορείς να ξαναδώσεις ζωή στη σχέση σου, ή κάνω λάθος; Ευτυχώς δε χρειάζεται να είσαι όλα τα παραπάνω για να µπορέσεις να πεις «έχω σχέση» και να µην εννοείς ένα σύµπλεγµα εγωισµού, γκρίνιας και µονοτονίας που κυριαρχεί στη ζωή σου.

Αυτό που χρειάζεται δεν είναι υποµονή, επιµονή και όλα αυτά τα στοιχεία που παραπέµπουν στην καταπίεση. Είναι η αγάπη. Πάρε ένα φτυάρι και άρχισε να ξεθάβεις τις καλές στιγµές της σχέσης σου µέχρι να βρεις το θησαυρό που κάποτε σε έφερε κοντά στον άνθρωπό σου. Με το χώµα που θα βγάλεις σκέπασε τις άσχηµες στιγµές, τον εγωισµό σου, ακόµη και το µίσος που ίσως τρέφεις. Το θέµα είναι να έχεις εσύ σχέση και όχι η σχέση να έχει εσένα, κατευθύνοντας τη συµπεριφορά σου.  Όχι, δεν είµαι καθόλου συναισθηµατικός. Το αντίθετο θα έλεγα. Απλώς σκέφτοµαι πως δε γίνεται να θεωρήσω δεδοµένη τη γυναίκα που είναι δίπλα µου, καθώς µε τον ίδιο ξαφνικό τρόπο που τη γνώρισα, ίσως κάποτε να τη χάσω. Ακόµη κι αν συµβεί αυτό, θέλω να ξέρω πως δεν έχασα το χρόνο µου σκεπτόµενος ότι έχω σχέση και άρα πρέπει να ακουλουθήσω κάποια συγκεκριµένη τακτική.

Η σχέση είναι κάτι σαν το χωροχρόνο. Υπάρχει, αλλά δε µπορούµε απόλυτα να τον κατανοήσουµε, αν και το βιώνουµε. Γουστάρω να ζήσω όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό που ζω κι ας τελειώσει κάποτε. Την κοπέλα µου αύριο µπορεί να µου τη «φάει» κάποιος άλλος. Αυτά όµως που έχω ζήσει µαζί της δε µπορεί να µου τα πάρει κανείς. Μόνο εγώ έχω τη δύναµη να τα καταστρέψω µε ακραίες συµπεριφορές ή βλακείες, που στο τέλος θα µειώσουν εµένα ως άνθρωπο. Ποιος µπορεί να µου κλέψει την ανατριχίλα που θα νιώσει ακούγοντας το κοµµάτι «Nights in white satin» µε το νέο σύντροφό της. Μπορεί ο «καινούργιος» να καταλάβει την αίσθηση του να κάνεις Πρωτοχρονιά σ’ ένα παγκάκι πίνοντας Gordon’s; Γιατί να ζηλέψω έναν άνθρωπο που δε θα κατανοήσει ποτέ γιατί η γυναίκα που κρατάει στην αγκαλιά του έχει στο γραφείο της ένα βότσαλο από µία κοινή παραλία του Αλιβερίου; Μόνο εγώ και εκείνη ξέρουµε τι έχουµε ζήσει και µόνο εµείς µπορούµε να έχουµε άποψη για τη σχέση µας. Πέταξε έξω από τη σχέση σου τις απόψεις φίλων και γνωστών. Αν έχεις τα κότσια, γύρνα και αντιµετώπισε όλους τους φόβους σου. Απιστία, καταπίεση, µονοτονία, βαρεµάρα, κακό sex, (το µικρό «µέγεθος» δυστυχώς δεν ξεπερνιέται δε µία σχέση), ό,τι κι αν υπάρχει στην άκρη του µυαλού σου υπάρχει εξαιτίας του ανθρώπου που έχεις στη ζωή σου. Είναι πανεύκολο να ξεφορτωθείς όλα τα παραπάνω µ’ ένα χωρισµό, αλλά µαζί µε αυτά θα πρέπει να αποδεχθείς πως θα χάσεις και το άτοµο που ίσως µπορέσει να σου χαρίσει ξανά ένα χαµόγελο.

(Το editorial δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 15 του περιοδικού Square, τον Αύγουστο του 2006)