Βρισκόµαστε στο 1994 και στην περιοχή της Αγίας Μαρίνας στη Χαλκίδα.

Έξι περίπου µέρες  από  το θάνατο του 47χρονου Χρήστου, η σύζυγός του µαζί µε τις δύο τους κόρες αποφάσισαν να ετοιµάσουν το στάρι για τα κόλλυβα που θα µοίραζαν στο µνηµόσυνο των εννέα ηµερών. Η ατµόσφαιρα, όπως είναι φυσικό, ήταν βαριά και η παρασκευή των κολλύβων συνοδευόταν από δάκρυα για την απουσία του ανθρώπου τους.

Ενώ ήδη από τη δεύτερη µέρα της κηδείας του η οικογένεια ένιωθε µια περίεργη παρουσία µέσα στο σπίτι τους, δεν απέδιδε αυτό το συναίσθηµα σε υπερφυσικούς παράγοντες και δυνάµεις πέρα από τη λογική. Το γεγονός όµως που θα σας περιγράψουµε έκανε τις τρεις γυναίκες να αισθανθούν πως ίσως ο κόσµος που βρισκόταν πλέον ο νεκρός δεν ήταν πολύ µακριά από το δικό τους.

Από το ανοικτό παράθυρο του σπιτιού µπήκε ένα σπουργίτι, το οποίο πήγε και κάθησε στην αγαπηµένη πολυθρόνα του 47χρονου, στην οποία αναπαυόταν µετά τη δουλειά. Στεκόταν εκεί ακίνητο για 10 περίπου λεπτά και τότε πέταξε προς το στάρι που βρισκόταν απλωµένο στο τραπέζι. Το σπουργίτι πλέον βρισκόταν µόλις ένα µέτρο µακριά από τις έκπληκτες γυναίκες, πηδώντας πάνω στο τραπέζι. Κάθισε ελάχιστες στιγµές και αφού άρπαξε µόλις ένα σπόρο από το στάρι, έφυγε από το παράθυρο που είχε µπει! Κατά τη διάρκεια της ιδιαίτερης αυτής επίσκεψης το σπουργίτι δεν έβγαλε κανέναν ήχο, ενώ ήταν τροµερά ήρεµο, σα να είχε και στο παρελθόν επαφή µε ανθρώπους.

Η σύζυγος του 47χρονου θεώρησε πως όλο αυτό ήταν σηµάδι πως ο άνδρας της δεν είχε ξεχάσει την οικογένειά του. Πως η ψυχή του ξαναγύρισε έστω και για λίγο στο σπίτι της. Το ίδιο βράδυ µία από τις κόρες του θανόντος βγήκε στην αυλή για να µαζέψει τα απλωµένα ρούχα της οικογένειας. Δε θα βρισκόταν πάνω από δύο λεπτά στην αυλή όταν άκουσε πεντακάθαρα τη φωνή του πατέρα της να φωνάζει το όνοµά της! Τροµοκρατηµένη µπήκε στο σπίτι και ξεσπώντας σε κλάµατα έπεσε στην αγκαλιά της µητέρας της.

13 χρόνια µετά από αυτό το περιστατικό, η γυναίκα αυτή µετανιώνει για το ότι φοβήθηκε και έτρεξε µακριά από την πηγή της φωνής. «Η φωνή του ήταν τόσο ζωντανή που περίµενα ότι θα τον δω µπροστά µου. Τότε ήµουν µικρή και φοβισµένη. Αν µπορούσα να έχω ξανά την πιθανότητα µιας τέτοιας επαφής, δε θα έφευγα. Θα ήθελα να τον ξαναδώ», δήλωσε µε συγκίνηση όταν τη συναντήσαµε.

Από εκείνο το περιστατικό και µετά δεν ξαναείχε παρόµοια εµπειρία. Τουλάχιστον δεν αντιλήφθηκε κάτι τέτοιο.

Ιστορίες από το ίδιο άρθρο:

Το τελευταίο τσιγάρο

«Είµαι καλά εδώ»

Σα να µην έφυγε

Είναι πολλοί εκεί πάνω

«Δε θα είσαι ποτέ µόνη σου»