Δέκα ιστορίες μυστηρίου με πρωταγωνιστές Χαλκιδαίους που η ζωή τους ανατράπηκε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Πέντε λεπτά μετά…
Ουδείς γνωρίζει πώς συντελείται η αναπάντεχη µετάβαση από την ευτυχία στην απόλυτη δυστυχία και από την καταστροφή στην ξαφνική επιτυχία.
Ίσως η φράση «Τα πάντα είναι θέµα προσωπικών επιλογών» να ακούγεται παρήγορη, ωστόσο υπάρχουν πάµπολλες ιστορίες που αναιρούν την παραπάνω άποψη! Για παράδειγµα µπορεί κάποιος να έχει κάνει τις πλέον ενδεδειγµένες για την περίσταση επιλογές, αλλά τελικώς να αποτύχει! Όσο για τον παράγοντα τύχη, µάλλον θα πρέπει να τον διαγράψουµε από το λεξιλόγιό µας, καθώς τίποτα δε συµβαίνει τυχαία. Εξάλλου ακόµη και η µοντέρνα φυσική απορρίπτει το τυχαίο στη Φύση. Θα µπορούσαµε λοιπόν να αναφέρουµε χίλιες και δύο αιτίες. Όµως µήπως τελικά θερίζουµε ό,τι σπέρνουµε; Με αυτή τη θεώρηση των πραγµάτων θα συµφωνήσουν όλοι όσοι πιστεύουν στο νόµο του κάρµα και στην αρχή της µετενσάρκωσης. Δηλαδή ότι η τωρινή ζωή µας, µε τα καλά και λιγότερο καλά της, είναι αποτέλεσµα των παλιών πράξεών µας. Ίσως λοιπόν, αν σκεφτούµε τις ζωές µας σαν ένα είδος δανείου που κάποια στιγµή οφείλουµε να το ξεχρεώσουµε ανάλογα µε τις δόσεις που ήδη έχουµε πληρώσει, να µπορέσουµε έτσι να δώσουµε µια εξήγηση στο ερώτηµα: «Γιατί σ’ εµένα;» Επειδή έχεις κάποιες παλιές οφειλές…
Final destination
«Έµεινα 8 µέρες σε κώµα και, όταν άνοιξα τα µάτια µου, είπα: “Γιατί είµαι εδώ;”»
O Γιάννης πριν από ένα χρόνο, προπαραµονή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου, επέζησε από ένα ατύχηµα που του άλλαξε ολόκληρη τη µετέπειτα πορεία της ζωής του. « Εκείνη την ηµέρα όλα έδειχναν πως ήταν… οργανωµένα έτσι ώστε να γίνει εκείνο το ατύχηµα.», µας είπε ο Γιάννης που µε γλαφυρότητα περιγράφει λεπτό προς λεπτό ό,τι συνέβη. «Ήρθε σπίτι ένας φίλος µου, ο οποίος µόλις είχε αγοράσει µία µηχανή και την έφερε για να την κοιτάξω, καθώς ασχολούµαι γιατί είµαι µηχανολόγος. Μπροστά στη µάσκα η µηχανή είχε κάτι σίδερα που, για καλή µου τύχη, όπως αποδείχτηκε αργότερα, τα αφαίρεσα και έτσι ήµασταν έτοιµοι να τη δοκιµάσουµε στο δρόµο. Πριν φύγω όµως έκανα κάτι που δεν το συνήθιζα και που δεν ξέρω καν πώς µου ήρθε. Ασχολούµαι µε τα ζώα και έχω αρκετά πουλιά τα οποία είναι σε χωριστά κλουβιά. Εκείνη τη µέρα για πρώτη φορά τα έβαλα όλα µαζί σε ένα κλουβί, πράγµα που δεν είναι φυσιολογικό.» Δε γνωρίζουµε αν αυτή η αλλαγή σε µία καθηµερινή, «τελετουργική» κίνηση λειτούργησε για το Γιάννη ως… οιωνός. Για το µόνο που είµαστε πεπεισµένοι είναι ότι τα γεγονότα που ακολούθησαν σίγουρα δεν είναι… καθηµερινά. «Αµέσως µετά φύγαµε µε τη µηχανή και µε το που βγαίνω στην ευθεία, αµέσως τρακάρω», λέει ο Γιάννης µε την ηρεµία που τον διακρίνει. Αξιοσηµείωτο είναι δε ότι ο νεαρός Χαλκιδέος είχε τάξει -ανήµερα του Αγ. Ιωάννη του Ρώσου- να ανέβει µε τα πόδια, κάτι που έκανε κάθε χρόνο. Ωστόσο για πρώτη φορά στη ζωή του πέρυσι και λίγο πριν το ατύχηµα είχε αποφασίσει να ανέβει µε µηχανή! Και τότε ήρθε το µοιραίο. Εµείς θα το χαρακτηρίζαµε αναπάντεχο, καθώς η ζωή του Γιάννη άλλαξε µέσα σε ακριβώς πέντε… λεπτά! «Έµεινα 8 µέρες σε κώµα και, όταν άνοιξα τα µάτια µου, είδα το θάλαµο όπου νοσηλευόµουν και αµέσως ρώτησα τι στο καλό γινόταν εκεί µέσα! Τι έχω πάθει; Γιατί είµαι εδώ; Έχω έρθει για κάποιον άλλο; Μόλις συνειδητοποίησα ότι δε µπορούσα να κουνηθώ και ότι ήµουν διασωληνωµένος, κατάλαβα ότι είχα πάθει ζηµιά, ότι κάποιο ατύχηµα µου συνέβη. Όλο µου το σώµα είχε υποστεί κατάγµατα και το χειρότερο ήταν ότι είχα αιµορραγία στο κεφάλι,» Από τη µνήµη του Γιάννη είχε σβηστεί εντελώς η σκηνή αλλά και τα γεγονότα που οδήγησαν στο ατύχηµα, σα να µην υπήρχε εµφανής αιτία που το είχε προκαλέσει. Όταν επέστρεψε σπίτι είδε στην αυλή τα σίδερα που, αν δεν είχε βγάλει εντελώς τυχαία από τη µηχανή, θα του είχαν στοιχίσει την ίδια του τη ζωή. Μετά από επίπονες φυσιοθεραπείες που διήρκεσαν τρεις ολόκληρους µήνες, άρχισε σιγά σιγά να επανέρχεται. Τώρα, ένα χρόνο µετά και πιο ώριµος από ποτέ, έχει αναρρώσει πλήρως, εργάζεται κανονικά και το µόνο που κρατάει από αυτή την περιπέτεια είναι ότι τον έκανε δυνατότερο, ώστε να χαµογελάει και να κοιτάει µπροστά. Άλλωστε ο Θεός ή έστω µια µυστηριώδης συµπαντική δύναµη του έδωσε µια ακόµη ευκαιρία που τόσο πολύ χρειαζόταν…
Love at first sight
«Πήγα για καφέ και βγήκα παντρεµένος…» Και ύστερα λένε πως δεν υπάρχει έρωτας µε την πρώτη µατιά. Μήπως κάποιοι πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους;
Mια φορά κι έναν καιρό σε µια γειτονιά της Χαλκίδας πριν από 26 χρόνια, µια αναπάντεχη γνωριµία έφερε τα πάνω… κάτω στη ζωή του Παύλου. «Ήταν Κυριακή πρωί στο σπίτι ενός φίλου µου. Παίζαµε χαλαρά τάβλι και κανονίζαµε να πάµε για κανένα καφεδάκι στην Παραλία της Χαλκίδας. Εντωµεταξύ η γυναίκα του κολλητού µου είχε πάει µε το µωρό στην παιδική χαρά στον Άγιο Ταξιάρχη αλλά είχε ξεχάσει να πάρει µαζί της τα κλειδιά για να επιστρέψει στο σπίτι. Έτσι, ο φίλος µού ζήτησε να πάµε να τη βρούµε για να της τα δώσει. Κατόπιν θα ήµασταν ελεύθεροι να απολαύσουµε τον καφέ µας.» Όµως τίποτα δε συµβαίνει κατά τύχη, σαν ένα αόρατο χέρι να µας οδηγεί εκεί που πρέπει να πάµε. «Δεν τη βρήκαµε εκεί και τότε ο κολλητός πρότεινε να πάµε στο σπίτι µιας φίλης της γυναίκας του, της Φανής. Φτάσαµε µε το αµάξι απ’ έξω, ο φίλος µου κόρναρε και βγήκε η Φανή µε το µωρό αγκαλιά. Εκεί ήταν που την είδα για πρώτη φορά…» Ο Παύλος ερωτοχτυπηµένος πλέον από το πουθενά άρχισε να ρωτάει συνεχώς γι’ αυτή την κοπέλα ενώ ζητούσε απεγνωσµένα να τη γνωρίσει. Το µόνο που έπαιρνε όµως ως απάντηση ήταν πως «αυτή δεν ήταν για τα δόντια του». Προφανώς όµως ήταν για την… καρδιά του! Δεν το έβαλε κάτω λοιπόν και γι’ αυτό στράφηκε στη γυναίκα του φίλου του, προκειµένου να κανονίσει µια συνάντηση. «Είχα έρθει Χαλκίδα µόνο και µόνο για να δώσω εξετάσεις και να πάρω το πτυχίο µου ως µηχανικός του εµπορικού ναυτικού. Εργαζόµουν στα καράβια και σε δύο µήνες θα έφευγα πάλι ταξίδι. Άρα δε σας κρύβω ότι καταλάβαινα τους ενδοιασµούς τους.» Η συνάντηση τελικά έγινε! Ήρθε το πρώτο ραντεβού, ήρθε και το δεύτερο και µετά ήρθε η πρόταση… γάµου! «Στο µήνα πάνω είπα στη Φανή: “Φώναξε τον πατέρα σου για να µιλήσουµε, έτσι, για να µη νοµίζεις ότι σε κοροϊδεύω κιόλας. Ήρθε η ώρα να δώσουµε ένα λόγο τώρα!”» Ο Παύλος δεν έφυγε ποτέ για τα καράβια. Έµεινε εδώ για το µεγάλο και «απρόβλεπτο» έρωτα της ζωής του, τον οποίο παντρεύτηκε µετά από 9 µήνες. Το ζευγάρι είναι µαζί ως σήµερα και διηγούνται ακόµα την όµορφη και αναπάντεχη σκηνή της γνωριµίας τους.
E-love story
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το internet αποξενώνει. Η ιστορία της Βίκυς έρχεται να καταρρίψει ένα µύθο και να αποδείξει πως άλλους τους φέρνει πιο… κοντά!
Ήµουν σε µια σχέση για τέσσερα χρόνια, στην οποία δεν ξέρω γιατί παρέµενα. Ίσως από συνήθεια, ίσως γιατί είχα συµβιβαστεί µε τις δυσκολίες της σχέσης και µε αυτή τη ζωή που κατά κάποιο τρόπο ήταν συναισθηµατικά και ερωτικά µίζερη. Εξάλλου δεν είχα καν σκεφτεί να κοιτάξω κάπου αλλού.» Έτσι άρχισε η Βίκυ την ιστορία της για να την τελειώσει µε τον πιο θεαµατικά απίστευτο τρόπο! «Πολλές φορές βγαίναµε µε τον πρώην µου αλλά δεν είχαµε να πούµε κάτι ενδιαφέρον. Επιπλέον ήταν κατά πολύ µεγαλύτερος µε αποτέλεσµα να νιώθω πως έπρεπε πάντα να ανεβαίνω στη… δική του ηλικία, να σκέφτοµαι όπως εκείνος και γενικώς να συµπεριφέροµαι πιο ώριµα. Ένιωσα ότι στερήθηκα από τη ζωή πάρα πολλά σηµαντικά πράγµατα. Περίµενα πως κάποια στιγµή θα ξαναφτιάχναµε τη σχέση µας και ότι όλα θα καλυτέρευαν, δεδοµένου ότι εγώ σπούδαζα Θεσσαλονίκη κι άρα υπήρχε και το καυτό θέµα της απόστασης.» Η µοίρα όµως ή, αν προτιµάτε, οι αστάθµητοι παράγοντες της ζωής είχαν άλλα σχέδια για τη ζωή της Βίκυς. «Κάποια στιγµή άρχισα να ασχολούµαι µε την ιστοσελίδα “my space” και είδα ότι στους ήδη υπάρχοντες φίλους µου ζητούσε να προστεθεί ένα παιδί ονόµατι Στάθης. Ήταν από τη Χαλκίδα και ήθελα να δω µήπως τον ξέρω σαν φυσιογνωµία. Όµως εγώ, µόλις είδα τη φωτογραφία που είχε ανεβάσει στο profile του, κόλλησα! Ξεκινήσαµε να µιλάµε στην αρχή σε φιλικό επίπεδο αλλά τελικά συνειδητοποιήσαµε και οι δυο πως είµαστε τρελά…ερωτευµένοι! Με τον πρώην µου είπαµε ένα απλό “χωρίζουµε λόγω ασυµφωνίας χαρακτήρων”. Είχε αρχίσει έτσι κι αλλιώς να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στη σχέση µας.» Η 23χρονη Βίκυ είδε στο Στάθη όλα τα χαρακτηριστικά που επιθυµούσε να έχει το αγόρι της. Είναι δύο σχεδόν χρόνια µαζί και, όπως αναφέρει η ίδια, βρήκε επιτέλους τον εαυτό της αλλά και τη δικαιολογηµένη ανεµελιά της ηλικίας της. Ένιωσε ξανά τον ενθουσιασµό, τον ερωτισµό και το πάθος σε µία σχέση. Με άλλα λόγια, ξαναβρήκε την «όρεξή» της για ζωή. Αν και ήταν αντίθετη µε τέτοιου είδους ηλεκτρονικές… γνωριµίες, είδε τελικά ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, διότι το πεπρωµένο… φυγείν αδύνατον! Όσο για το µέλλον; Σχέδια κάνουν µόνο οι αρχιτέκτονες. Όχι οι ανθρώπινες καρδιές!
Ρόδα, τσάντα και σκονάκι
Πόσοι από µας δεν κάναµε έστω και ένα σκονάκι στη µαθητική µας ζωή; Κάποιες φορές τη βγάλαµε καθαρή. Τι γίνεται όµως όταν σε τσακώνουν µε το σκονάκι στο… χέρι;
Η Μάνια σπούδαζε στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης. Η πίεση από τα µαθήµατα στο τέταρτο έτος ήταν αδιανόητα µεγάλη. Αν προσθέσεις και λίγο το άγχος να τελειώσεις τη σχολή σου στα τέσσερα χρόνια, αναγκάζεσαι να στραφείς σε άλλες µεθόδους «επιπρόσθετης» βοήθειας (βλέπε σκονάκι), για να το περιγράψουµε όσο πιο διπλωµατικά γίνεται. «Ήταν πέρυσι στις τελικές εξετάσεις Ιουνίου, όταν το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο συναγερµό. Δύσκολο το πρόγραµµα της εξεταστικής, συνεχόµενες οι µέρες και εγώ ξεκινούσα µε το πρώτο µάθηµα που ήταν σχετικά εύκολο. Εξάλλου, ειδικά σε αυτό το µάθηµα επιζητούσα υψηλή βαθµολογία. Οπότε πέντε πραγµατάκια που δεν µου έµεναν στο µυαλό τα έκανα… σµίκρυνση!» Μη σοκάρεστε! Όλοι κάποια στιγµή της ζωής µας µπορεί να ζητήσουµε µία βοήθεια όχι θεϊκή αλλά αντιγραφική! Και η Βίκυ δεν ξέφυγε από το συγκεκριµένο… Συµπαντικό Κανόνα! «Την ηµέρα της εξέτασης µια φίλη µού είπε αν γνώριζα µια ερώτηση και εκείνη την ώρα µε στάµπαρε η επιτηρήτρια και µου ζήτησε να αλλάξω αµέσως θέση. Στην προσπάθειά µου να τραβήξω προσεκτικά το πάσο όπου είχα από κάτω τα σκονάκια, µου έπεσαν κάτω.» Κάποιες φορές το Σύµπαν δε συνωµοτεί… υπέρ µας! Όπως για παράδειγµα, στην περίπτωση της όµορφης 20χρονης γυναίκας. «Τότε η απορηµένη εξετάστρια µου πήρε την κόλλα κατευθείαν και το χειρότερο ήταν ότι µου είχε µείνει µια ερώτηση πριν καλά καλά ολοκληρώσω το γραπτό µου. Όµως το πιο εκνευριστικό απ’ όλα, αλλά και η µεγαλύτερη αδικία, ήταν ότι σε κανένα θέµα δε χρειάστηκα τη βοήθεια από τα σκονάκια.» Με λίγα λόγια, στην ουσία τα σκονάκια της ήταν παντελώς άχρηστα, εντούτοις… καταστροφικά! Η συνέχεια εκτυλίχθηκε ως εξής: Η Μάνια πήγε στο γραφείο του καθηγητή ο οποίος την επέπληξε αυστηρότατα, της µηδένισε το γραπτό και της είπε ότι θα γίνει αναφορά στον πρύτανη, µε κίνδυνο ακόµη και να αποβληθεί από τη Σχολή! Στο άκουσµα της λέξης ‘αποβολή” είδε τις προσπάθειες τόσων χρόνων να περνούν από µπροστά της και να καταστρέφονται σαν ένα σκισµένο σκονάκι, καθώς επίσης και τα µελλοντικά της σχέδια για µεταπτυχιακά να χάνονται. Η νεαρή φοιτήτρια ξέσπασε σε κλάµατα, αλλά δε µπορούσε να ζητήσει χάρη. Ήξερε τι λάθος είχε κάνει. Λίγες µέρες αργότερα ο καθηγητής την ξανακάλεσε στο γραφείο του και της ανακοίνωσε ότι δε θα αναφέρει το γεγονός στην Πρυτανεία, µόνο και µόνο επειδή βρισκόταν στο τελευταίο έτος των σπουδών της. Η Μάνια έκτοτε έµαθε να εκτιµάει αυτά που έχει και συνειδητοποίησε πως τίποτα δεν είναι δεδοµένο σε αυτή τη ζωή και πως όλα µπορούν να ανατραπούν µε µια µόνο λάθος κίνηση. Επιπλέον διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι µε εξουσία µπορούν µερικές φορές να γίνουν δίκαιοι κριτές, λες και κάποιος τους στέλνει δίπλα µας εξ ουρανού! Κάποιοι τους αποκαλούν Φύλακες Αγγέλους, άλλοι κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη στιγµή. Στην προκειµένη περίπτωση ο Άγγελος ονοµαζόταν… πανεπιστηµιακός καθηγητής…
Οικονομική καταστροφή
Όταν είσαι ένα βήµα πριν το κραχ της ζωής σου και µάλιστα από δικά σου λάθη, δε θες και πολύ για να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Ο 30χρονος Χρήστος ήταν ένας επιτυχηµένος επιχειρηµατίας. Είχε στην ιδιοκτησία του µία σηµαντική αλυσίδα µίνι-µάρκετ ενώ παράλληλα ήταν ελεύθερος και ανεξάρτητος, γεγονός που τον έκανε να απολαµβάνει τη ζωή χωρίς ιδιαίτερες σκοτούρες. Όµως όλα αυτά συνέβαιναν πριν κάνει το λάθος να δώσει το προσωπικό του µπλοκ επιταγών σε λάθος… άνθρωπο. «Είχα ένα φιλαράκι, το Β., ο οποίος παλιότερα, σε µια πάρα πολύ δύσκολη οικονοµική φάση της ζωής µου, έκανε τη γενναιόδωρη κίνηση να µου δανείσει ένα σηµαντικό για εκείνη την περίοδο ποσό. Ένιωσα υπέρ το δέον υποχρεωµένος και του έδωσα το λόγο µου πως θα ήµουν εκεί γι’ αυτόν για οτιδήποτε µε χρειαστεί.» Πριν από ένα µήνα, ο Β. του ζήτησε οικονοµική βοήθεια και ο Χρήστος θέλησε χωρίς δεύτερη σκέψη να ανταποδώσει τη χάρη. Όµως τον εµπιστεύτηκε παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε, σε σηµείο να του δώσει το µπλοκ του, και εκείνος υπέγραψε ένα τεράστιο ποσό. Τόσο τεράστιο που θεωρείται από εκείνους που γνωρίζουν την υπόθεση εντελώς παράλογο! Όπως ήταν φυσικό, η επιταγή ήταν ακάλυπτη, αφού ο Χρήστος δε διέθετε το ανάλογο ποσό στην τράπεζα. Έτσι βρέθηκε ξαφνικά εκτεθειµένος απέναντι στην τράπεζά του µε κίνδυνο µάλιστα να χάσει όλα τα περιουσιακά του στοιχεία. «Αυτή τη στιγµή βρίσκοµαι στον απόλυτο πανικό. Όλα συνέβησαν από το ένα λεπτό στο άλλο. Αν δεν περάσω το πρώτο µου εγκεφαλικό τώρα, δε θα το περάσω ποτέ. Μόλις είχα αποπληρώσει δύο δάνεια για το σπίτι και το αυτοκίνητο και είπα να ανασάνω επιτέλους λίγο. Και έρχεται τώρα αυτός ο εντός εισαγωγικών φίλος για να µε καταστρέψει ολοκληρωτικά.» Ο Χρήστος βρίσκεται αυτή τη στιγµή σε συζητήσεις µε το Β. όπως επίσης και µε δικηγόρους, προκειµένου να προλάβουν οποιοδήποτε ολέθριο αποτέλεσµα. Έµαθε τουλάχιστον ένα µεγάλυτερο µάθηµα, εκτός από το πού να βάζει την υπογραφή του. Πού να δανείζει το µπλοκ επιταγών του. Ωστόσο, µερικοί ειδικοί της µεταφυσικής και της παραψυχολογίας υποστηρίζουν ότι το χρήµα είναι συµπαντική (ή καρµική) ευλογία, αλλά συνάµα και η µεγαλύτερη «δοκιµασία» στην οποία µπορεί να υποβληθεί κανείς στη ζωή του. Με άλλα λόγια, ακόµη και στον οικονοµικό τοµέα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ό,τι έρχεται µπορεί να εξαφανιστεί. Ό,τι γεννιέται πεθαίνει. Τίποτα δε διαρκεί για πάντα. Πόσο µάλλον το χρώµα του… χρήµατος! Παράλληλα τίθεται το θέµα της αδικίας, όπως συµβαίνει στην περίπτωση του Γιάννη. Μήπως τελικά η αδικία δεν είναι τίποτα περισσότερο από µια αποπληρωµή περασµένων… χρεών από προηγούµενες ζωές; Ουδείς γνωρίζει µε απόλυτη βεβαιότητα. Το µόνο βέβαιο στη ζωή µας είναι ο ίδιος ο θάνατος…
Ζήτημα επιλογών
Είναι πιθανό ο διχασµός ανάµεσα σε δύο πράγµατα να µας οδηγήσει τελικά στη σωστή επιλογή; Καµιά φορά χρειάζεται να πάρουµε το ρίσκο και να δούµε πού θα µας οδηγήσει.
Ο 50χρονος σήµερα Δηµήτρης απολύθηκε πριν από 20 χρόνια από το εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν. Λίγες µέρες πριν είχε δώσει µια προκαταβολή για την αγορά ενός ακριβού αυτοκινήτου. Πού να σκεφτεί κανείς ότι θα έµενε ξαφνικά χωρίς δουλειά; Δε µπορούσε όµως να φανταστεί και τη συνέχεια… « Άρχισα να ψάχνω για καινούργια δουλειά. Πήγαινα όπου µάθαινα ότι υπήρχε προσφορά θέσης. Όποιον ήξερα τον ρωτούσα αν γνώριζε µήπως ζητούσαν κάπου προσωπικό.» Είχε πλέον απελπιστεί στον υπερθετικό βαθµό. Δεν υπήρχε καθόλου ρευστό, ενώ παράλληλα τα έξοδα έτρεχαν µε… χίλια! «Μια µέρα, ένας φίλος µου µου είπε πως πωλούνταν µια επιχείρηση, ένα εργαστήριο παρασκευής σφολιάτας και τυρόπιτας. Η πρώτη µου αντίδραση ήταν απολύτως αρνητική. Τον αποκάλεσα τρελό. Καταρχήν µόλις είχα δώσει ένα µεγάλο χρηµατικό ποσό ως προκαταβολή για το αυτοκίνητο και δεν είχα κεφάλαιο να αγοράσω την επιχείρηση.» Κατόπιν όµως άρχισε να επεξεργάζεται την ιδέα στο µυαλό του και προσπάθησε να σκεφτεί λογικά τι ήταν προς το συµφέρον του. Το αµάξι ή η δουλειά; Αποφάσισε πως όλα στη ζωή είναι ένα µεγάλο και αβέβαιο ρίσκο, µε αποτέλεσµα να ζητήσει πίσω την προκαταβολή και να αγοράσει το εργαστήριο. Σε αυτό ακριβώς το… µαγικό σηµείο, εκεί όπου ανοίγουν οι ουρανοί και η τύχη πέφτει στο κεφάλι του επιλεχθέντος, η ζωή του Δηµήτρη άλλαξε προς το καλύτερο. Για να είµαστε πιο αντικειµενικοί, η ζωή του άλλαξε εντελώς πορεία! Όχι µόνο όλα πήγαν καλά, αλλά το εργαστήριο τού απέφερε πολλά κέρδη! Όµως το πιο συνταρακτικό γεγονός ήταν ότι ένα ωραίο πρωί η πόρτα άνοιξε και µπήκε στο γραφείο του η µελλοντική… σύζυγός του! Μια απλή πελάτισσα που του τράβηξε την προσοχή και που άλλαξε το πεπρωµένο του. Έτσι λοιπόν δηµιούργησε µια πολύ όµορφη και ευτυχισµένη οικογένεια και το σίγουρο είναι ότι ευγνωµονεί τις Μοίρες που µέσα από µια δυσκολία, άνοιξαν µπροστά του δρόµους γεµάτους ευτυχία και επιτυχία.
Παιδικό όνειρο
Είναι σπουδαίο να ακολουθείς τα όνειρά σου και παράλληλα να διατηρείς την αξιοπρέπειά σου και το σεβασµό των άλλων. Αυτό ακριβώς έπραξε ο Αλέξανδρος…
«Από µικρός λάτρευα τα κόµικς. Ό,τι χαρτζιλίκι έπαιρνα, το χαλούσα εκεί. Τα αγόραζα κρυφά γιατί η µάνα µου φώναζε, λέγοντας ότι µόνο µε αυτά τα σαχλά ασχολούµαι και πως παρατάω τα µαθήµατά µου. Άρχισα να παρακολουθώ µαθήµατα ζωγραφικής και να δηµιουργώ τους δικούς µου ήρωες. Κατάλαβα από πολύ νωρίς τι θέλω να κάνω στη ζωή µου». Ο Αλέξανδρος τελείωσε το λύκειο και γράφτηκε σε µια ιδιωτική σχολή γραφιστικής. Μέχρι πρόσφατα εργαζόταν σε µια διαφηµιστική εταιρεία στην Αθήνα. «Ξαφνικά ο εργοδότης µου άρχισε να µου ζητάει να κάνω τρελές υπερωρίες. Είπα, εντάξει, δε βαριέσαι, δε θα πεθάνω µε τις τρεις παραπάνω ώρες την εβδοµάδα. Οι υπερωρίες όµως αυξάνονταν και λεφτά δεν έβλεπα.» Ως γνωστόν ουδείς σχεδόν στην Ελλάδα δεν πληρώνει υπερωρίες. Έτσι λοιπόν ο Αλέξανδρος δεν ήταν η λαµπρή εξαίρεση στους άγριους νόµους της αγοράς. «Είχα αρχίσει και φόρτωνα µε το θέµα και επειδή µε το άδικο και την εκµετάλλευση δεν τα πάω καλά, στο τέλος παραιτήθηκα. Και φυσικά δεν το µετάνιωσα ούτε για ένα κλάσµα του δευτερολέπτου!» Το µεγάλο παράπονό του όµως ήταν ότι δε βρήκε από κανένα την υποστήριξη να ακολουθήσει το όνειρό του. Συγγενείς, φίλοι, ακόµα και οι καθηγητές του από τη σχολή του έλεγαν πως δεν είχε κανένα µέλλον και ότι θα ήταν καλύτερο να ασχοληθεί µε κάτι άλλο που θα του απέφερε σταθερά έσοδα. Ο 25χρονος γραφίστας δεν το έβαλε κάτω. Έπιασε δύο δουλειές ως σερβιτόρος σε µπαρ και ως υπάλληλος εστιατορίων γρήγορου φαγητού, αρχίζοντας έτσι να µαζεύει χρήµατα ώστε να ακολουθήσει το όνειρό του. Με µία µόνο λεπτοµέρεια. Ότι το συγκεκριµένο όνειρο βρισκόταν στο… εξωτερικό! « Οµολογώ πως αν δεν τύχαινε αυτή η στραβή µε τη δουλειά δε θα σκεφτόµουν να ασχοληθώ ξανά µε τα κόµικς και απλώς θα καθησυχαζόµουν σε ένα βαρετό γραφείο. Τώρα κουράζοµαι αλλά και µόνο που σκέφτοµαι το σκοπό για τον οποίο το κάνω, λέω στον εαυτό µου πως αξίζει τον κόπο.» Σε λιγότερο από ένα χρόνο υπολογίζει πως θα έχει φύγει για το Βέλγιο, στη χώρα του Hergé και του Τεν Τεν, διαψεύδοντας έτσι όλους όσους ήταν αρνητικοί και αντίθετοι µε τους στόχους του. Δεν πρόκειται για φαντασίωση, αλλά για πραγµατικότητα που θα λάβει σάρκα και οστά σε 365 µέρες! Γιατί τα όνειρα υπάρχουν για να πραγµατοποιούνται.
Αλλαγή πορείας
Μια λάθος στροφή µπορεί να σε οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή της ονειρεµένης σου ζωής.
Ο Νίκος είναι ένα πολύ όµορφο και χαρισµατικό παιδί από τη Χαλκίδα. Μέχρι πριν από δύο χρόνια είχε µια γεµάτη και ευτυχισµένη ζωή. Εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος, λάτρευε τον αθλητισµό και τη µουσική, αλλά το µεγάλο πάθος του ήταν τα αµάξια και η ταχύτητα. Η λέξη φόβος δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του, µέχρι τη στιγµή που εκείνος τον κοίταξε κατάµατα. «Πριν από δύο καλοκαίρια στην Αθήνα όπου και έµενα, είχα βγει µε την κοπέλα µου για ένα ποτάκι. Γενικότερα όταν είχα άλλο άτοµο µέσα στο αυτοκίνητο δεν έτρεχα. Όποια τρέλα µε έπιανε µε την ταχύτητα, την έκανα όταν οδηγούσα µόνος µου και ουδέποτε σε διαφορετική περίπτωση. Γυρνώντας λοιπόν από την έξοδό µας θα πήγαινα πρώτα την κοπέλα µου στο σπίτι της. Έτσι άρχισε εκείνη η ανεξήγητη… διαδροµή! Σε κάποια φάση βρέθηκε µπροστά µας µια νταλίκα η οποία έβγαλε φλας για να στρίψει δεξιά και εγώ αµέσως γκάζωσα για να την προσπεράσω. Ξαφνικά είδα τη νταλίκα να στρίβει αριστερά αντί για δεξιά. Το τελευταίο που θυµάµαι είναι τα ουρλιαχτά της κοπέλας µου.» Το νεαρό ζευγάρι µεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκοµείο, ενώ η κοπέλα του ευτυχώς είχε χτυπήσει ελαφρά, Ο Νίκος όµως έχασε το 80% της κίνησης του δεξιού του χεριού. «Όταν εξήγησαν οι γιατροί την κατάστασή µου, ένιωσα να χάνω τα πάντα. Τέρµα ο αθλητισµός, τα ντραµς στο συγκρότηµά µου, η δουλειά µου, τα πάντα. Δεν έχεις ιδέα πώς είναι να ξέρεις ότι δε θα µπορέσεις να ασχοληθείς ξανά µε κάτι που αγαπάς.» Τον πρώτο χρόνο δε µπορούσε να δεχτεί αυτό που συνέβη. Βρισκόταν σε κατάσταση άρνησης, σύµφωνα µε την ορολογία της ψυχολογίας. Δηλαδή αρνούνταν να δεχτεί ένα πραγµατικό και µη αναστρέψιµο γεγονός. Για το µόνο που ευχαριστούσε το Θεό ήταν επειδή έζησε η κοπέλα του. Το σηµαντικότερο σε τέτοιες στιγµές είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε στηρίζουν. Και ο Νίκος στάθηκε σ’ αυτό τυχερός. Τώρα οι δικοί του άνθρωποι τον βοηθούν να σταθεί ξανά στα πόδια του και να βρει τη δύναµη να συνεχίσει τη ζωή του, όπως επίσης και να… σκαρφιστεί νέα ενδιαφέροντα. Αλλά πάνω απ’ όλα, να κάνει µία καινούργια αρχή. Ο δρόµος του άγνωστου ανοίγεται διάπλατα και το µόνο που µπορεί να πράξει είναι να κλείσει τα µάτια του, να πάρει µια βαθιά ανάσα και να αποδεχθεί την κατάσταση. Όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή…
Νοκ άουτ
Εκεί που νοµίζεις πως έφτιαξες την τέλεια αρµονική ζωή, έρχεται το σύµπαν µε µια γροθιά και στα διαλύει όλα. Το ανεξήγητο… νοκ άουτ της ζωής σε πρώτο πρόσωπο.
Αυτό ακριβώς συνέβη και στη ζωή της νεαρής Άννας. Η µόλις 23χρονών κοπέλα ανακάλυψε πρόσφατα ότι προσβλήθηκε από τον ιό HPV, έναν ιό που είναι ύπουλος, κυρίως όσον αφορά τις γυναίκες. Μεταδίδεται µέσω της σεξουαλικής επαφής και της ανταλλαγής σωµατικών υγρών και στην ουσία δεν υπάρχει θεραπεία. Όµως, ας αφήσουµε την Άννα να µας εξηγήσει το πώς και το γιατί µιας ασθένειας που µετέτρεψε τη ζωή της από όνειρο σε εφιάλτη. «Ήµουν σε µια σταθερή σχέση εδώ και τρία χρόνια. Δεν έκανα κάποιο παράλληλο δεσµό και φυσικά δεν άλλαξα σύντροφο. Δεν ήθελα να ψαχτώ αλλού, εφόσον τα πηγαίναµε καλά και είχαµε ένα ήρεµο δεσµό.» Μια επίσκεψη όµως στο γυναικολόγο κλόνισε τα ήρεµα νερά της ευτυχίας της. «Ποτέ πριν δεν είχα επισκεφτεί γυναικολόγο. Οι κολλητές µου µε παρότρυναν να κάνω µία εξέταση ρουτίνας σε κάποιο γυναικολόγο, ακόµη κι αν δεν είχα τίποτα. Προληπτικά και µόνο έλεγα κι εγώ ότι θα πάω και όλο το ανέβαλα. Από ντροπή, από φόβο, ίσως και από απλή αδιαφορία. Δεν ξέρω. Πριν λίγο καιρό όµως, κατά τη διάρκεια του µπάνιου αντιλήφθηκα κάτι περίεργο στη γεννητική περιοχή.» Η νεαρή φοιτήτρια δεν ανησύχησε ιδιαίτερα, αλλά συνειδητοποίησε πως ίσως είχε έρθει η κατάλληλη στιγµή να πάει στο γιατρό. Τότε ανακάλυψε πως έχει κονδυλώµατα, τα οποία είναι αποτέλεσµα του ιού HPV. «Μόλις το άκουσα, πάγωσα. Τα έχασα. Σκεφτόµουν αν θα έπρεπε να το ανακοινώσω στους δικούς µου και πώς, αλλά και τον τρόπο που θα αντιµετώπιζα τον εσωτερικό εχθρό µου. Πήγα σπίτι και ήθελα να τα σπάσω όλα. Έκλαιγα ασταµάτητα, µου ερχόταν να πάρω φόρα και να πηδήξω από το µπαλκόνι.» Όταν το ανακοίνωσε στο αγόρι της, εκείνος δε µπορούσε να το δεχτεί και την κατηγόρησε ότι εκείνη έφταιγε που τώρα είχε κολλήσει και αυτός. Το αγόρι της τη χώρισε µε συνοπτικές διαδικασίες. Οι φίλοι της σιγά σιγά άρχισαν να την αποµονώνουν γιατί πολύ απλά δε γνώριζαν πώς να αντιµετωπίσουν το πρόβληµά της. Προφανώς είχαν κυριευτεί από το φόβο µήπως η Άννα τους… κολλήσει! Φυσικά οι φίλοι δεν κινδύνευαν σε αντίθεση µε την όµορφη γυναίκα που από εδώ και πέρα θα αναγκάζόταν να κάνει συνεχώς θεραπεία, αφού δεν έχει βρεθεί ως τώρα φάρµακο για την καταπολέµηση του ιού. Η Άννα συνεχίζει µέχρι και σήµερα τη θεραπεία της ενώ παράλληλα προσέχει αυστηρά τη διατροφή της, ώστε να αποφύγει την απότοµη πτώση του ανοσοποιητικού της συστήµατος αλλά και την πιθανή εµφάνιση καρκίνου. Η δύναµη ψυχής τής δίνει ώθηση να συνεχίσει και µια µέρα ίσως καταφέρει να το ξεπεράσει. Μόνη της…
Ευχάριστη απόλυση
«Λυπάµαι, αλλά πρέπει να περάσεις από το λογιστήριο.» 2 χρόνια µετά, ο Πέτρος βρήκε την επαγγελµατική καταξίωση…
Αν έλεγαν πριν από δύο χρόνια στον Πέτρο ότι θα έφευγε από µία σίγουρη και στρωµένη εργασία για να πραγµατώσει ένα παλιό του όνειρο, εκείνος θα τους κοίταζε µε µισό… µάτι. Όµως µερικές φορές, τα αναπάντεχα είναι και τα πιο… καλοδεχούµενα. Ο νεαρός άντρας που γεννήθηκε στη Χαλκίδα και αυτή τη στιγµή εργάζεται στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ πίστευε (λανθασµένα) ότι είχε ό,τι επιθυµούσε ένας 30άρης στη ζωή του. Μια καλοπληρωµένη δουλειά και µια σύντροφο που τον λάτρευε. Όµως το 2005 ήταν για τον Πέτρο η χρονιά της επαγγελµατικής καθίζησης. Παρά το γεγονός ότι η απόδοση στη δουλειά ήταν αξιέπαινη, ωστόσο ένα… εσωτερικό οικονοµικό σκάνδαλο στην εταιρεία ανάγκασε τη µητρική πολυεθνική να απολύσει ένα µεγάλο µέρος από τα παλαιά στελέχη της. «Αυτό που µου συνέβη ήταν αδιανόητο και άδικο! Ακόµη δε µπορώ να καταλάβω πώς πήρε κι εµένα η… µπάλα, αφού κανείς δε µπόρεσε να µου προσάψει το παραµικρό. Όµως, ευτυχώς που µε… έστειλαν!» Ο Πέτρος είναι ένας δυναµικός, όµορφος και γοητευτικός άντρας. Όµως κυρίως είναι πραγµατιστής και πολύ τυχερός! Κάποιοι συγγενείς που ζούσαν στις Ηνωµένες Πολιτείες, µόλις πληροφορήθηκαν την απόλυσή του, τού πρότειναν να παρατήσει τη… διαλυµένη ζωή του στην Ελλάδα για να κάνει ένα παράτολµο βήµα. Να εργαστεί στην Καλιφόρνια. «Όταν άκουσα την πρότασή τους στο τηλέφωνο, δεν ήξερα αν έπρεπε να πέσω κάτω από τα γέλια ή να βάλω τα κλάµατα. Ποιος λογικός άνθρωπος θα έπαιρνε το ρίσκο να µηδενίσει το κοντέρ και να κάνει µια νέα αρχή από το µηδέν σε µια ξένη χώρα;» Όταν την ίδια νύχτα συζήτησε την πρόταση µε τη σύντροφό του, τον παρότρυνε να φύγουν µαζί. «Μέχρι εκείνη τη στιγµή δεν ήµουν απόλυτα πεπεισµένος ότι η Μαρία ήταν πράγµατι η γυναίκα της ζωής µου. Όταν όµως άκουσα ότι ήταν έτοιµη να θυσιάσει την καριέρα που είχε στην Ελλάδα για να φύγει µαζί µου, τα πάντα άλλαξαν!» Ναι, ο Πέτρος χρειαζόταν αυτό το σπρώξιµο. Όµως επειδή το αόρατο χέρι δε µπορούσε να του δώσει την απαραίτητη… σπρωξιά, ανέλαβε τα ηνία η Μαρία! Δύο µήνες αργότερα το ζευγάρι βρισκόταν σε ένα µικρό λοφτ στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο και πλέον εργάζονται και οι δύο σε µια εταιρεία λογισµικών στο Silicon Valley. Όµως η ιστορία δε σταµατά εδώ. Η επιχείρηση που τον απέλυσε έκλεισε πριν από ένα χρόνο! Η φήµη δε των στελεχών της ήταν τόσο κακή ώστε κανείς τους δε µπορεί να βρει δουλειά µέχρι σήµερα. Όµως το πιο συγκλονιστικό έγινε όταν ο τέως -και πλέον άνεργος- διευθυντής του τού είπε στο τηλέφωνο προσφατα: «Το µεγαλύτερο λάθος µου ήταν η στιγµή που εισηγήθηκα την απόλυσή σου. Αν δεν είχα κάνει αυτή τη βλακεία, ίσως σήµερα η επιχείρηση να λειτουργούσε ακόµα. Συγγνώµη…» Ο «αδικηµένος» αλλά στην ουσία µυστηριωδώς ευλογηµένος Πέτρος περπατά ανέµελος στους δρόµους του Σαν Φρανσίσκο…