«Δε µε πρόλαβες…»

Η µεγαλύτερη επιθυµία της 40χρονης γυναίκας ήταν να αντικρίσει για µια τελευταία φορά τη µητέρα της. Μόνο που εκείνη… δεν ήταν ζωντανή.

Η Αργυρώ είναι µια πολυάσχολη, εντυπωσιακή 40χρονη γυναίκα, που ζει στη Χαλκίδα και εργάζεται στην Αθήνα. Λόγω της δουλειάς της είναι αναγκασµένη να ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό. Το 1999 βρισκόταν στο Λονδίνο, όταν της τηλεφώνησε ο σύζυγός της για να της ανακοινώσει ότι η µητέρα της θα πέθαινε από στιγµή σε στιγµή. Η γυναίκα δεν έχασε την ψυχραιµία της και φρόντισε αµέσως να βρει ένα αεροπορικό εισιτήριο, έτσι ώστε να προλάβει τη µητέρα της, προτού φύγει από τη ζωή. «Μέσα στο αεροπλάνο αισθανόµουν ένα κενό. Δε µπορούσα να κλάψω, ούτε να σκεφτώ λογικά. Το µόνο που έκανα ήταν να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Παρακαλούσα να δω τη µητέρα µου για τελευταία φορά, για να προλάβω να της πω ότι την αγαπώ…» Όταν έφτασε στο Νοσοκοµείο ήταν πλέον αργά. Ο πατέρας της ήταν απαρηγόρητος και αµίλητος. Ο άντρας της δεν ήξερε πώς να χειριστεί τον πόνο της Αργυρώς. Λίγες ώρες αργότερα η γυναίκα βρισκόταν στο πατρικό της. Θέλησε να περάσει εκεί τη νύχτα, ίσως για να αισθανθεί την παρουσία της γυναίκας που τη µεγάλωσε. «Δε µ’ έπαιρνε ο ύπνος. Είχα εστιάσει το βλέµµα µου στον τοίχο και το µόνο που σκεφτόµουν ήταν η χαµένη ευκαιρία να της πω αυτά που άξιζε να ακούσει.» Η γυναίκα επαναλάµβανε: «Μαµά, πόσο θέλω να σε δω για λίγο!» Κάποιοι υποστηρίζουν πως ό,τι επιθυµούµε πολύ, µπορεί να πραγµατοποιηθεί. Έτσι τουλάχιστον συνέβη στην περίπτωση της Αργυρώς! «Συνέχισα να κοιτάζω τον άδειο τοίχο, όταν ξαφνικά είδα µια φιγούρα, µια σκιά, κάτι τέλος πάντων που θύµιζε έντονα το θέατρο σκιών. Και αυτή η φιγούρα είχε το σωµατότυπο της µητέρας µου. Πέρασε από µπροστά µου για δευτερόλεπτα σαν καρέ… κινηµατογραφικής ταινίας…»

Λίγο πριν το ταξίδι…

Μπορεί εν ζωή οι σχέσεις του ζευγαριού να ήταν τεταµένες, όµως, όταν ήρθε η ώρα του «αποχωρισµού», τίποτα πλέον δεν ήταν όπως πριν…

Ο Νικηφόρος ζούσε µε τη γυναίκα του στη Χαλκίδα, µέχρι την ηµέρα που εκείνη πέθανε από καρκίνο. Οι σχέσεις τους δεν ήταν αρµονικές µε αποτέλεσµα να καβγαδίζουν καθηµερινά. Όταν οι αιµατολογικές εξετάσεις έδειξαν ότι η υγεία της Σοφίας είχε κλονιστεί ανεπιστρεπτί, ο σύζυγός της παραµέρισε τις διαφορές τους. Φυσικά, ουδέποτε η γυναίκα του ενηµερώθηκε από τι ακριβώς έπασχε. Εξάλλου όλοι περίµεναν το «τέλος» µέσα σε ένα, το πολύ δύο µήνες από την εµφάνιση του καρκίνου. Ωστόσο η Σοφία συνέχιζε να έχει ένα πιεστικό, σχεδόν αφόρητο χαρακτήρα. Οι αντιδράσεις της στο νοσοκοµείο όπου νοσηλευόταν µπορούσαν να εξοργίσουν και τον πιο συµπονετικό άνθρωπο. Παρόλα αυτά ο Νικηφόρος ήλπιζε ότι κάτι θα άλλαζε έστω και την τελευταία στιγµή. «Όλοι γνωρίζαµε ότι θα πεθάνει. Το µόνο για το οποίο πλέον προσευχόµουν ήταν να µη φύγει έτσι από τη ζωή. Δηλαδή µε το θυµό που είχε µέσα της…» Λίγο πριν την αυγή, ερχόταν η «δύση» της ζωής της άτυχης γυναίκας. Στο δωµάτιο ήταν ο Νικηφόρος και δύο οικογενειακοί φίλοι. Σιγά σιγά η Σοφία έχανε τις αισθήσεις της και παραµιλούσε. Επαναλάµβανε διαρκώς «Ναι… εντάξει…», σα να επικοινωνούσε µε κάποιους που οι υπόλοιποι στο δωµάτιο δε µπορούσαν να δουν. Σύµφωνα µε το Νικηφόρο, «Τη στιγµή που έφευγε, συνέβη ένα γεγονός που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Ένιωσα να µε διαπερνά κάτι σαν ηλεκτρισµός, ή κρύος αέρας. Το µυαλό µου πήγε αµέσως στη γυναίκα µου που πέθαινε µπροστά στα µάτια µου. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν η ψυχή της, που έφυγε και διαπέρασε το σώµα µου για µερικά κλάσµατα του δευτερολέπτου!» Τον διαπέρασε η ψυχή της και ο  Νικηφόρος ένιωσε την τρυφερότητα που είχε χαθεί, αλλά που ξαναβρέθηκε τη στιγµή του αποχαιρετισµού…

Νεκρική συγγένεια

«Όταν ο θείος µου πέθανε, το µόνο που δεν περίµενα ήταν να τον ακούσω να µε καλεί µέσα στα όνειρά µου. Μέχρι που το όνειρο βγήκε αληθινό…»

Η Νίκη Α. ζει στη Χαλκίδα µια απλή και καθηµερινή ζωή. Είναι επιχειρηµατίας και σίγουρα ουδείς θα µπορούσε να τη χαρακτηρίσει φαντασιόπληκτη. Όµως κατέχει ένα χάρισµα που την κάνει να είναι ξεχωριστή. Τα όνειρά της βγαίνουν… αληθινά! Λίγους µήνες αφότου ο θείος της πέθανε, είδε ένα παράξενο όνειρο. Τον είδε στον ύπνο της σα να ήθελε να της πει: «Υποσχέθηκες ότι θα πας µια γλάστρα στον τάφο µου…» Πράγµατι η Νίκη είχε σκεφτεί να τοποθετήσει µια γλάστρα στον τάφο του, όµως λόγω πολλών επαγγελµατικών υποχρεώσεων, το είχε αµελήσει. «Όταν επιτέλους βρήκα το χρόνο για να πάω να τον επισκεφτώ, παρατήρησα ότι ο λάκκος είχε υποχωρήσει προς τα µέσα!» Προφανώς ο νεκρός συγγενής της προσπάθησε να επικοινωνήσει µαζί της µε το µοναδικό µέσο που µπορούσε να χρησιµοποιήσει, τα όνειρά της. Όµως δεν έπαψαν να συµβαίνουν παρόµοια ανεξήγητα περιστατικά στη ζωή της γυναίκας. Την ηµέρα που µετακόµισε µε την οικογένειά της σε καινούργιο σπίτι, αποφάσισε να ξεκουραστεί στο κρεβάτι. Σύµφωνα µε την ίδια, «Κατάλαβα ή ένιωσα δίπλα µου µία πίεση. Δε µπορώ να σας το εξηγήσω διαφορετικά…» Η Νίκη για µια στιγµή πίστεψε ότι τα παιδιά τής έκαναν πλάκα. Παρόλα αυτά κανείς δεν υπήρχε µέσα στο δωµάτιο, εκτός από εκείνη! «Είµαι σίγουρη ότι είδα µια σκιά πάνω στο κρεβάτι. Και αυτό που είδα, το αντιλήφθηκα όσο ήµουν ξύπνια!» Δε γνωρίζει αν πρέπει να συνδυάσει τα δύο αυτά ανεξήγητα γεγονότα. Όµως για ένα πράγµα είναι πλέον σίγουρη. Ότι, αν ένα αγαπηµένο πρόσωπο φύγει από τη ζωή, όπως εµείς την ορίζουµε, τίποτα δεν τελειώνει. Αρκεί να µπορέσεις να αφουγκραστείς τις φωνές αλλά και να δεις τις σκιές που προσπαθούν να επικοινωνήσουν µαζί σου…