11) Η συμμετοχή στις «Σαββατογεννημένες» προέκυψε «εντελώς ξαφνικά. Βέβαια πάντα ήθελα να εμφανιστώ στην τηλεόραση, καθώς διευκολύνει σημαντικά τα πράγματα στη δουλειά μας. Συμμετείχα σε μία παράσταση του Τάκη Ζαχαράτου, στην οποία ήταν και ο Γιώργος Καπουτζίδης, σεναριογράφος των “Σαββατογεννημένων”, με τον οποίο κάναμε πολύ παρέα. Αργότερα μου είπε πως είχε γράψει το σενάριο και πως υπήρχε ένας ρόλος και για μένα. Με παρουσίασε στους παραγωγούς, υπήρχε η κατάλληλη χημεία και δέσαμε».

12) Δεν ήταν ιδιαίτερα καλός μαθητής: «Στο γυμνάσιο τα πήγαινα καλά αλλά μόλις πάτησα το πόδι μου στο λύκειο, στο Κανήθου πήγαινα, δυσκολεύτηκα πολύ. Στην Α΄ λυκείου έμεινα μετεξεταστέος, άλγεβρα, γεωμετρία, φυσική, χημεία και αρχαία. Ο πατέρας μου με ρώτησε “και καλά, τι πέρασες;». Κούτσα κούτσα το τελείωσα!».

13) Για την ηθοποιία: «Είναι ασφάλεια. Δεν εκθέτεις τον εαυτό σου. Είσαι κρυμμένος μέσα σε ένα όμορφο περίβλημα και οι άλλοι βλέπουν μόνο ό,τι εσύ θες να δείξεις προς τα έξω. Δεν οικειοποιούμαι χαρακτηριστικά των ρόλων που υποδύεμαι, τουλάχιστον όχι συνειδητά. Μέχρι τώρα μου έχουν δοθεί κυρίως κωμικοί ρόλοι, αλλά θα ήθελα να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό».

14) Για τους καταξιωμένους ηθοποιούς: «Υπάρχουν άνθρωποι, όπως η Κατιάνα Μπαλανίκα και η Ελένη Ράντου που με βοήθησαν σημαντικά στα τηλεοπτικά μου βήματα και άνθρωποι που μόλις τους γνωρίσεις τους απομυθοποιείς. Στο ξεκίνημα, είναι πιθανό ένας ηθοποιός να συνεργαστεί με ανθρώπους που μπορεί να του κάνουν τη ζωή πολύ δύσκολη. Πολύ όμως… Περιμένεις πως θα δουλέψεις με ανθρώπους που είναι χορτασμένοι από τη ζωή τους και κάνουν πράγματα για την ευχαρίστησή τους. Ωστόσο, η όποια εξουσία έχουν, συχνά τους οδηγεί στο να βγάλουν προς τα έξω πολλά από τα συμπλέγματά τους».

15) Για τις ερωτικές σκηνές: «Δε θα ήθελα να γυρίσω ερωτικές σκηνές ακόμα, δεν νιώθω έτοιμος. Ακόμη και στο Safe Sex που υπύρχε μια κωμική ερωτική σκηνή με την Μάρθα Καραγιάννη ένιωθα πολύ άγχος για το πώς θα τη γυρίσω».

16) Απεχθάνεται το γάλα, δεν μπορεί ούτε να το μυρίζει!

17) Για τα κενά καθίσματα: «Μου έχει τύχει στο θέατρο ΣΜΑΡΟΥΛΑ. Είχαμε ανεβάσει το «Chicago», με έναν 25μελή θίασο και το κοινό ήταν έξι ηλικιωμένοι, οι οποίοι είδαν τις αφίσες και μάλλον ήρθαν να δουν λίγο μπουτάκι… Ωστόσο, έχω παίξει και μπροστά σε ολιγάριθμο κοινό, το οποίο όμως ήταν τόσο ενθουσιώδες που έκανε για ολόκληρη πλατεία».

18) Για τη Χαλκίδα: «Στεναχωριέμαι γιατί βλέπω ότι δε συμβαίνει κάτι στη Χαλκίδα, δε λαμβάνονται πρωτοβουλίες. Νιώθω ότι φταίμε κι εμείς οι Χαλκιδαίοι γι’ αυτό. Το Θέατρο Χαλκίδας και η προσπάθεια που κάναμε τότε ήταν πραγματικά αξιόλογη, αλλά δυστυχώς δεν είχε συνέχεια. Ο πολιτισμός στη Χαλκίδα χρειάζεται υποστήριξη. Έχουμε ένα πολύ όμορφο θέατρο και το Κάστρο για τα καλοκαίρια, αλλά όσο καλή διάθεση κι αν έχει μια παρέα χρειάζεται και οικονομική υποστήριξη».

19) Τι του λείπει από τη Χαλκίδα: «Η θάλασσα. Μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα, το πατρικό μου, στις Ροβιές, είναι είκοσι μέτρα από το κύμα. Επίσης, η παραλία, το να απολαμβάνεις τον καφέ σου σε ρυθμούς χαλαρούς, κάτι που δύσκολα συναντάς στην Αθήνα».

20) Το 2004 μας είχε πει στη συνέντευξη του πως δε θα ήθελε να πρωταγωνιστήσει σε επιθεώρηση. Φέτος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Θα περάσει κι αυτό» – η ιστορία της επιθεώρησης. Ευτυχώς, δεν είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη «ποτέ»…

(Τα είκοσι άγνωστα πράγματα για τον Αργύρη Αγγέλου εξήχθησαν μέσα από τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον Χάρη Παπαδόπουλο και είχε δημοσιευθεί στο τεύχος 4 του περιοδικού Square με τον τίτλο «Σηκώσαμε τον Λαζάρου στον πίνακα!», τον Οκτώβριο του 2004)