Kάθε φορά που πάει να γίνει κάτι καλό στη χώρα υπάρχει πάντα ένας καφρούλης που πετά μια μαλακία του τύπου «ενώ τώρα που θα βγούμε στις αγορές θα πλουτίσουμε ε;».
Η πορεία βέβαια είναι εξελικτική.
Στο βαθύτερο σημείο της κρίσης ο καφρούλης μιλούσε για «ανθρωπιστική κρίση, αυτοκτονίες» κλπ. Όταν αρχίσει να μειώνεται δειλά η ανεργία ο καφρούλης θα πει «ε, μειώθηκε 1% η ανεργία και κάτι έγινε». Όταν θα μειωθεί ο πρώτος φόρος ο καφρούλης θα διαπιστώσει πως πρόκειται για «στάχτη στα μάτια και σταγόνα στον ωκεανό». Όταν θα δοθεί το πρώτο κοινωνικό βοήθημα ο καφρούλης θα επισημάνει πως πρόκειται για «φιλοδώρημα». Όταν θα μειωθεί 5% η ανεργία ο καφρούλης θα κραυγάζει: «και είστε περήφανοι που από το 30% πήγε η ανεργία στο 25%;».
Ακόμα κι αν μηδενιστεί η ανεργία ο καφρούλης θα υπενθυμίζει ότι απέχουμε πολύ από το να γίνουμε όλοι Ωνάσηδες. Αν γίνουμε όλοι Ωνάσηδες ο καφρούλης θα διαμαρτύρεται που δεν γίναμε Μπιλ Γκέϊτς κοκ. Για να μην τα πολυλογούμε όσο η χώρα εξέρχεται -αργά και βασανιστικά- από την κρίση τόσο ο καφρούλης δεν θα έχει λόγο πολιτικής ύπαρξης. Η ζωή και η ιστορία θα εκδικηθούν.