Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο γρήγορα περνάει. Μέχρι τα είκοσι μου χρόνια έχω την εντύπωση πως ήταν σε slow motion. Μετά η ζωή πάτησε το fast forward και πλέον δεν προλαβαίνω να καταλάβω τις εποχές.
To «square» τάραξε τα νερά…
(To editorial του περιοδικού «Square», όπως δημοσιεύτηκε στο τεύχος δύο, τον Ιούνιο του 2004)
Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο γρήγορα περνάει. Μέχρι τα είκοσι μου χρόνια έχω την εντύπωση πως ήταν σε slow motion. Μετά η ζωή πάτησε το fast forward και πλέον δεν προλαβαίνω να καταλάβω τις εποχές. Όταν κάνεις μια δουλειά που δεν την βαριέσαι, ξυπνάς το πρωί, κοιτάς το ρολόι, είναι οκτώ, ανάβεις τον υπολογιστή και όταν ξανακοιτάς το ρολόι, έχει πάει τρεις το μεσημέρι και δεν το έχεις καταλάβει!
Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό, γιατί, δυστυχώς, όπως και να το κάνουμε, η εργασία μας τρώει πάνω από το ένα τρίτο της ζωής μας, για να μην πω περισσότερο και φανώ πεσιμιστής. Οπότε, αν μη τι άλλο, ας περνάει τουλάχιστον γρήγορα. Το κακό είναι πως μαζί της περνάει γρήγορα και η ζωή μας, σαν τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας και ορισμένες φορές ξεχνάμε να απολαύσουμε ολόκληρο το έργο.
Έτσι γρήγορα πέρασε και ο χρόνος από τη στιγμή που το πρώτο «Square» βγήκε στα περίπτερα. Αν σας πω ότι δεν είχα άγχος για το πως θα πάει, αν θα αρέσει αυτό το περίεργο τετράγωνο περιοδικό, θα σας πω ψέματα. Γρήγορα, όμως, αυτό το γκρίζο συννεφάκι εξαφανίστηκε από τον ορίζοντά μου. Όταν είδα πως οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου ήταν, το λιγότερο, θετικές, ηρέμησα. Όπως φάνηκε, το πρώτο «Square» τράβηξε την προσοχή των Χαλκιδαίων, που αναζητούσαν κάτι διαφορετικό, για να διαβάσουν και να δουν για την πόλη τους.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως, όταν έπιασα το πρώτο τεύχος στα χέρια μου, σαν πατέρας σε μαιευτήριο, είπα «το μωρό μου είναι το ομορφότερο του κόσμου». Όχι, δεν είπα κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, πρόσεξα αμέσως τα ελαττώματα του στο σύνολό τους, που στα δικά μου μάτια και όχι του κόσμου, ήταν αρκετά. Αλλά αυτή είναι η δική μου δουλειά, να βλέπω τι δεν πάει καλά, ακόμη και όταν όλα δείχνουν πως δουλεύουν ρολόι, και να το διορθώνω. Τι τα θέλετε, βαριά η καλογερική!
Το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας, το δεύτερο «square», έχει κάποιες μικροαλλαγές – βελτιώσεις. Μια από αυτές αφορά στην ύλη του περιοδικού. Κινείται ακόμη περισσότερο γύρω από θέματα που αφορούν στη Χαλκίδα, αλλά και στην Εύβοια, γιατί το Square είναι τοπικό περιοδικό. Ποιος ο λόγος να δώσεις 1,50 ευρώ για να διαβάσεις κάτι που έχει και κάποιο άλλο, Αθηναϊκό, περιοδικό, όπως ένα θέμα ψυχολογίας, που το έχει π.χ. το «Salve» παρουσιασμένο άψογα.
Αντιθέτως, θα δώσεις με ευχαρίστηση τα ευρώ σου, για να δεις που είναι οι καλύτερες παραλίες της Εύβοιας, που θα πας να διασκεδάσεις, τι καλό και κακό γίνεται γύρω σου και εσύ χαμπάρι δεν παίρνεις, μέχρι να στο φέρουν στο πιάτο, ή μάλλον στη σελίδα.
Ένα από τα σχόλια που άκουσα για το περιοδικό είναι πως δεν κάνουμε καμία αναφορά στον πολιτισμό. Αλήθεια είναι αυτό. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις στη Xαλκίδα δεν μας εμπνέει. Εξηγούμε: Aς πάρουμε για παράδειγμα ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, την έκθεση Μυταρά στο Κόκκινο σπίτι.
Δε θα αναφερθώ στα αυτονόητα, όπως τη σπουδαιότητα του καλλιτέχνη και την αισθητική αρτιότητα του προσφάτως ανακαινισμένου χώρου. Θα ζητήσω μόνο κάποιος να μου εξηγήσει γιατί για την προβολή της έκθεσης αναρτήθηκαν πανό στις εισόδους της πόλης σαν να είχε συλλαλητήριο το ΚΚΕ, ή με ποια λογική φτιάχτηκε το αντιαισθητικό πανό, που αναγγέλλει το γεγονός στην είσοδο του κόκκινου σπιτιού.
Πέρσι το καλοκαίρι πέρασα μέρος των διακοπών μου στη Σκόπελο. Η διαμονή μου συνέπεσε με μια υπέροχη έκθεση του τοπικού, καταπληκτικού και άρτια οργανωμένου φωτογραφικού κέντρου. Ακόμη και αν δεν ήμουν φωτογράφος κατ’ επάγγελμα και δεν με ενδιέφεραν οι τέχνες καθόλου, θα πήγαινα πάλι να τη δω, γιατί μου τράβηξε την προσοχή η, μία και μοναδική, υπέροχη, μεγάλη αφίσα που είχε τοποθετηθεί ακριβώς στην είσοδο του λιμανιού, εκεί δηλαδή απ’ όπου περνάει όλος ο κόσμος του νησιού. Η αφίσα αυτή, ακόμη και αν δεν έβλεπα την έκθεση, μου έλεγε πολλά για τον πολιτισμό της Σκοπέλου, που είναι κατά πολύ μικρότερη της Χαλκίδας! Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει και στην παλιά γέφυρα λόγου χάρη, αλλά δυστυχώς δεν έγινε. Είναι νομίζω καιρός να σταματήσουν κάποιοι να πιστεύουν πως αυτά είναι “λεπτομέρειες”, γιατί δεν είναι. Είναι δείγματα πολιτισμού.
Το περίεργο με το editorial είναι πως, αν και είναι η πρώτη σελίδα του περιοδικού, συνήθως «στήνεται» τελευταία. Για αυτό και ορισμένες φορές βγαίνει το ανάποδό της…