Πραγματικότητα και τύψεις

Χαλκίδα 26/11/2011: Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας 1995 – 2005, το Λονδίνο, αποτελούσε για κάθε μικρομεσαίο (plus) Έλληνα έναν κλασικό Χριστουγεννιάτικο προορισμό.

Ήταν η δεκαετία της άκρατης κατανάλωσης και της νέο Ελληνικής χλιδής που βασιζόταν στις Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και την ψευδαίσθηση ισχύος που μας πρόσφερε το ευρώ από την εισαγωγή του την 1η Ιανουαρίου 2002 και μετά. Αυτό το «life style» δεν αποτελούσε την επιβράβευση μιας υγιούς οικονομικής ανάπτυξης βασισμένης στην ανταγωνιστικότητα, την καινοτομία, τις εξαγωγές και την εκμετάλλευση των οικονομικών μας πλεονεκτημάτων. Όπως αποδείχτηκε, αποτελούσε ένα μάλλον παρασιτικό τρόπο διαβίωσης, που συνέβαλλε στην οικονομική, πολιτική, κοινωνική, και πολιτιστική μας πτώχευση.

Έναν τρόπο διαβίωσης τον οποίο δεν εφηύραν οι νέοι (20 -30 ετών) της εποχής, αλλά απλώς τον ακολούθησαν με εξαιρετική πειθαρχία, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τη γενιά του Πολυτεχνείου η οποία στο ρόλο των γονέων πλέον, φρόντισε υπέρ του δέοντος ίσως, για το ευ και φυγόπονο (σε κάποιες περιπτώσεις) ζην των βλασταριών της. Το αποτέλεσμα της άσωτης συμπεριφοράς μας, οδήγησε στη σημερινή εφιαλτική πραγματικότητα.

Εντός του ανωτέρου πλαισίου, μου προτάθηκε ένα ταξίδι στο Λονδίνο, με μέρος των εξόδων  πληρωμένα, γεγονός, που λίγα χρόνια πριν θα με έκανε ευτυχή αλλά βαρετό, καθώς κανείς δε θα ενδιαφερόταν να διαβάσει εμπειρίες που ο ίδιος μπορούσε να ζήσει. Όμως το 2011, οι  Έλληνες βιώνουμε τη συντεταγμένη πτώχευση και η μικρομεσαία οικονομική τάξη τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Το γεγονός αυτό εξαναγκάζει την πλειονότητα εξ’ ημών να περικόψει μη απαραίτητες και δαπανηρές συνήθειες όπως τα ταξίδια. Έτσι η εν λόγω πρόταση, μου δημιούργησε ενοχές. Πώς θα αποτολμούσα την ύβρη μιας Χριστουγεννιάτικης απόδρασης στο Λονδίνο; Για λόγους κοινωνικής αλληλεγγύης και μόνο δεν πρέπει να πάω σκεφτόμουν. Φυσικά οι σκέψεις παρέμειναν σκέψεις, ελάχιστες μετουσιώθηκαν σε τύψεις, ετοίμασα τη βαλίτσα μου και πήγα…

Στον υπόλοιπο κόσμο η ζωή συνεχίζεται;

Λονδίνο 27 – 28/11/2011: «When a man is tired of London, he is tired of life; for there is in London all that life can afford». Τάδε έφη Samuel Johnson (Άγγλος συγγραφέας) εν έτει 1777 και πραγματικά έτσι είναι.

Αν είναι η πρώτη σας επίσκεψη στο Λονδίνο σίγουρα θα ενθουσιαστείτε με τους σκίουρους στο Hyde Park. Ένα πάρκο 400 στρεμμάτων το οποίο προσφέρει δεκάδες δραστηριότητες στον επισκέπτη. Eίναι τόσο όμορφο που περιδιαβαίνοντάς το, νομίζεις ότι ζεις μέσα σε πίνακα ζωγραφικής! Χωρίς ίχνος υπερβολής, αποτελεί λόγο για κάποιον να επιλέξει να ζήσει στο Λονδίνο.

Βγαίνοντας από το πάρκο μπορείτε να κατευθυνθείτε προς την Oxford street που κατακλύζεται από αφηνιασμένους καταναλωτές. Εκεί βρίσκονται το ακριβό Selfridges (κάποια εμπορικά στη δική μας «Avanton street» προσπαθούν επάξια να το φτάσουν, αλλά μόνο ως προς τις τιμές), το πλησιέστερο στο δικό μας βαλάντιο Debenhams και το Disney store (τέτοιο δεν έχει η Αβάντων) για τα απαραίτητα δώρα στα παιδιά. Αν περπατήσετε αρκετά θα φτάσετε μέχρι το κέντρο του Λονδίνου που θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκεται στο Piccadilly Circus (κάτι σαν την πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, χωρίς τα ναρκωτικά). Οποιαδήποτε κουζίνα του κόσμου επιθυμείτε είναι διαθέσιμη εκεί και σε καλές τιμές. Εμείς επιλέξαμε Κινέζικο σε μπουφέ «all you can eat for £8.95» που σε ελεύθερη Ελληνική μετάφραση σημαίνει «φάε και τα τραπέζια αν μπορείς, με €10».

Η βραδινή σας διασκέδαση θα ήταν καλό να συμπεριλάβει το West End. Μια περιοχή γεμάτη θέατρα, όπου ανεβάζουν επί δεκαετίες τις ίδιες παραστάσεις. Είδαμε το «Chicago» με εισιτήρια κλεισμένα δυο μήνες πριν. Φεύγοντας μουρμουρίζαμε τα τραγούδια, ενώ η (Ελληνίδα!) ταξιθέτρια, μας διαβεβαίωσε ότι θα τα τραγουδάμε για μέρες. Ένα από τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστές αυτές τις θεατρικές παραστάσεις είναι ότι τα πάντα απαγγέλλονται σε ρίμες και τραγουδιστά.

Αν πάλι προτιμήσετε να δειπνήσετε και είστε πρόθυμοι να το πληρώσετε ακριβά, επιλέξτε το εστιατόριο «Dinner» του chef Blumenthal, το καλύτερο αυτήν την εποχή στο Λονδίνο. Μεριμνήστε εγκαίρως όμως για κράτηση. Σε διαφορετική περίπτωση συμβιβαστείτε με άλλα ταπεινότερα, αλλά «προχωρημένα» εστιατόρια, με menu που περιέχουν τρομακτικούς τίτλους φαγητών με ωμά ψάρια, άγνωστα λαχανικά, περιστέρια και περίεργα μέρη κρέατος (μάγουλα, ουρές και άλλα πικάντικα). Αν πάλι προτιμάτε κάτι πιο απλό, τα fish and chips στις Pub είναι εγγυημένα και χορταστικά…

Εφόσον η ηλικία σας το επιτρέπει, μπορείτε να ολοκληρώσετε τη διασκέδασή σας με μία επίσκεψη σε club. Μεσοβδόμαδα στο «Tiger Tiger», έναν πολυχώρο φαγητού, ποτού, χορού και party στην καρδιά του Λονδίνου, ο κόσμος έκανε ουρά η οποία έστριβε στη γωνία και συνέχιζε σε μήκος περίπου πενήντα μέτρων.

Συμπέρασμα, θέατρα, εστιατόρια, κινηματογράφοι, clubs, γήπεδα είναι όλα γεμάτα! Παντού πρέπει να περιμένετε σε ουρές. Η πρώτη εικόνα του Χριστουγεννιάτικου Λονδίνου λοιπόν, εύκολα δημιουργεί στον ανύποπτο τουρίστα την αίσθηση ότι η κρίση αφορά μόνο τη δική μας πατρίδα. Πως οι Βρετανοί ζουν σαν τη Βασίλισσά τους. Είναι όμως έτσι;

Η πραγματικότητα πίσω από τα λαμπιόνια.

Λονδίνο 30/11/2011: Το Λονδίνο προσελκύει περί τα τριάντα εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο.

Είναι ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός παγκοσμίως και ως εκ τούτου η ειδυλλιακή εικόνα που δημιουργείται στον επισκέπτη είναι αποτέλεσμα της τεράστιας τουριστικής βιομηχανίας. Ο μέσος Βρετανός έχει παρόμοια θέματα με τα δικά μας να επιλύσει και η Βρετανική οικονομία έχει σαφώς πληγεί από την οικονομική κρίση. Αυτό όμως δεν αποκαλύπτεται στα μάτια του σαστισμένου τουρίστα.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο Λονδίνο έτυχε να πέσουμε πάνω στην απεργιακή κινητοποίηση η οποία χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη που έζησε αυτή η γενιά των Βρετανών. Σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια και συγκοινωνιακά δίκτυα παρέμειναν κλειστά ή υπολειτούργησαν. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης, διαμαρτυρόμενοι για την κατακόρυφη πτώση του επιπέδου ζωής για εκατομμύρια πολίτες, το οποίο το 2015-2016 αναμένεται να έχει μειωθεί στα επίπεδα του 2002 – 2003.  Μειώσεις συντάξεων, μείωση μισθών κατά 7.4 % μέχρι το 2013, απολύσεις 700.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στα επόμενα έτη, θυμίζουν εξαιρετικά τη χώρα μας. Ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε πως η «ισχυρή» και «Μεγάλη» Βρετανία θα χρειαστεί να δανειστεί £112 δις μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια για να ισοσκελίσει τους προϋπολογισμούς της ενώ το Α.Ε.Π. της μειώθηκε κατά 0.9% εφέτος και 0,7 % πέρσι. Μολότοφ και σπασίματα δεν είδαμε βέβαια αλλά στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου, έχουν κατασκηνώσει εδώ και καιρό οι Λονδρέζοι «αγανακτισμένοι» οι οποίοι είχαν αναρτήσει και πανό με σύνθημα στα Ελληνικά που έγραφε «Δώστε τ(ρ)όπο στην οργή».

Παρά τα οικονομικά τους προβλήματα, οι Βρετανοί, επηρεασμένοι από τα διδάγματα του διάσημου συμπατριώτη τους, οικονομολόγου J.M. Keynes, σκοπεύουν να ρίξουν στην αγορά £30 δις (από λεφτά που δεν έχουν) για την κατασκευή 500 νέων μεγάλων έργων, προκειμένου να αναθερμάνουν τη χειμαζόμενη οικονομία τους, αντίθετα με τη χώρα μας, όπου παγώσαμε τις δημόσιες επενδύσεις.

Η επιστροφή.

Αθήνα 02/12/2011: Επιστρέφοντας, ήμουν ανανεωμένος αλλά και πεπεισμένος πως η οικονομική κρίση δεν μας ανήκει και δεν είναι αμιγώς Ελληνική.

Αυτό που μας ανήκει με σιγουριά, είναι αυτή η απίθανη, στα όρια του μαζοχισμού, συνομοσιολογική, ομφαλοσκοπική και νηπιακή τελικά άποψη που πολλοί Έλληνες έχουν για τη θέση της χώρας μας στον κόσμο και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Ως φυσική παρουσία ήμουν ήδη στο αυτοκίνητο καθοδόν για τη Χαλκίδα, αλλά το μυαλό μου ήταν ακόμη στο Λονδίνο. Οδηγώντας μηχανικά, αναπολούσα τη Χριστουγεννιάτικη σκεπαστή αγορά του “Covent Garden” (οποιαδήποτε σύγκριση με την αγορά της Χαλκίδας, βλάπτει σοβαρά την υγεία…), γεμάτη στολίδια, μικροπωλητές, και αρώματα από γλυκά και φαγητά και προπαντός με τους πολύ  ταλαντούχους πλανόδιους μουσικούς και ηθοποιούς που διασκεδάζουν τον κόσμο με την τέχνη και τα τραγούδια τους, όταν ξαφνικά, μια υστερική κραυγή από το ραδιόφωνο με επανάφερε βίαια στην Ελληνική πραγματικότητα «θα πάρουμε η όχι την επόμενη δόση;». home sweet home…