Ο Δημήτρης Σούρας είναι 27 χρονών και wallwriter. Ελληνιστί, τοιχογράφος! Δουλεύει σε μαγαζί με ρούχα για τα προς το ζην και έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σπουδές στην Πάντειο. Σας φαίνονται περίεργα όλα αυτά; Που να τον γνωρίσετε κιόλας!
(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 2 του περιοδικού Square, τον Ιούνιο του 2004)
Tο πρώτο πράγμα που πρόσεξα, όταν τον είδα, ήταν το τατουάζ στο μπράτσο του.
Ένα γυναικείο πρόσωπο μ’ έναν αερογράφο, γύρω υπήρχαν λουλούδια που κατέληγαν σε αγκάθια κι όλα αυτά οδηγούσαν στην υπογραφή του. Αργότερα μου εξήγησε πως αυτό το τατουάζ παρουσιάζει τη θεωρία του Άντλερ, που τον εκφράζει στη ζωή: δημιουργικότητα, φίλοι κι αγάπη.
Τον συνάντησα στο εργαστήριο του. Εμφανίστηκε με μια ολόσωμη φόρμα μέσα από ένα σύννεφο χρώματος! Ένα τασάκι ασφυκτικά γεμάτο με τσιγάρα βρισκόταν πάνω σ’ ένα τραπεζάκι. «Από πότε έχεις να το αδειάσεις;» τον ρώτησα. «Α, δεν έχω πολύ ώρα!» μου είπε γελώντας και συμπλήρωσε: «Άσε, καπνίζω πάρα πολύ! Θέλω δυο περίπτερα τη μέρα!»
«Λοιπόν, τι κάνουμε;» ρώτησα δειλά. «Δημιουργούμε!» αναφώνησε δείχνοντας τον τεράστιο λευκό καμβά, που περίμενε υπομονετικά να γεμίσει! Πήρε από κάτω μολύβια και κάρβουνα κι άρχισε να τραβάει κάτι γραμμές. “Ένα έργο ξεκινάει ανάποδα” εξήγησε. “Φτιάχνεις πρώτα το backround και σιγά – σιγά το φέρνεις προς τα έξω!» Κι ενώ εκείνος τραβούσε γραμμές, βρήκα ευκαιρία να τον ρωτήσω μερικά πράγματα.
Από πότε ζωγραφίζεις;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!
Και που ζωγραφίζεις;
Όπου μου ζητήσουνε! Σε τοίχους, αυτοκίνητα, μπλούζες!
Και πριν αρχίσουν να σου ζητάνε;
Πριν σε χαρτί και στον τοίχο του δωματίου μου. Είχε πάρει 15 πόντους απ’ το πολύ βάψιμο! Μετά ένας φίλος μου ζήτησε να ζωγραφίσω σ’ ένα μαγαζί κι έτσι ξεκίνησα.
Για τους φίλους και την κοπέλα σου ζωγραφίζεις;
Βέβαια, με εμπνέουν!
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι τι ζητάνε να τους ζωγραφίσεις;
Διάφορα. Καρδιές σε κρεβατοκάμαρες, δέντρα σε σαλόνια. Γενικά ο κόσμος ζητάει χρώμα! Να τους φτιάξεις τη διάθεση δηλαδή!
Και τι είναι αυτό που σε εκνευρίζει;
Δεν μπορώ όταν ζωγραφίζω, να κάθονται πίσω μου!
Κι ενώ ο καμβάς ήταν σχεδόν έτοιμος κι ένα υπέροχο τρισδιάστατο grafity με θάλασσες και ψάρια απλωνόταν μπροστά μου, τον ρώτησα γιατί το έργο που εικονίζεται πίσω του στη φωτογραφία του square είναι το αγαπημένο του.
Γιατί έγινε για έναν πολύ αγαπημένο φίλο, που έφυγε από κοντά μας. Έτσι, του φτιάξαμε σ’ ένα δωμάτιο με πολύ αγάπη τον προσωπικό του παράδεισο.
Τι σε εξιτάρει πιο πολύ σ’ αυτό που κάνεις;
Το ευχαριστώ στο τέλος. Να γουστάρει ο κόσμος το αποτέλεσμα.