Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να ανοίξει ένα ξένο σπίτι µε τη βοήθεια ενός κλειδαρά; Οι απαντήσεις στην undercover έρευνα του Square.gr.
Εµφανιστήκαµε σ’ όλους τους κλειδαράδες ως πελάτες, λέγοντάς τους ότι κλειστήκαµε έξω από ένα σπίτι, δίχως να διευκρινίζουµε αν είναι το δικό µας ή όχι.
Στόχος της έρευνάς µας ήταν να δούµε αν οι κλειδαράδες έχουν «δικλίδες ασφαλείας», ή εισβάλλουν σε όποιο χώρο τους επισηµάνει ο εκάστοτε πελάτης. Στο τέλος ζητήσαµε και µία απόδειξη πληρωµής, µιας και για τις υπηρεσίες τους αµείβονται υπερβολικά καλά. Τι εισπράξαµε; Διαβάστε και θα µάθετε.
Το γράμμα του νόμου
Στο πρώτο τηλεφώνηµα σε κλειδαρά µου ζητήθηκε να δώσω ονοµατεπώνυµο και έναν αριθµό τηλεφώνου. Μάλιστα µου τηλεφώνησε τρία λεπτά αργότερα για εξακρίβωση στοιχείων και µάλιστα δύο φορές. Τη µια µε απόκρυψη και την άλλη χωρίς. Σε πέντε λεπτά πάντως ο κλειδαράς ήταν στο σπίτι µου.
Δηµοσιογράφος: Το βρήκατε εύκολα το σπίτι;
Κλειδαράς: Ναι, ήσουν κατατοπιστικότατη.
Δ: Αλήθεια, γιατί µου τηλεφωνήσατε δύο φορές πριν έρθετε;
Κ: Συνέχεια µας κάνουν φάρσες. Πολλές φορές χάνουµε το χρόνο µας πηγαίνοντας σε διευθύνσεις όπου κανείς δε χρειάζεται τις υπηρεσίες µας. Άσε που πλέον µας αναγκάζει και η αστυνοµία µε τόσα που έχουν γίνει να κρατάµε βιβλίο συµβάντων.
Δ: Για κάθε ξεκλείδωµα σπιτιού και αυτοκινήτου;
Κ: Βέβαια. Ονοµατεπώνυµο και τηλέφωνο. Παλαιότερα δε γίνονταν κανένας έλεγχος και πολλοί µας χρησιµοποιούσαν για να µπαίνουν παράνοµα σε ξένα σπίτια. Αποτέλεσµα; Να βρίσκουµε το µπελά µας. Εξάλλου, για να αναθεωρήσουµε την άδειά µας ή να βγάλουµε καινούργια, πρέπει να δείξουµε το βιβλίο συµβάντων το οποίο µας κατοχυρώνει ως επαγγελµατίες κλειδαράδες. Θα ήταν εύκολο οποιοσδήποτε χωρίς άδεια να έχει µια µηχανή και να φτιάχνει κλειδιά, κάνοντας παρανοµίες και εισβάλλοντας σε ξένα σπίτια.
Δ: (Εντωµεταξύ µέσα σ’ ένα λεπτό είχε ανοίξει την πόρτα µε τον πιο εύκολο τρόπο που υπάρχει. Έβαλε ένα χαρτόνι στη γλώσσα της κλειδαριάς και… σουσάµι άνοιξε!) Πολύ ωραία! (Μπαίνω και κάνω πως ψάχνω µε τα µάτια µου το σπίτι, ενώ ταυτόχρονα ρωτάω για το κόστος της δουλειάς του.)
Κ: €25 επειδή η δουλειά ήταν εύκολη και η πόρτα δεν ήταν κλειδωµένη. Αν µε δυσκόλευε περισσότερο θα έπαιρνα €5 παραπάνω.
Δ: (Ξέρετε πολλές δουλειές που, αν κουραστείς 30΄΄ παραπάνω, ανεβάζεις την είσπραξή σου κατά €5;) Κλειδαριές ασφαλείας ανοίγετε, αν σας χρειαστώ ξανά;
Κ: Αφού δεν έχετε.
Δ: Μπορεί και να βάλω.
Κ: Ναι, ανοίγω µε €40 – €50. Χρησιµοποιώ όµως τρυπάνι και θέλει περίπου µισή ώρα η δουλειά. Αλλά, αν ανοίξεις αυτές τις κλειδαριές, αχρηστεύονται µετά.
Δ: Μπα! Δε συµφέρει τότε… Ευχαριστώ πολύ. Απόδειξη θα µου δώσετε;
Κ: Δε συνηθίζω να έχω µαζί µου αποδείξεις. Περάστε εσείς απ’ το µαγαζί, αν θέλετε να πάρετε.
Ο συγκεκριµένος κλειδαράς ζήτησε όνοµα και τηλέφωνο αλλά όχι και ταυτότητα, για να εξακριβώσει αν όντως είµαι αυτή που του συστήθηκα. Ούτε καν το κουδούνι του σπιτιού δεν κοίταξε, για να δει έστω αν το όνοµα που αναγράφεται ταυτίζεται µε το δικό µου. Μπορεί να ανοίγει γρήγορα τις πόρτες του κόσµου, αλλά το θέµα είναι αν ανοίγει κάθε φορά τις σωστές!
Ύποπτη μου φαίνεσαι!
Όταν κάλεσα το δεύτερο κλειδαρά, µου ζήτησε κι εκείνος ονοµατεπώνυµο και τηλέφωνο, όχι για να το καταγράψει, όπως µου είπε, αλλά για να τον βοηθήσω να βρει το δρόµο σε περίπτωση που χαθεί, όπως µου είπε αργότερα. Όσο για το χρόνο που έκανε να έρθει; 30 ολόκληρα λεπτά!
Κλειδαράς: Πού βρήκες το τηλέφωνό µου;
Δηµοσιογράφος: Στο χρυσό οδηγό.
Κ: Είναι πολύ περίεργη η δουλειά µας, γι’ αυτό φροντίζω να ρωτάω και να τσεκάρω τους πελάτες µου.
Δ: Έχουν δει πολλά τα µάτια σας, ε;
Κ: Άσε, δε λες τίποτα. Πριν λίγες µέρες για παράδειγµα µε πήρε τηλέφωνο η γυναίκα ενός γνωστού µου να ανοίξω το σπίτι όπου έµεναν. Εγώ πήγα και την ίδια µέρα, αργά το απόγευµα, µου τηλεφώνησε ο γνωστός µου και µε ρώτησε αν άνοιξα το σπίτι στη γυναίκα του. Όταν του απάντησα θετικά, µου αποκάλυψε ότι µέσα στη βδοµάδα χώρισαν και εκείνη χρησιµοποίησε εµένα για να του αδειάσει το σπίτι και να τον εκδικηθεί. Πού να το ξέρω εγώ, ο κακοµοίρης; Και εσύ µου φαίνεσαι λίγο ύποπτη και περίεργη, τώρα που τα λέµε.
Δ: Αλήθεια; Και τι θα κάνετε γι’ αυτό;
Κ: Όχι, καλέ. Πλάκα σου κάνω. Πάντως πες µου τι σπούδασες. Δικηγόρος, εισαγγελέας; Γιατί µ’ αυτά τα µάτια καρφώνεις τον άλλο και µπορείς να τον κάνεις ότι θέλεις!
Δ: (Φλερτ ήταν αυτό ή µου φαίνεται;) Άρα, τα µάτια µου σας λένε ότι δεν είµαι ύποπτη, σωστά;
Κ: Κάνε µου µια περιγραφή του σπιτιού σου, πριν µπούµε µέσα.
Δ: (Μήπως να σας το ζωγραφίσω κιόλας;)
Κ: Αστειεύοµαι. Συνήθως ζητάµε ταυτότητα. Κανονικά θα έπρεπε να το κάνουµε συνέχεια, αλλά εγώ το κάνω µόνο αν µου φαίνεται κάποιος ύποπτος. Δεν το κάνει κανένας κλειδαράς, µη νοµίζεις, αν και µας αναγκάζει η αστυνοµία να κρατάµε τα στοιχεία του πελάτη και την ώρα του συµβάντος. Εσένα όµως σου µίλαγα τόση ώρα στο ασανσέρ και δε µου φάνηκες ύποπτη. (Εντωµεταξύ κάποιος ένοικος της πολυκατοικίας βγαίνει από το σπίτι του και βλέπει τον κλειδαρά. Τότε αστειευόµενος ο κλειδαράς τον ρωτάει) Της κοπέλας είναι το σπίτι, κύριε;
Δ: Μήπως θέλετε όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας να τους φωνάξω για µια αναφορά; (Αφού µου άνοιξε το σπίτι) Απόδειξη θα µου κόψετε;
Κ: Τι τη θες; Συνήθως δε µου ζητάνε. Τέλος πάντων, επειδή δεν έχω ταµειακή πάνω µου, πέρνα εσύ από το µαγαζί να την πάρεις.
Όρεξη για αστεία είχε ο συγκεκριµένος κλειδαράς. Μάλλον θα ήταν πολύ σίγουρος ότι εγώ δεν ήµουν χωρισµένη και δεν ήθελα να εκδικηθώ τον πρώην, γι’ αυτό δε µου ζήτησε κανένα στοιχείο. Να µην παραλείψουµε να πούµε ότι είναι απαράδεκτο να τρέχουν τους πελάτες στο µαγαζί για να πάρουν απόδειξη, την οποία οι κλειδαράδες είναι υποχρεωµένοι να δώσουν εκ των προτέρων.
Ο τυπικότατος
Χρησιµοποιώντας το ίδιο story τηλεφώνησα στον τρίτο κλειδαρά, ο οποίος ήρθε σε 20 λεπτά παρόλο που µας είχε πει ότι θα αργούσε περισσότερο. Ενώ στο τηλέφωνο δε «µάσησε» και ζήτησε µόνο διεύθυνση, από κοντά µου έκανε ολόκληρη ανάκριση!
Δηµοσιογράφος: Όση ώρα σας περίµενα ξέρετε τι σκεφτόµουνα; Αν άθελά σας κάποιοι σας χρησιµοποίησαν ποτέ για καµία «ύποπτη» δουλειά.
Κλειδαράς: (Με σοβαρό και αυστηρό ύφος) Εµένα στη δουλειά µού συµβαίνουν πολλά. Άλλωστε υποχρεούµαστε απ’ την ασφάλεια να κρατάµε βιβλίο περιστατικών σε περίπτωση που συµβεί κάτι ύποπτο αλλά και για να αναθεωρήσουµε την άδεια του µαγαζιού µας. Εγώ πάντως κρατάω πάντα στοιχεία. Μη νοµίζεις ότι εσύ θα µου ξεφύγεις!
Δ: (Γελώντας) Ναι, ε;
Κ: (Την ώρα που προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα γίνονταν διερευνητικές ερωτήσεις.) Εδώ µένεις µόνιµα; Είναι ωραία εδώ. Έχει γήπεδο, ουζερί κ.τ.λ. Αλήθεια εκείνο το γήπεδο πιο πέρα το ξέρεις;
Δ: Ναι, ναι. Το ξέρω! (Βλέποντας ότι παιδεύεται πάρα πολύ για να ανοίξει την πόρτα µου και καθώς τον έβλεπα να κρατάει ένα τρυπάνι, έχω αλλάξει 15 χρώµατα και επεµβαίνω.) Να σας πω, επειδή έχω ξανακλειδωθεί έξω και µου άνοιξαν µε πιο απλό τρόπο, δεν το δοκιµάζετε κι εσείς;
Κ: (Γελώντας) Ξέρω τη δουλειά µου. (Μετά από 10 λεπτά και µε την πόρτα άθικτη, µπαίνουµε στο σπίτι. Εισβάλει και αυτός µαζί µου και ζητάει στοιχεία.) Δώσε µου την ταυτότητά σου, γιατί χρειάζεται να δω τον αριθµό ταυτότητας, την ηµεροµηνία έκδοσής της, την ηµεροµηνία γεννήσεώς σου, το επάγγελµά σου, όνοµα πατέρα και µητέρας, τον τόπο γέννησής και την ώρα που έχεις (σ.σ. για την ώρα του συµβάντος).
Δ: (Αφού του έδωσα την ταυτότητα και σηµείωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία) Αν δεν είχα ταυτότητα να σας δώσω τι θα συνέβαινε;
Κ: Δε θα σου άνοιγα ή θα σου ζητούσα κάποιο άλλο στοιχείο που θα µου αποδεικνύει ποια είσαι.
Δ: Ναι, αλλά σε µένα ανοίξατε πριν σας δώσω την ταυτότητα.
Κ: Μου είπες ότι θα µου την έδινες!
Δ: Απόδειξη θα µου κόψετε;
Βεβαίως. Μου ζητάνε συνήθως αλλά θα επιβαρυνθείτε το Φ.Π.Α συν €30 η αµοιβή µου.
Τυπικότατος µε το παραπάνω ο κλειδαράς της ιστορίας µας. Μέχρι και απόδειξη είχε µαζί του. Το ότι πίστεψε ότι εγώ θα του έδινα την ταυτότητά µου, όταν έµπαινα στο σπίτι, δείχνει µια ελαφρά ευπιστία, καθώς θα µπορούσα να προφασιστώ χίλιες δυο δικαιολογίες για να µη του την επιδείξω.
Θέλω αποδείξεις
Ο τελευταίος κλειδαράς µου είπε ότι θα ερχόταν σε 20 λεπτά και τελικά ήρθε µετά από 40. Εκτός αυτού, ήθελε απτές αποδείξεις πως το σπίτι είναι δικό µου.
Δηµοσιογράφος: Αργήσατε πολύ…
Κλειδαράς: Ναι, χάθηκα κιόλας.
Δ: Το ονοµατεπώνυµο γιατί µου το ζητήσατε στο τηλέφωνο;
Κ: Σε περίπτωση που χανόµουν να ήξερα ποιο όνοµα να αναζητήσω.
Δ: Α! Γιατί εγώ νόµιζα ότι κρατάτε τα στοιχεία όσων θέλουν τις υπηρεσίες σας.
Κ: Εγώ χρησιµοποιώ δυο µεθόδους για να εξακριβώσω ότι αυτός που µε παίρνει τηλέφωνο είναι ο κάτοχος του σπιτιού. Ή ζητάω ταυτότητα, ή ζητάω το κλειδί του σπιτιού µόλις ανοίξω την πόρτα, το δοκιµάζω και έτσι πείθοµαι. Αλήθεια, για το δικό σου σπίτι ποιος έχει κλειδιά;
Δ: Οι γονείς µου.
Κ: Και γιατί δεν τους περιµένεις;
Δ: Γιατί θα αργήσουν. Λογικό δεν είναι; Σε µένα λοιπόν ποια απ’ τις δυο µεθόδους σας θα χρησιµοποιήσετε;
Κ: (Aφού µου ανοίγει την πόρτα) Δώσε µου τα κλειδιά σου.(Αφού του τα δίνω, αρχίζει και τα δοκιµάζει στην πόρτα δυο και τρεις φορές.) Είµαστε εντάξει. Δε θέλω ταυτότητα από εσένα. Άλλωστε δε µου φαίνεσαι ύποπτη.
Δ: Ωραία! Απόδειξη έχετε;
Κ: Δεν κουβαλάω ταµειακή µαζί µου. Πέρνα απ’ το µαγαζί, αλλά θα χρεωθείς και το Φ.Π.Α. Αλήθεια τι τη θες;
Δ: Η µαµά µου µου λέει να ζητάω πάντα αποδείξεις. Γιατί σας φαίνεται παράξενο; Δε σας ζητάνε συνήθως;
Κ: Όχι.
Έξυπνο το κόλπο µε τον έλεγχο του κλειδιού, αν και θα ήθελα να δω τι θα έκανε στην περίπτωση που έλεγα πως το είχα χάσει. Μάλλον θα προχωρούσε στο plan B. Την τακτική να «κόβει» τους ανθρώπους µε το µάτι µάλλον πρέπει να την αλλάξει, καθώς δε φτάνει που αργεί να έρθει στο ραντεβού του, θα το παίζει και ντέτεκτιβ;