Αδημοσίευτες γυμνές φωτογραφίες μιας Λέ(αι)νας που την δεκαετία του 90 έκανε πολλούς Χαλκίδαίους να αναστενάξουν γύρω από την μπάρα του δοξασμένου τότε club του Τάσου Σαμπάνη, «Botrys».
H ομολογουμένως εντυπωσιακή και αυθεντικά ερωτική Λένα Σαρηγιαννίδη είχε φωτογραφηθεί σε μια από τις lux σουίτες του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία».
Επαγγελματίας Χαλκιδαία χορεύτρια, είχε «αναστατώσει» τον ανδρικό πληθυσμό της πόλης στα 90’s όταν δούλευε μπαργούμαν σε μεγάλα clubs όπως το «Botrys», που τότε ήταν στις μεγάλες του δόξες. Πρόκειται για ένα από τα πιο άνετα, απενοχοποιημένα και με πλούσιο «εσωτερικό κόσμο» κορίτσια που έχει φωτογραφήσει ο Βάγιας Κατσός, στη δεκαετή πορεία της έντυπης έκδοσης του Square.
H συνέντευξη που ακολουθεί είχε δημοσιευθεί στο τεύχος 6 του περιοδικού Square, τον Φεβρουάριο του 2005.
«Ήμουν τσαμπουκάς. Δε σήκωνα κουβέντα από κανέναν. Ούτε πάνω στη δουλειά, ούτε από πελάτες.»
«Ε, εντάξει, σαν παιδί κι εγώ έπαιζα. Ήμουν αρκετά ατακτούλα!»
H Λένα είναι μια γυναίκα που ανάβει φωτιές. Όχι μόνο με τα σωματικά της προσόντα, αλλά και με τα λόγια της ! Δυναμική, προκλητική και ετοιμόλογη, είναι μια κατ’ επάγγελμα χορεύτρια, που ταρακουνά συνειδήσεις.
Ότι έχει να πει αυτή η γυναίκα δεν περιγράφεται! Βιβλίο ολόκληρο πρέπει να γράψει για τη ζωή της στη Χαλκίδα, τις… εμπειρίες της αλλά και για όλους τους Χαλκιδαίους! Είναι να μην ανοίξει το στόμα της… μπορεί να κλείσει σπίτια. Βέβαια σπίτια μπορεί να κλείσει και μόνο με τη φωτογράφισή της…
– Ωραία μου κυρία, σας ακούω. Με τι ασχολείστε;
– Λοιπόν, ασχολούμαι επαγγελματικά με το χορό.
– Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα σ’ αυτό το χώρο;
– Όχι και τόσο καλά. Πολλοί χορογράφοι έχουν ξεχάσει ότι ξεκίνησαν από απλοί χορευτές και συμπεριφέρονται με αλαζονεία.
– Πώς και δεν ασχολείσαι με μπαλέτα σε μεγάλες πίστες;
– Το είχα δοκιμάσει, αλλά τελικά δε μου άρεσε. Είναι όλα τυποποιημένα. Προτιμώ το free style και το να επιλέγω τις δουλειές που θέλω εγώ.
– Ποιος άντρας σε χαίρεται τώρα;
– Ο Γιώργος μου. Είμαστε αρραβωνιασμένοι και συγκατοικούμε.
– Και πότε θα ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας;
– Λέμε για το καλοκαίρι. Θα δούμε.
– Να κάνεις και κανα μωράκι ε;
– Ε βέβαια, σιγά-σιγά. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα.
«Δεν άντεχα άλλο. Ό,τι είχα να δω και να ζήσω στη Χαλκίδα το έκανα. Βαρέθηκα, δε με κράταγε τίποτα εκεί. Κορεσμός, αηδία για τα πάντα.»
«Πολύ ψέμα. Πολλή υποκρισία. Όλοι οι Χαλκιδαίοι και οι Χαλκιδαίες. Ζήλια, φθόνος και πολύ κουτσομπολιό χωρίς βάση!»
– Από τη Χαλκίδα γιατί έφυγες;
– Δεν άντεχα άλλο. Ό,τι είχα να δω και να ζήσω στη Χαλκίδα το έκανα. Βαρέθηκα, δε με κράταγε τίποτα εκεί. Κορεσμός, αηδία για τα πάντα.
– Και στην Αθήνα είναι καλύτερα;
– Καλά είναι, αλλά θέλω θάλασσα.
– Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις στη Χαλκίδα;
– Όχι! Με τίποτα. Δε θέλω να ζήσω εκεί. Πάω για να δω τους δικούς μου και φεύγω. Ούτε βγαίνω, ούτε τίποτα. Να σου πω την αλήθεια, σκεφτόμαστε με το Γιώργο να ζήσουμε στην Κρήτη. Τη λατρεύω!
– Τέλειο! Αλλά να σου πω, γιατί τέτοια απέχθεια για τη Χαλκίδα; Μου μυρίζει κάτι περίεργο…
– Βλακείες. Πολύ ψέμα. Πολλή υποκρισία. Όλοι οι Χαλκιδαίοι και οι Χαλκιδαίες. Ζήλια, φθόνος και πολύ κουτσομπολιό χωρίς βάση!
– Έχουν πει πολλά πίσω απ’ την πλάτη σου, ε;
– Καλά είσαι! Το τι έχουν πει για μένα δε λέγεται!
– Είσαι σίγουρη ότι δεν έχουν βάση; Μήπως τα προκάλεσες;
– Δε νομίζω. Έλεγχα πάντα τι γινόταν. Χωρίς να κάνω τίποτα, έλεγαν ακατάπαυστα!
– Σίγουρα δεν έκανες τίποτα; Δούλευες πολλά χρόνια στη νύχτα και ήσουν και μικρή, για να είσαι πλήρως συγκρατημένη.
Καταρχάς είχα σχέση, άρα αυτό με κρατούσε από πολλά. Παλιά (δεκαετία 90) δούλευα στο «Botrys». Εκεί, με ενδιέφερε μόνο να είμαι καλή επαγγελματίας, να γεμίζω τα ταμεία και το κατάφερνα.
«Στο «Botrys» με ενδιέφερε μόνο να είμαι καλή επαγγελματίας, να γεμίζω τα ταμεία και το κατάφερνα.»
«Έφτανα πάντα το παιχνίδι μέχρι εκεί που ήθελα. Ξέρεις με πόσους έχω τσακωθεί;»
– Ναι, αλλά για να κάνεις καλά ταμεία χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Δεν έπαιζες με τους πελάτες;
– Όχι ρε! Σου λέω, είχα πάντα ένα τοίχο μπροστά μου. Έφτανα το παιχνίδι μέχρι εκεί που ήθελα. Ξέρεις με πόσους έχω τσακωθεί;
– Τσαμπουκάς ε;
– Ουου! Δε φαντάζεσαι τι γινόταν! Δε σήκωνα κουβέντα από κανέναν. Ούτε πάνω στη δουλειά, ούτε από πελάτες.
– Αντράκι ε; Τι αντράκι δηλαδή, άντρακλας!
– Κάπως έτσι. Πάντα ήξερα πώς να προστατεύω τον εαυτό μου και δεν άφηνα κανένα να μου βγει από πάνω.
– Οι πληροφορίες μου λένε ότι χόρευες εν ώρα εργασίας!
– Τι πιο φυσικό! Το έκανα! Κακό είναι;»
– Κακό δεν είναι. Δεν ξέρω μήπως ήταν προκλητικό!
– Δε με νοιάζει τι λένε οι άλλοι! Εγώ έκανα καλά τη δουλειά μου και μου άρεσε να χορεύω. Ήταν έμφυτο, χορεύτρια είμαι!
– Είπες ότι είχες σχέση, τι θα μας πεις για αυτό;
– Τι να πω; Είχα μια σχέση κάποια χρόνια, δε «βγήκε», τελείωσε. Αααυτά, τι άλλα;
– Τα άλλα θα τα πεις εσύ! Πόσους Χαλκιδαίους μπορείς να… «κάψεις;»
– Πολλούς…! Παντρεμένους, ανύπαντρους, δεσμευμένους, με παιδιά ή χωρίς!
– Όλους δηλαδή!
– Τρόπον τινά!
– Γουστάρω! Για λέγε…
– Λοιπόν, κάποια στιγμή βρισκόμουν με τον … » (έκλεισε το μαγνητόφωνο)
-Τι λες τώρα, αυτός είναι δεσμευμένος χρόνια!
– Γι’ αυτό έκλεισα το μαγνητοφωνάκι!
– Έλα ξαναπές το μία!
– Ίσως μετά! Λοιπόν, βρισκόμασταν, κρυφά εννοείται, και κάναμε διάφορες τρέλες! Αυτό τελείωσε λίγο ηλίθια, όταν κάποιος τρίτος το έμαθε και νόμιζε ο δικός μου ότι το είχα πει εγώ. Δεν το είπα εγώ!
«Είναι τόσοι αυτοί που μου την έχουν “πέσει” που ξεχνάω ονόματα!»
«Αν άνοιγα το στόμα μου, πολλοί δεν θα ήξεραν που να κρυφτούν!»
– Τι άλλο περίεργο έχεις κάνει, κακό κορίτσι;
– Ε, εντάξει σαν παιδί κι εγώ έπαιζα!
– Ατακτούλι το Λενάκι!
– Αρκετά! Ένα φεγγάρι βρισκόμουν με τον….» (πάλι το έκλεισε, το άτιμο θηλυκό!)
– Ε ρε σκάνδαλο! Παιδί μου, εσύ καις κόσμο!
– Μέσα στη νύχτα είδα πολλά και κατάλαβα το πόσο ευυπόληπτοι είναι πολλοί Χαλκιδαίοι. Το πρωί είναι σωστοί κύριοι, ενώ το βράδυ αφηνιάζουν.
– Θα στην έπεφταν στα μαγαζιά αρκετοί τέτοιοι ε; Για πες κανέναν!
– Πολλοί. Ένα θα σου πω μέχρι και ο …. μου την είχε πέσει! Κανονικά θα έπρεπε να σου πω το όνομά του, αλλά τελοσπάντων.
– Χόρεψες πολλούς στο ταψί. Εσύ θα συνεχίσεις να χορεύεις;
– Δε νομίζω. Άλλωστε κάποια στιγμή θα μείνω έγκυος. Θα ασχοληθώ με το fitness σε κάποιο γυμναστήριο. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει…
«Οι παντρεμένοι στη Χαλκίδα είναι οι μεγαλύτερες “πληγές”»