Στο ανθοπωλείο

 

Το να δουλεύεις σε ανθοπωλείο δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, ειδικά όταν έχεις να κάνεις µε «άρρωστους» ανθρώπους που βασανίζονται από τον πυρετό του έρωτα.

 

Πελάτης: Γεια σας, γεια σας, γεια σας!

Κάφρος: Γεια.

Π: Θέλω την πιο ωραία, την πιο µεγάλη, την πιο φρέσκια ανθοδέσµη που υπάρχει!

Κ: Και γιατί ήρθες εδώ; Τράβα στο απέναντι ανθοπωλείο.

 

Π: Αχά, καλό! Είµαι τόσο ευτυχισµένος που τίποτα δε µπορεί να µε ρίξει.

Κ: Για ποιο λόγο;

 

Π: Σήµερα θα κάνω πρόταση στην αγαπηµένη µου.

Κ: Για να σε χωρίσει;

 

Π: Όχι. Για να µε παντρευτεί! Ουάου!

Κ: Συνήθως τα λουλούδια τ’ αγοράζουν αφού πεθάνει κάποιος. Όχι πριν.

 

Π: Είσαι κατά του γάµου;

Κ: Είµαι κατά του οτιδήποτε δεν έχει υπέρ.

 

Π: Τέλος πάντων. Κάνε τη δουλειά σου σωστά και δείξε µου τι έχεις.

Κ: Εδώ µπροστά;

 

Π: Ναι, γιατί;

Κ: Θέλεις δηλαδή να σου δείξω τι έχω;

 

Π: Κουφός είσαι; Δείξε µου!

Κ: Ορίστε λοιπόν.

 

Π: Τι κάνεις, τρελάθηκες; Ανέβασε το παντελόνι σου!

Κ: Εσύ ήθελες να σου δείξω τι έχω.

 

Π: Λουλούδια εννοούσα, άνθρωπέ µου. Δώσε µου 31 τριαντάφυλλα.

Κ: Έχω καλές ορχιδέες. Να σου τυλίξω µερικές;

 

Π: Θέλω τριαντάφυλλα.

Κ: Να σου κάνω µια ανθοδέσµη από µαργαρίτες;

 

Π: Θέλω τριαντάφυλλα. Θέλω τριαντάφυλλαααα!

Κ: Μας έχουν τελειώσει.

 

Π: Και γιατί δε µου το λες τόση ώρα;

Κ: Ε, µη νοµίζεις πως δεν έχουµε και τίποτα στο µαγαζί.

 

(Χτυπάει το κινητό του πελάτη)

Π: Άντε στο διάολο εσύ και ο γάµος. Νοµίζεις ότι δεν ξέρω πως µου τα φοράς; Χωρίζουµε!

 

Στο φαρμακείο

 

Τελικά ένα φαρµακείο µπορεί να φιλοξενεί εκτός από τον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη τρέλα. Τρέλα σαν κι αυτή της ιστορίας που ακολουθεί.

 

Ηλικιωµένος: Θέλω «Viagra».

Κάφρος: To «Viagra» όµως θέλει εσένα;

 

Η: Τι είπες; Δεν ακούω καλά.

Κ: Ε, δε γίνεται να τα κάνεις όλα καλά, sex machine!

 

Η: Θέλω τη µεγάλη συσκευασία για να έχω µεγάλες επιδόσεις.

Κ: Αν εναρµονίσουµε τη συσκευασία µε το «τουφέκι» σου, τότε θα πρέπει να σου δώσω µια άδεια.

 

Η: Κάτσε να φτάσεις τα χρόνια µου και τα ξαναλέµε. Εγώ στα νιάτα σου δεν είχα αφήσει ούτε θηλυκή κότα.

Κ: Σιγά τ’ αβγά!

 

Η: Λοιπόν, δώσε µου ένα κουτί γιατί βιάζοµαι.

Κ: Φοβάσαι µη στήσεις στο ραντεβού σας το Χάρο;

 

Η: Άσε τ’ αστεία και τελείωνε. Έχω αφήσει γυµνό το µωρό µου στο κρεβάτι.

Κ: Πόσο χρονών είναι;

 

Η: 23, το µανάρι µου.

Κ: Και γιατί νοµίζεις ότι έρχεται µαζί σου, ρε παππού;

 

Η: Για τα λεφτά µου.

Κ: Και δε σ’ ενοχλεί αυτό;

 

Η: Πολύ. Κάθε φορά που κοιτάζω το σφριγηλό της κωλαράκι πέφτω σε βαθιά µελαγχολία.

Κ: Δεν έχουµε «Viagra». Μας τελείωσε.

 

Η: Το κατανάλωσες όλο εσύ;

Κ: Παππού, σέβοµαι την ηλικία σου, αλλιώς…

 

Η: Μη συνεχίζεις, πιτσιρίκο, γιατί νοµίζω πως στη δεξιά µου τσέπη υπάρχει ένα τελευταίο χαπάκι. Μη το εξαντλήσω επάνω σου.

Κ: Υποτίθεται πως εγώ είµαι ο κάφρος της ιστορίας.

 

Η: Και εγώ υποτίθεται πως δεν ακούω καλά, αλλά εσένα σε κούφανα. Άντε γεια, πιτσιρίκο!

 

Γραφείο κηδειών

 

Συχνά σε µία κηδεία δεν αποχαιρετάµε µόνο τον αποθανόντα αλλά και τη λογική όλων όσων παρευρίσκονται σ’ αυτή. Γιατί;

 

Χήρα: Γιατί πέθανες, Αριστείδη µου; Γιατί πέθανες;

Κάφρος: Εσύ τώρα περιµένεις απάντηση;

 

Χ: Όλα τα καλά είχε ο Αριστείδης µου. Όλες τις χάρες του Θεού. Χώµα έπιανε, χρυσάφι γινόταν.

Κ: Τώρα θα πιάνει χώµα και θα γίνεται λίπασµα.

 

Χ: Πώς θα ζήσω εγώ τώρα δίχως εκείνον;

Κ: Αυτός αναρωτιέται το πρώτο µέρος απ’ αυτό που είπες. Κάνε λίγο άκρη τώρα, γιατί άρχισε να παγώνει και πρέπει να τον ντύσω.

 

Χ: Να µου τον προσέξεις. Ήταν µυστήριος µε το ντύσιµό του.

Κ: Μην ανησυχείς. Τώρα ο Αριστείδης ακολουθεί τις τελευταίες τάσεις του Χάρου. Αλήθεια, από τι πέθανε;

 

Χ: Πάνω στο sex την άφησε ο µακαρίτης.

Κ: Ποια άφησε;

 

Χ:Την πουτάνα που του είχα φέρει στο σπίτι.

Κ: Δηλαδή, ήθελες να σε κερατώσει;

 

Χ: Όχι, ρε µαλάκα. Να ψοφήσει ήθελα, για να πάρω την κληρονοµιά.

Κ: Μα εσύ τόση ώρα κλαίγεσαι για τον Αριστείδη σου.

 

Χ: Τι θες, να φωνάζω µέσα στο σόι του «Καλά να πάθεις, ρε µικροτσούτσουνε, ανοργασµικέ, καραγκιόζη!»;

Κ: Ντροπή σου. Πάνω που είχα αρχίσει να σε συµπονώ.

 

Χ: Και σε µένα είχες αρχίσει να γίνεσαι συµπαθής. Αλήθεια, γυµνάζεσαι;

Κ: Σηκώνω βάρη!

 

Χ: Στο γυµναστήριο;

Κ: Όχι στη δουλειά. Έχω µεταφέρει κι έχω µεταφέρει εγώ συχωρεµένους.

 

Χ: Είσαι και εµφανίσιµος.

Κ: Sorry κιόλας, αλλά µου πέφτετε λίγο µεγάλη.

 

Χ: Σαν τη κληρονοµιά;

Κ: Κληρονοµιά; Λοιπόν, µωρό, πάω να φέρω τη «Limo» για να πάµε τσάρκα.

 

Χ: Τον Αριστείδη παράτα τον εδώ. Ας τον θάψει το σόι του.

Κ: Αρίστο, λυπάµαι, αλλά έτσι και αλλιώς θα «έτρωγες χώµα»!

 

Στο super market

 

O ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί σαν τους διαδρόµους των Super – Markets. Ιδέες πάνε και έρχονται, αλλά κάποιες φορές καταλήγουν σε αδιέξοδο.

 

Πελάτης: Πού είναι οι κονσέρβες για σκύλους ;

Κάφρος: Να, εδώ.

 

Π: Μα αυτές είναι για ανθρώπους.

Κ: Κι εσύ πού το ξέρεις; Έχεις φάει ποτέ σκυλοτροφή;

 

Π: Όχι, αλλά… αφού το λέει στην ετικέτα.

Κ: Εντάξει, φίλε, εσύ ξέρεις πολλά. Ποιος είσαι και τι θέλεις; Μίλα!

 

Π: Σκυλοτροφές.

Κ: Τι ράτσα είναι το σκυλί σου;

 

Π: Πιτ µπουλ.

Κ: Όλοι οι γκάνγκστερ τέτοια σκυλιά έχουν. Είσαι της Μαφίας;

 

Π: Τρελός είσαι; Κόψε τις αστυνοµικές ταινίες γιατί σε πειράζουν στο µυαλό.

Κ: Κι εσύ πού ξέρεις ότι βλέπω αστυνοµικές ταινίες. Με παρακολουθείς;

 

Π: Πού είναι οι κωλοκονσέρβες επιτέλους!

Κ: Είσαι και βίαιος έτσι; Θα ειδοποιήσω την ασφάλεια του Super Market.

 

Π: Χέστηκα!

Κ: Δε σε νοιάζει τίποτα, έτσι; Είσαι Μασόνος, ανήκεις σε αίρεση;

 

Π: Eγκαταλείπω. Δώσε µου δύο κονσέρβες για ανθρώπους.

Κ: Χα! Το ξέρω το τέχνασµα.  Θες να µε παραπλανήσεις έτσι;

 

Π: Υπάρχει κάποιος άλλος υπάλληλος που να µπορεί να µε εξυπηρετήσει;

Κ: Και εγώ τόση ώρα προσπαθώ να βρω έναν αλλά τίποτα.

 

Π:Δηλαδή δεν εργάζεσαι εδώ;

Κ: Όχι πια. Μ’ έπιασαν να κλέβω αλκαλικές µπαταρίες από τα ράφια.

 

Π:Γιατί έκανες κάτι τέτοιο;

Κ:Η σύντροφός µου είναι «αχόρταγη» στο sex.

 

Π:Και δουλεύει µε µπαταρίες;

Κ: Αυτή, όχι. Ο ­­δονητής της, ναι.

 

Π:Και γιατί µε ταλαιπωρούσες επί τόση ώρα;

Κ: Για να εκδικηθώ. Ήθελα να είσαι ο 54ος πελάτης που φεύγει ουρλιάζοντας και µε άδειο καρότσι από το Super Market.

 

Σε κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών

 

Πολλοί πάνε στα καταστήµατα ηλεκτρονικών ειδών µε σκοπό να διευκολύνουν τη ζωή τους. Δυστυχώς, κάποιοι δεν αποφεύγουν τα βραχυκυκλώµατα τρέλας.

 

Πελάτης: Θα ήθελα έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Κάφρος: Τι να τον κάνετε;

 

Π: Τι εννοείτε; Θα σας δώσω αναφορά τι θα κάνω µε το Pc µου;

Κ: Όχι. Εννοώ τον θέλετε για παιχνίδια, για δουλειά, για Internet…;

 

Π: Θέλω έναν που να τα κάνει όλα.

Κ: Κάτι τέτοιο αναζητώ κι εγώ στις γυναίκες.

 

Π: Δε µε νοιάζει τι κάνετε εσείς. Μπορείτε να µε εξυπηρετήσετε;

Κ: Βεβαίως. Έχω εδώ τον Dual Master µε υπερτροφοδοτικό επεξεργαστή, τέσσερις κάρτες γραφικών, τρεις συστοιχίες καρτών µνήµης και water cooling.

 

Π: Δηλαδή είναι καλό εργαλείο;

Κ: Έτσι λέει το prospectus. Εγώ τι να σου πω;

 

Π: Μα εσύ είσαι ο ειδικός.

Κ: Δηλαδή αν ήθελες ν’ αγοράσεις δονητή θα έλεγες στην υπάλληλο του sex shop να το δοκιµάσει και να σου πει τις εντυπώσεις της;

 

Π: Άλλο πράγµα το ένα κι άλλο τ’ άλλο.

Κ: Γιατί; Και τα δύο εργαλεία είναι. Το ένα δουλειάς, τ’ άλλο χαράς.

 

Π: Δε µ’ αρέσει αυτός ο υπολογιστής. Θέλω  κάτι άλλο.

Κ: Έχω ένα µε την κωδική ονοµασία «Poulos». Είναι µάλιστα ετοιµοπαράδοτος. Μπορείς να τον πάρεις και τώρα αµέσως.

 

Π: Είµαι πελάτης κι έχω πάντα δίκιο.

Κ: Είµαι ελεύθερος επαγγελµατίας και ξέρεις για ποιο λόγο ονοµάζοµαι ελεύθερος;

 

Π: Γιατί;

Κ: Επειδή είµαι ελεύθερος απ’ όλα εκείνα τ’ αφεντικά που θα µου ’λεγαν «Ανίκανε, εξυπηρέτησε τον κύριο αµέσως».

 

Π: Είσαι άχρηστος. Δεν κάνεις γι’ αυτό το επάγγελµα.

Κ: Το ξέρω!  Στον πατέρα µου να τα πεις που δε µ’ άφησε να γίνω κτηνίατρος.

 

Π: Δώσε µου έναν υπολογιστή να πάω στην ευχή της Παναγίας.

Κ: Είστε Χριστιανός;

 

Π: Ναι, γιατί;

Κ: Τώρα είναι που δε θα σας εξυπηρετήσω. Δεν µπορώ να σας ρίξω στα δίχτυα του «εξαποδώ»! Είναι σατανικά πράγµατα αυτά τα µαραφέτια!

 

Π: Συγγνώµη, ρε άνθρωπέ µου, αλλά δε θες να πουλήσεις;

Κ: Δε µε νοιάζει. Δικό µου είναι το µαγαζί;

 

Π: Μα εσύ δε µου ’πες πως είσαι ελεύθερος επαγγελµατίας;

Κ: Είµαι ελεύθερος επαγγελµατίας. Αυτή είναι µια extra δουλειά που κάνω!