Δημήτρης Αρβανίτης

Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1948. Θεωρείται ως ένας από του κορυφαίους Ελληνες σχεδιαστές έντυπης επικοινωνίας.

Ήταν ο πρώτος Έλληνας που εργάστηκε ως γραφίστας στην δισκογραφική εταιρεία ΕΜΙ Columbia και έπειτα στην MINOS. Αργότερα διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στις προαναφερόμενες εταιρίες, όπως και σε πολλά άλλα περιοδικά. Το πρώτο όνομα που μπήκε στις ταυτότητες των περιοδικών του δημοσιογραφικού οργανισμού Λαμπράκη δίπλα στις λέξεις art director ήταν το δικό του. Έχει παρουσιάσει δουλειά του μέσα από πολλές ατομικές εκθέσεις και διοργανώσεις ανά τον κόσμο, καθώς και βιβλία. Αγαπημένη μουσική: Jazz. Του αρέσει πολύ ο καφές espresso, τόσο ώστε ονόμασε το δημιουργικό του γραφείο «espresso studio».

– Πότε φύγατε από τη Χαλκίδα;

– Την δεκαετία του 60. Όσο ζούσε ο πατέρας μου, μέχρι το 1980 περίπου, έκανα τακτικές επισκέψεις στη Χαλκίδα. Μετά, έφερα την μητέρα μου στην Αθήνα και έκοψα τις βόλτες.

– Σας λείπει η Χαλκίδα;

– Μου λείπει η εποχή που ήμουν πιτσιρικάς. Ακόμη, η θάλασσα. Στη Χαλκίδα κάνεις 10 βήματα και βρίσκεσαι κοντά της, ενώ στην Αθήνα, άστα!

– Τι θυμάστε έντονα από τη Χαλκίδα;

– Τις ατελείωτες βόλτες στην Αβάντων. Την έντονη επιθυμία μου να μυρίζω την θάλασσα. Βλέπεται, ο πατέρας μου είχε καρνάγιο κάτω από τη σχολή πεζικού και όποτε έβρισκα ευκαιρία, έπαιζα δίπλα στις βάρκες.

– Πόσες ώρες αφιερώνετε στη δουλειά σας;

– Eξαρτάται. Η γραφιστική είναι σαν το ψάρεμα. Ή πας και φεύγεις σε μισή ώρα, ή κάθεσαι είκοσι τέσσερις. Αυτή τη περίοδο ολοκληρώνουμε ένα πακέτο για μία μεγάλη έκθεση , που διοργανώνει η πολιτιστική ολυμπιάδα και η οποία περιλαμβάνει 12 συλλογές εγκλείστων σε φρενοκομεία από όλη την Ευρώπη. Δύσκολη δουλειά αλλά αξίζει τον κόπο.

– Με ποια ελληνίδα σταρ θα παρομοιάζατε την Χαλκίδα;

– Αγαπούσα την Μελίνα. Θα πω λοιπόν ότι η Χαλκίδα μοιάζει με τη Μελίνα, γιατί οι star ακόμα και όταν φεύγουν παραμένουν star. Η Χαλκίδα υπήρξε μεγάλη πόλη. Έζησα τη Χαλκίδα γεμάτη μυρωδιές, όταν ήταν χαλαρή. Τώρα είναι διαφορετικά.

– Με ποιο χρώμα ζωγραφίζεται τη ζωή σας;

– Με πολλά χρώματα. Ακόμη και το μαύρο εκπέμπει σε μένα κάτι, μια διάθεση, ένα συναίσθημα.

– Πώς βάζετε χρώμα στη ζωή σας; Τι κάνετε στον ελεύθερό χρόνο;

– Έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Για να πάω ένα σινεμά κλείνω ραντεβού με τον εαυτό μου. Παλιότερα ήταν διαφορετικά. Αλλά μου αρέσει να ζω κάθε μέρα διαφορετικά. Όσες μέρες έχουμε ζήσει, τόσες ζωές έχουμε περάσει».

– Ποια η σχέση σας με την πολιτική;

– Ασχολούμαι όσο πρέπει. Δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ πολιτικός. Ωστόσο, πολιτικά, με εκφράζει η γνήσια αριστερά.

– Ποια είναι η γνώμη σας για τους Ολυμπιακούς αγώνες;

– Είναι ένα αναγκαίο κακό που μας προέκυψε και γι’ αυτό πρέπει να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να βοηθήσω εθελοντικά, αλλά σε ό, τι εμπλέκομαι και ό,τι μου αναλογεί θα το κάνω ασυζητητί. Είναι ένα στοίχημα της Ελλάδας που πρέπει να κερδίσει, αν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου!

– Πόσο τυχερό θεωρείτε τον εαυτό σας;

– Δεν λέω, έχω περάσει πολύ ωραία στη ζωή μου. Πιστεύω όμως πως την τύχη την δημιουργούμε μόνοι μας. Όπως και η γκαντεμιά, είναι ανθρώπινη κατασκευή. Δεν υπάρχει κισμέτ.

– Είστε αυστηρός κριτής απέναντι στα νέα παιδιά του δημιουργικού χώρου;

– Δεν κάνω ποτέ κριτική και δη, άσχημη. Δεν προτάσσω τον εαυτό μου για μοντέλο καλού δημιουργού. Αν θελήσω να πω κάτι, θα είναι μόνο για καλό. Με τα νέα παιδιά είμαι εν δυνάμει συνάδελφος. Με τη διαφορά πως διαθέτω περισσότερη εμπειρία και γνωρίζω τις δυσκολίες της δουλειάς πολύ καλά.

– Τί θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά ώστε να έχουν μια επιτυχημένη επαγγελματική ζωή στο χώρο σας;

Να πειραματιστούν με το design σε νέους χώρους. Να ανακαλύψουν νέα μονοπάτια, να κυριαρχήσουν στο διαδίκτυο, να εξειδικευτούν στο web design. Δυστυχώς μία σχολή δεν επαρκεί σε καμία περίπτωση. Θέλει προσωπικό ψάξιμο. Ακόμα πρέπει να καταλάβουν πως η Ελλάδα δεν είναι το κέντρο της γης. Χρειάζεται να αναπτύξουν σχέσεις και επαφές με το εξωτερικό.

Άκης Κοσώνας

Όταν αναζητάς συνεχώς τον εαυτό σου, χωρίς να μπλοφάρεις, τότε επιβάλλεται να ξέρεις το μονοπάτι της επιτυχίας, μέχρι να κατακτήσεις την κορυφή.

Ο Άκης Κοσώνας μας το αποδεικνύει. Σχεδόν όλος ο έντυπος τύπος αλλά και το ραδιόφωνο τον δέχτηκε εγκάρδια. Είναι πρώην γενικός διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ο πρώτος Χαλκιδαίος γενικός γραμματέας τουρισμού του ΕΟΤ. Ανάμεσα στ’ άλλα διευθύνει μαζί με συνεργάτες και την εταιρεία επικοινωνίας και συμβούλων αγοράς READ.

– Tι σημαίνει για σας η Χαλκίδα;

– Για μένα η Χαλκίδα είναι μία ανάσα που δεν περιγράφεται. Μόνο όταν είσαι από εκεί μπορείς να το καταλάβεις. Αν περπατήσεις μόνος πάνω κάτω στην παραλία από την παλιά γέφυρα μέχρι και το κόκκινο σπίτι αδειάζεις, φεύγει όλο το κακό από μέσα σου. Η έγνοια, η σκοτούρα και μένουν τα κύματα. η θάλασσα και τα νερά που αλλάζουν.

– Πόσο «θαλασσινός» είστε;

– Μερικά πράγματα είναι πολύ απλά .Η θάλασσα είναι το καταφύγιο μου. Η ροή των υδάτων καθορίζει την διάθεση. Δεν υπάρχει Χαλκιδαίος που να μη είναι έντονα επηρεασμένος απ΄ τη θάλασσα και έπειτα δεν υπάρχει άλλο μέρος στην Ελλάδα που να έχει αυτό το φαινόμενο, της αλλαγής των νερών. Η βόλτα στην παραλία είναι λύτρωση. Αν θες να απελευθερώσεις το μυαλό σου και να νοιώσεις μόνος με τον εαυτό σου , τότε κάνε αυτό… και μετά είσαι έτοιμος για να ρουτινιάσεις ξανά.

– Χαλκιδαίος πάππου προς πάππου;

– Με παππού και πατέρα βέρο Χαλκιδαίο. Ο παππούς μου είχε το πρώτο φαρμακείο στο Βασιλικό. Ένας άνθρωπος που ήθελε να βοηθάει με μία πρωτόγονη έννοια τους συνανθρώπους του. Τραγική στιγμή εκείνη όπου ο ποταμός Λήλας πλημμύρισε και μέρος του χωριού καταστράφηκε μαζί και το φαρμακείο. Μετά από λίγο ο παππούς πέθανε. Η σχέση μου με την Χαλκίδα είναι σχέση βαθιάς αγάπης.

– Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

– Αγαπημένους συγγενείς που είχαν την φοβερή ικανότητα να γίνονται σαν και εμένα στην ηλικία. Έπαιζαν μαζί μου. Δεν θυμάμαι να μου είπαν “μη” και “όχι”. Πήγαινα στη Σουβάλα για μπάνιο. Θυμάμαι ως ανταμοιβή της ημέρας τη βόλτα στο κρηπίδωμα και τη φοβερή απόλαυση ενός παρφέ παγωτού, καθώς και του δικαιώματος να κάθομαι ισότιμα με τους μεγάλους.

– Είστε πολυπράγμων. Τί σας γεμίζει περισσότερο; Το ραδιόφωνο, η εφημερίδα ή η READ;

– Και τα τρία είναι εξίσου γοητευτικά. Στο ΑΠΕ βγάζω το ALMANAK, έναν ετήσιο οδηγό ειδήσεων. Το τελευταίο τεύχος θα είναι και συλλεκτικό λόγω Ολυμπιακών. Το ραδιόφωνο είναι άλλου είδους αγάπη, είναι μία σχέση διαρκείας, είναι από τους έρωτες εκείνους που δεν φεύγουν εύκολα από μέσα σου. Η READ είναι μία εταιρεία επικοινωνίας και παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών. Πρόκειται για μία πιο σοβαρή δουλειά που συνοδεύει την ωρίμανσή μου, στην οποία επιδίδομαι με ευχαρίστηση και όρεξη.

– Κάνατε πέρασμα και από υψηλόβαθμες θέσεις.

– Το 1993 ήμουν γενικός διευθυντής στην κρατική ραδιοφωνία. Η θητεία μου κράτησε 18 μήνες. Η επόμενη ήταν πολιτική θέση το 1995 όταν έγινα Γενικός Γραμματέας Τουρισμού. Ήταν μία δουλειά που αγάπησα αν και συμπεριφέρθηκα σαν μαθητής που συνεχώς μαθαίνει και μελετούσε. Παραιτήθηκα μετά από 7 μήνες για λόγους αρχής, μετά την αποχώρηση του ανθρώπου που με είχε επιλέξει. Ο αείμνηστος πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου.

– Πώς βλέπεται τώρα το τοπίο στον τομέα του τουρισμού;

– Θολό. Ελπίζω ο συμπατριώτης Τάσος Λιάσκος που ανέλαβε υφυπουργός να φέρει την ισορροπία σε έναν πολυδιασπασμένο χώρο. Ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας. Ένας αξιόλογος Ιταλός έλεγε ότι εμείς παράγουμε γοητεία και οφείλουμε να την προστατεύσουμε. Και εγώ το πιστεύω αυτό.

– Ξέρετε να γεμίζετε τον χρόνο σας, ωστόσο ελεύθερος χρόνος υπάρχει;

– Μάλλον όχι. Αλλά είναι μπλόφα αυτό που λέω. Τον ελεύθερο χρόνο τον κατακτάς, όταν θέλεις. Είναι θέμα απόφασης. Καλό είναι να μην υποτάσσεσαι στην καθημερινότητα. Στις διακοπές μου όμως κολυμπάω, ψαρεύω, κάνω πράγματα που έχουν σχέση με το άδειασμα του μυαλού. Επίσης λατρεύω τα μυθιστορήματα. Και σινεμά πηγαίνω πολλές φορές μόνος μου.

– Ποια ήταν η τελευταία ταινία που είδατε;

– Το «monster» με την Σαρλίζ Θέρον. Αριστούργημα!

– Με ποια σταρ θα παρομοιάζατε την Χαλκίδα;

– Με τη Σαρλότ Ράμπλικ, γιατί είναι μυστηριώδης και κρύβει μία μεγάλη μπλόφα. Ενώ μοιάζει εξαιρετικά προσιτή είναι απρόσιτη. Η πόλη μας υποδύεται ότι είναι φιλόξενη. Πρέπει να την αγαπάς για να σε αγκαλιάσει. Αποπνέει αρχοντιά, είναι γενναιόδωρη, αλλά ψυχρή.

– Τι χρώμα θα της δίνατε;

– Μπλε , η Χαλκίδα είναι γεμάτη μπλε.

– Μήπως είστε επηρεασμένος από το πολιτικό σκηνικό;

– Όχι. Στη κυβέρνηση υπήρχε φθορά εφόσον βρίσκονταν στην εξουσία για 10-11 χρόνια. Την αλλαγή την αποφάσισε ο λαός και εγώ δεν ανήκω ούτε στους ευχαριστημένους ούτε στους δυσαρεστημένους. Τώρα είμαι πάνω από τα συναισθήματά μου. Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε και σοφότεροι και βλέπουμε τα πράγματα σε βάθος χρόνου, δίνοντας περισσότερες ευκαιρίες σε ανθρώπους, καταστάσεις.

– Εσάς ποιος σας έδωσε την ευκαιρία να ταυτιστείτε με την δημοσιογραφία;

– Όντας πολιτικός συντάκτης , μόλις 26 χρονών, τη στιγμή που ο μέσος όρος στο press room ήταν 55, ένιωσα για πρώτη φορά αυτό που λένε “σαν τη μύγα μες στο γάλα”. Μάταια περίμενα καθημερινά να μου μιλήσει κάποιος ώσπου κάποια στιγμή μετά από μήνες 2 άνθρωποι με προσέγγισαν. Ο Τίτος Αθανασιάδης της Απογευματινής και ο Θύμιος Παπαγεωργίου των Νέων. Όμως μεγάλη βοήθεια και συμπαράσταση είχα και από τον κ. Ευάγγελο Φουντουκίδη, όταν για πρώτη φορά δούλεψα στην Αθλητική Ηχώ.

– Πιστεύεται ότι η χώρα μας θα έχει την ευκαιρία να εντυπωσιάσει στους Ολυμπιακούς αγώνες;

– Όταν η Ελλάδα αποφασίσει να κάνει κάτι, το κάνει όσο πιο καλά μπορεί. Θα πετύχουμε. Θυμάμαι κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με το Πανευρωπαϊκό το ’82.Στο τέλος όλοι μιλούσαν με θαυμασμό. Το σύνδρομο της τελευταίας στιγμής που έχουμε, ξέρουμε να το μεταβάλλουμε σε πλεονέκτημα. Ως ένδειξη συμπαράστασης εγώ προσφέρθηκα να ενισχύσω την αθλητική συντακτική ομάδα του ΑΠΕ. Ωστόσο ως γνήσιος φίλαθλος, θα παρακολουθήσω στίβο και πάλη, μαζί με τα παιδιά μου. Έχω προμηθευτεί ήδη εισιτήρια.

– Ποιο είναι το μότο σας;

– Πρέπει να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση για τους ανθρώπους γύρω μας. Στη ζωή τίποτα δεν είναι μόνο του, δεν είμαστε μόνοι, ζούμε με άλλους και πρέπει να ισορροπούμε.

Πάνος Βασιλείου

Η δουλειά του είναι να σχεδιάζει γράμματα.

Πολλές από τις γραμματοσειρές που διαβάζετε καθημερινά (συμπεριλαμβανομένων αυτών που βλέπεται στο Square.gr) είναι δικές του. Διευθύνει την δικιά του εταιρεία σχεδίασης γραμματοσειρών, την Parachute» η οποία συνεργάζεται με τις μεγαλύτερες διαφημιστικές και δημιουργικές εταιρίες.

– Πότε συνειδητοποιήσατε πως επιθυμείτε να ασχοληθείτε με την γραφιστική;

– Στο εξωτερικό, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Τελείωσα electrical engineering και εξειδικεύτηκα στα information systems. Έπειτα για 4χρόνια δίδασκα στο κολλέγιο. Τότε ήρθα σε επαφή με τον χώρο της γραφιστικής. Συνειδητοποίησα πως δεν με εξέφραζε ο συντηρητικός χώρος που είχε να κάνει με το απλό κομμάτι της τεχνολογίας. Τελικά, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα.

– Ποιά ήταν η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση που πήρατε από την δουλειά σας;

– Φυσικά την πρώτη φορά που είδα γράμματα δικά μας στην τηλεόραση, στις διαφημίσεις. Όπως, π.χ. της ΦΑΓΕ.

– Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη;

– Όταν δημιουργείς, δεν κουράζεσαι. Μόνο όταν βαριέσαι το παθαίνεις αυτό. Στην προσπάθεια του να βρεις κάτι καινούργιο για να δώσεις μπορεί να κάτσεις και μέρες άυπνος. Κρύβει απίστευτη γοητεία η στιγμή της δημιουργίας.

– Σας λείπει η Χαλκίδα;

– Κάθε φορά που μου λείπει πηγαίνω. Άλλωστε, ένα μικρό ταξίδι στην Χαλκίδα σημαίνει πως θα δω αγαπημένα πρόσωπα. Πολλοί από τα νεανικά μου χρόνια έμειναν μόνιμα στη Χαλκίδα, δεν φύγανε. Το κακό είναι πως δεν μπορώ πια να επικοινωνήσω μαζί τους, έχουν αλλάξει, έχω αλλάξει, έχουν παντρευτεί, εγώ όχι, κτλ.

– Τι θυμάστε πιο έντονα από την παιδική σας ηλικία;

– Την Χιλιαδού. Πηγαίναμε μέσα από χωματόδρομους, με μηχανές, κατασκηνώναμε μέρες ολόκληρες, κάναμε γυμνοί μπάνιο, περνάγαμε υπέροχα.

– Με ποια ελληνίδα star , μοιάζει η Χαλκίδα;

– Με την Τατιάνα Στεφανίδου. Μπορεί να μην έχει αισθητική αλλά είναι ωραία και είναι χαρούμενη χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

– Το ποιο αντιπροσωπευτικό χρώμα της Χαλκίδας;

– Το γαλάζιο. Αλλά η Χαλκίδα χρειάζεται και λίγο παραπάνω πράσινο. Θα μου άρεσε αυτή η πόλη να αποκτήσει αισθητική, γενικότερα.

– Ποιο είναι το χρώμα της ζωή σας; Με τι ασχολείστε τον ελεύθερο χρόνο σας;

– Κόκκινο, λόγω του ότι είμαι διαρκώς στην τσίτα. Δεν έχω κάποιο χόμπι, δεν κυνηγάω, ούτε ψαρεύω. Δεν έχω το χρόνο. Θα ήθελα αλλά οι ρυθμοί μου δεν μου το επιτρέπουν.

– Υπάρχει κάποιος πολιτικός που σας εξιτάρει;

– Μου αρέσει η αισθητική των νέων πραγμάτων. Του Γιώργου Παπανδρέου κατ’ επέκταση (σ.σ.: Η συνέντευξη δόθηκε προεκλογικά) και αυτό γιατί σαν κέντρο του έχει τους νέους ανθρώπους. Επίσης μου βγάζει κάτι πιο οικείο. Επιθυμώ ικανούς ανθρώπους στην εξουσία, θέλω έργα και όχι λόγια.

– Τι θα προσθέτατε , τι θα αφαιρούσατε στη Χαλκίδα;

– Θα αφαιρούσα τα κτίρια. Η Χαλκίδα, με εξαίρεση το Δημαρχείο και το κόκκινο σπίτι, δεν έχει νεοκλασικά κτίρια, μόνο στημένες, τετράγωνες πολυκατοικίες. Με χαλάει επίσης η σειρά των café κατά μήκος της παραλίας και οι πλαστικές καρέκλες. Θα μου άρεσε να επιβληθεί από τις αρχές μία άλλη αισθητική.

– Θα πετύχουν οι Ολυμπιακοί αγώνες;

– Πολύ. Δεν νομίζω ότι είμαστε λιγότερο ικανοί από τους Αυστραλούς η τους Αμερικανούς. Εμπιστεύομαι τον Έλληνα. Πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε! Δεν θα φύγω από την Αθήνα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Μου αρέσει η βαβούρα, θα πάω να δω και κάποια αγωνίσματα, κάποιοι φίλοι έχουν κανονίσει ήδη τα εισιτήρια. Θέλω να δω τί θα κάνει ο Κεντέρης στο 100σταρι. Τη Μιρέλλα να ρίχνει το ακόντιό της.

– Έχετε αδυναμία στο ασθενές φύλο;

– Είμαι υπέρ της γυναίκας, αυτός είναι ο δικός της αιώνας, έχει κατακτήσει πολλά μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα στον δικό μου χώρο, η γυναίκα μπορεί να καταφέρει περισσότερα από έναν άντρα μιας και έχει περισσότερη αισθητική, ελίσσεται ευκολότερα, διεκδικεί και πετυχαίνει. Εγώ θέλω να είμαι φίλος της, δίπλα της, συνεργάτης της. Αλλά μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας, δεν είμαστε ίσοι και όμοιοι!

– Αν δεν ήσασταν σχεδιαστής γραμματοσειρών, ποιο επάγγελμα θα θέλατε να κάνετε;

– Ίσως το να έχω ένα ξενοδοχείο κάπου μεταξύ Μυκόνου και Σύρου. Να φέρνω κόσμο από το εξωτερικό, να έρχομαι σε επαφή με νέους ανθρώπους, να ανταλλάσσω απόψεις και ιδέες για την ζωή. Με εξιτάρει ό, τι νέο.

Ανδρέας Ρουμελιώτης

Εξέδωσε την δεκαετία του 80 στην Χαλκίδα τα περιοδικά «Απόπειρα» και «Σχολιαστή».

Έχει δουλέψει στην κρατική και ιδιωτική τηλεόραση. Ήταν ο πρώτος που μετέδωσε νυχτερινές, ζωντανές, ραδιοφωνικές εκπομπές. Τα τελευταία 17 χρόνια (σ.σ. είπαμε, το αφιέρωμα είχε εκδοθεί το 2004) διαθέτει μια από τις παλαιότερες και πλέον αγαπημένες στήλες της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, τη «Εδώ Ράδιο Ε». Αγαπημένο του σύνθημα: «Σεβασμός στους προγόνους». Κατ’ επέκταση και στον ίδιο, μια και αυτοσαρκαζόμενος θεωρεί τον εαυτό του «αρχαίο». Αγαπημένο του στέκι τη δεκαετία του ογδόντα ήταν το “καφενεδάκι των τρελών” που ανήκε στον πρόεδρο του τότε σωματίου ανωμάλων τρελλών Χαλκίδας Μανώλη και βρισκόταν στην παραλία της Χαλκίδας.

– Πάει καιρός που εγκαταλείψατε τη γενέτειρά σας;

– Πρωτογνώρισα την Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 70, όταν πέρασα στην ΑΣΟΕΕ. Ουσιαστικά όμως ποτέ δεν έφυγα. Συνήθιζα να πηγαινοέρχομαι.

– Σας λείπει η Χαλκίδα;

– Όχι, γιατί ανά πάσα στιγμή βρίσκομαι κοντά της. Ακόμα και καθημερινές. Άσε που δεν υπάρχει πια Χαλκιδαίος που να μην τον γνωρίζω. Με την πολιτική έχω μπει σε όλα τα σπίτια, ξέρω σχεδόν τους πάντες.

– Ποια είναι η πιο έντονη παιδική σας ανάμνηση;

– Το ’75 είχαμε ιδρύσει την πρώτη πανελλήνια μαθητική οργάνωση , η οποία ήταν άκρως ριζοσπαστική για την εποχή της. Τότε, μαζί με συμφοιτητές μου, κρεμάσαμε με πρόκες τις πρώτες αφίσες στους τοίχους της Μηχανικής σχολής. Φορούσα θυμάμαι στρατιωτικό τζάκετ για να κρύβω εύκολα κάτω από τη μασχάλη το σφυρί. Κάποια μέρα μας «επισκέφθηκαν» ασφαλίτες. Στην αρχή δεν μας κατάλαβαν, μας έβρισαν μεν, αλλά ήταν έτοιμοι να μας απαλλάξουν λόγω αμφιβολιών. Για κακή μου τύχη όμως, το σφυρί μου γλίστρησε από τη μασχάλη. Μόλις το είδαν, μας πλάκωσαν ομαδικός στο ξύλο και μας πήγαν στην ασφάλεια. Από εκείνη την ημέρα έγινα κάτι σαν ήρωας των σχολείων.

– Είστε επαναστατικός ακόμη και σήμερα;

– Ναι. Θυμάμαι, όταν στα 13 μου ήμουν δύο χρόνια στη Σουηδία λόγω προβλημάτων υγείας της μητέρας μου, πρωτο σκέφτηκα πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Ελλάδα. Αυτή μου η σκέψη με ώθησε στην πρώτη μου πολιτική αντίδραση. Πολιτικά, ήμουν ενάντια στη δεξιά στο θέμα «μαλλί». Όσο διάστημα έμεινα έξω είχα μακριά μαλλιά. Όταν επέστρεψα, έπρεπε να τα θυσιάσω στο βωμό του πειθαναγκασμού. Γι αυτό, ακόμη και σήμερα διεκδικώ το «παλιό» μου μαλλί. Θέλω το μαλλί μου πίσω»!

– Τι άλλο έχει αποτυπωθεί στο μυαλό σας από τότε;

– Το καταφύγιό μας, το καφενεδάκι του τρελλο-Μανώλη, στην παραλία της Χαλκίδας. Στο στέκι αυτό μαζεύονταν όλη η νεολαία και κάναμε έναν απίστευτο χαβαλέ. Εκεί, ό,τι και να παράγγελνες έπρεπε να πληρώσεις και το «τρελόσημο». Δηλαδή, να αφήσεις ένα είδος pourboire, προκειμένου να βγει μισθός σε αυτούς που είχαν διανοητικό πρόβλημα. Ο Μανώλης ήταν πρόεδρος του σωματείου ανωμάλων τρελών, μια και ο ίδιος το είχε ιδρύσει το 1948. «Οι Χαλκιδαίοι είναι όλοι τρελοί», έλεγε ο Μανώλης, κάτι που πιστεύω και εγώ. Όλοι κουβαλάμε μία δημιουργική τρέλα.

– Μιλήστε μας για τα δύο περιοδικά που εκδώσατε τη δεκαετία του 80.

– Το πρώτο ήταν το «Μία απόπειρα στη Χαλκίδα». Γύρω του κάποια στιγμή στήθηκε μία ολόκληρη πολιτική δίκη, την οποία εν τέλει κερδίσαμε. Το έντυπο αυτό βραβεύθηκε από την ένωση λογοτεχνών. Στο τελευταίο εξώφυλλο της απόπειρας φωτογραφίσαμε τον Μανώλη τον τρελό, μαζί με μερικούς νεκροθάφτες να χαμογελάνε και στο εσωτερικό του ανοίξαμε το αρχείο «Σωματείο: Ανώμαλοι –Τρελοί». Το δεύτερο περιοδικό μου ήταν ο «Σχολιαστής». Το έντυπο που αποτέλεσε το εισιτήριο μου για την Ελευθεροτυπία. Από εκεί με «ψάρεψε» ο Φυντανίδης.

– Το επάγγελμα σας απαιτεί πολύ χρόνο; Έχει κούραση και άγχος; Έχετε ελεύθερο χρόνο;

– Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Παρ’ όλα αυτά, αγαπώ τη δημοσιογραφία τόσο πολύ που δεν με ενοχλεί που δεν έχω πραγματικό ελεύθερο χρόνο. Όταν προκύπτει, πηγαίνω θέατρο και σινεμά, σε ότι καλύτερο παίζεται και προβάλλεται, πηγαίνω στις καλύτερες μπουζουκοπίστες, γυρνάω τις ακτές της Χαλκίδας με «τα τρελά νερά», το φουσκωτό μου και κάνω ψαροντούφεκο. Το χειμώνα πηγαίνω για σκί. Όχι, δεν κάνω ο ίδιος, αλλά μου αρέσει να να βλέπω αυτούς που κάνουν καθώς εγώ απολαμβάνω μπριζόλες στα ζεστά. Μ ‘αρέσει το ξεσκί, όχι το σκί.

– Τί χρώμα δίνετε στην Χαλκίδα;

– Γαλάζιο, λόγο νερών. Η Χαλκίδα είναι από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας, με τεράστια ιστορία. Είμαι φανατικός τοπικιστής αλλά πιστεύω πως αν ήταν στην Αμερική ή στην Ιταλία θα ήταν κατά πολύ ομορφότερα κατασκευασμένη. Στεναχωριέμαι που ως Έλληνες δεν την φτιάξαμε καλύτερη.

– Τι θα θέλατε να προσθέσετε στη Χαλκίδα;

– Αυτό που σύντομα θα γίνει πραγματικότητα: Τα ναυπηγεία θα γίνουν μια μεγάλη μαρίνα για κότερα, το τσιμεντάδικο θα μεταμορφωθεί σε απέραντο τουριστικό και περιβαντολλογικό πάρκο που θα φιλοξενεί ένα υπέροχο ξενοδοχείο. Το καλύτερο ξενοδοχείο θα μπορούσε να χτιστεί εκεί που είναι σήμερα η Ιντερκέμ, εκεί όπου αν βρίσκονταν επενδυτές θα φτιαχνόταν μια μεγάλη τουριστική μονάδα. Θα μου άρεσε και μια νέα γέφυρα, προς συντόμευση της απόστασης Χαλκίδα – Αθήνας, ένας καλύτερος σιδηρόδρομος. Ωραία θα ήταν επίσης να είχαμε τραμ και θαλάσσιες συγκοινωνίες.

– Με ποια ελληνίδα star παρομοιάζετε τη Χαλκίδα;

– Την Κάλλας; Δεν ξέρω… Η Χαλκίδα είναι ο Σκαρίμπας, ο Σκαλκώτας, ο Αριστοτέλης… θα έλεγα η Μερκούρη αλλά όχι, άστο, έχει συνδεθεί με τα παιδιά του Πειραιά.

– Στους Ολυμπιακούς θα είστε εδώ; Θα τα καταφέρει η Ελλάδα;

– Θα είμαι εδώ, δεν παίρνω άδεια, λόγο εργασίας. Παρακολουθώ όλους αυτούς που είναι κατά τον Ολυμπιακών και απορώ μαζί τους. Πρέπει να πετύχουμε, για να πάει η Ελλάδα μπροστά. Θα πετύχουμε, ναι. Έστω και τελευταία στιγμή , πάντα τα καταφέρνουμε.

– Θα επιστρέψετε ποτέ μόνιμα στη Χαλκίδα;

– Μένω μεγάλα διαστήματα στη Χαλκίδα. Αυτή η πόλη είναι το επίνειο της Αθήνας. Άλλωστε, πιο δύσκολο είναι να πάς από τη Κηφισιά στον Πειραιά παρά από την Αθήνα στη Χαλκίδα. Πάνω σε αυτό το επιχείρημα στηρίζω τη πεποίθηση μου πως η Χαλκίδα είναι μια πρωτεύουσα – πόλη!

– Το μυστικό της επιτυχίας σας;

– Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επιτυχημένο. Θεωρώ πως έχω μοντέρνες ριζοσπαστικές ιδέες, θέλω να αλλάξω τα πράγματα, να μη βολεύομαι πουθενά, να μη συμβιβάζομαι. Το σύνθημά μου είναι πως το ποτάμι γυρίζει πίσω και το αποδεικνύουν τα τρελά νερά του Ευρίπου!