Τις σελίδες που θα ξεφυλλίσετε σε λίγο ξεκινήσαμε να τις στήνουμε στα τέλη του Αυγούστου. Τις ημέρες δηλαδή που η προεκλογική περίοδος μόλις είχε ανοίξει τα μάτια της και έπινε καφέ.

Τότε, στη Χαλκίδα ήταν επτά οι υποψήφιοι Δήμαρχοι. Αλλά ανέκαθεν στην πολιτική κουζίνα έπαιζαν μαγειρέματα και τελικά έμειναν πέντε. Στο Πα.Σο.Κ. άργησαν να αποφασίσουν ποιόν θα στηρίξουν. Σαν αποτέλεσμα, είχαν εμφύλιο. Τελικά, επέλεξαν τον Χρήστο Παγώνη. Ο Δημήτρης Αναγνωστάκης μετά από λίγο διάστημα έκανε με αξιοπρέπεια πίσω. Όλο αυτό το διάστημα, τους έβλεπε απέναντι ο Θανάσης Ζεμπίλης και χαμογελούσε. Τέλη καλοκαιριού όμως, τα gallup της Ν.Δ. έδειχναν προβάδισμα του Λευτέρη Παπαγεωργόπουλου στην προτίμηση του κόσμου. Αλλά ο Ζεμπίλης είχε εξασφαλισμένη την υποψηφιότητά του παρ’ όλη τη φθορά του: Είναι ο νυν δήμαρχος. Αυτό και μόνο αρκούσε.

Πάμε τώρα στην περίπτωση του Σάκη Κουκοβίνου. Αρχικά, βγαίνει με βουβουζέλες και ανακοινώνει πως επιθυμεί να γίνει Δήμαρχος κάνοντας αυστηρή κριτική στον νυν. Στην πορεία όμως δεν του βγαίνει. Με λάνθασμένους χειρισμούς δεν βρίσκει υποψήφιους για τον συνδυασμό του. Σταδιακά, του φεύγουν και όσοι είχε! Βλέπει ότι δεν μπορεί να κατεβάσει συνδυασμό. Τότε, μιλάει με όλους τους άλλους υποψήφιους δημάρχους, για να κάνουν παρεούλα. Όταν του έκλεισαν όλοι την πόρτα, τελικά τί έκανε; Πάντως όχι αυτό που έπρεπε, δηλαδή να αποχωρήσει και αυτός με αξιοπρέπεια. Χτύπησε την πόρτα του ανθρώπου που κατέκρινε το προηγούμενο, πρόσφατο διάστημα και τελικά «κατεβαίνει» στον συνδυασμό του!

Όλη αυτή η πολιτική υποκρισία προσωπικά με θλίβει.

Σέβομαι οποιαδήποτε απόφαση, αρκεί να είναι σταθερή. Όχι όταν απροκάλυπτα και με τέτοιο τρόπο κάνει «αλλαγή φοράς»! Γενικά πάντως φέτος, όλοι οι συνδυασμοί έκλεισαν με δυσκολία! Τα όχι πέφτανε βροχή. Έτσι, κάνανε προτάσεις στον κάθε πικραμένο, μόνο και μόνο για να κλείσουν συνδυασμούς! Πρώτοι στη λίστα δεν ήταν οι πιο ικανοί, αλλά όσοι είχαν τις καλύτερες δημόσιες σχέσεις, όπως και αν μεταφράζεται αυτό! Ένα παράδειγμα που τώρα μου έρχεται στο μυαλό είναι ο γιατρός, Δημήτρης Αναγνώστου. «Έχω 1.300 καταγεγραμμένες, χειρουργημένες και σίγουρες ψήφους», μου είπε στο τηλέφωνο με αφοπλιστική ειλικρίνεια! Δεν νομίζω να πιστεύετε πως είναι ο μόνος!

Γενικά σε αυτήν τη χώρα, δεν κοιτάμε ποιος είναι πιο ικανός, αλλά ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τον μικρόκοσμό μας. Έτσι, αποδυναμώνουμε μόνοι μας την ψήφο μας. Μετά αναρωτιόμαστε, γιατί πήγαν χαμένα τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί δεν γυρνάμε την πλάτη σε όσους ζητιανεύουν τη ψήφο μας! Θυμάστε τον τύπο που παλιά ερχόταν και μας έλεγε «έχεις κάνα ευρώ περίσσο;». «Όχι, δεν έχω, να πας να δουλέψεις, για να βρεις», του είχα πει μια φορά! Έτσι και τώρα, δεν θεωρώ καμιά ψήφο «περίσσα». Να πάνε να δουλέψουν, να την αξίζουν και τότε να την πάρουν!