Άλεξ Σάμψων
Βάγιας Κατσός
Ρίχνουμε φως στα μυστικά της «Ελατοσπηλιάς», στη Σέτα Εύβοιας.
Βγαίνοντας στον πηγαιμό για τη Σέτα
«Πριν από 15 χρόνια, μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας εξερεύνησαν για πρώτη φορά αυτό το άγνωστη στο ευρύ κοινό σπήλαιο. Εμείς τώρα, τι πάμε να κάνουμε εκεί;»
Αυτή η σκέψη μεταμορφωνόταν σε χαλαρή κουβέντα μεταξύ των μελών της τριμελούς αποστολής του Square, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μέχρι την περιοχή «Σέτα – Μανίκια», στο Ξηροβούνι. Βλέπετε και για τους τρείς μας η, μέρες πριν, προγραμματισμένη κατάβαση στο σπήλαιο θα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία και, όσο να’ναι, υπήρχε μια «αμφιβολία» σχετικά με την παράτολμη αυτή απόφαση, κατά πόσο δηλαδή θα ανταποκρινόμασταν στις απαιτήσεις της.
Η είσοδος της Ελατοσπηλιάς είναι μια μικρή κουφάλα δέντρου, κάτι που την κάνει ξεχωριστή για τα ελληνικά και τα παγκόσμια δεδομένα!
Φτάνοντας στο χωριό Σέτα της νότιας Εύβοιας, συναντηθήκαμε με άλλα τέσσερα μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας (Ε.Σ.Ε.) και του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας (Ο.Σ.Χ.). Από εκεί, οδηγήσαμε τα δύο 4Χ4 οχήματα μας σε ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο, με πολλά κομμάτια του σχεδόν «απροσπέλαστα», κατευθυνόμενοι στο σπήλαιο. Μετά από μισή περίπου ώρα φτάσαμε στο σημείο όπου θα αφήναμε τα αμάξια και τον πολιτισμό. Ακολούθησε ένα δεκάλεπτο πεζοπορίας και επιτέλους ακούσαμε το πολυπόθητο «φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου!». Τότε είπαμε φωναχτά «πλάκα μας κάνετε;!». Γιατί το μόνο που βλέπαμε μπροστά μας ήταν μια κουφάλα!
Κατά τη διάρκεια της κατάβασης στη δεύτερη αίθουσα του σπηλαίου.
Η κατάβαση στο σπήλαιο
Όπως μας ενημέρωσε ο αρχηγός της αποστολής και γνωστός σπηλαιολόγος κ. Σταμάτης Κίρδης «αυτή η μικρή είσοδος στην κουφάλα ενός σχετικά μικρού δέντρου είναι που κάνει την Ελατοσπηλιά ιδιαιτέρως ξεχωριστή για τα ελληνικά αλλά και για τα παγκόσμια δεδομένα!».
Από εκεί λοιπόν θα ξεκινούσε η μικρή περιπέτεια μας. Πρώτοι, όπως ήταν φυσικό, μπήκαν τα μέλη της Ε.Σ.Ε., τα οποία στη συνέχεια κατεύθυναν συνεχώς κάθε μας βήμα. Όταν φτάσαμε με ασφάλεια στο πρώτο επίπεδο του σπηλαίου μας βγήκε αυθόρμητα ο πρώτος αναστεναγμός ανακούφισης, όλα πήγαιναν μια χαρά.
Στην τρίτη αίθουσα του σπηλαίου.
Από εκεί, έπρεπε να συνεχίσουμε έρποντας ώστε να περάσουμε ένα βραχώδες στένεμα και να κατέβουμε, με τη βοήθεια σχοινιών, στο δεύτερο επίπεδο του σπηλαίου, όπου βρίσκονταν τρεις διαδοχικές αίθουσες. Όταν μετά από πολύ κόπο και πλήρη απώλεια χρόνου φτάσαμε στην πρώτη αίθουσα, το φως των δυνατών φακών μας φανέρωσε ένα εκπληκτικό θέαμα από πανέμορφους σταλακτίτες και σταλαγμίτες! Μετά από την ένατη διαβεβαίωση του κ. Κίρδη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσουμε μπροστά μας Βριλ ή νυχτερίδες βαμπίρ, ξεκινήσαμε για να δούμε και τις άλλες δύο αίθουσες του σπηλαίου.
Στο δρόμο της επιστροφής για την επιφάνεια.
Το έδαφος ήταν αρκετά δύσβατο, κάτι που μας δυσκόλεψε, ως «αρχάριους» εξερευνητές σπηλαίων, αλλά φτάνοντας στο τέρμα της διαδρομής, στην τρίτη αίθουσα, νιώθαμε απόλυτα ικανοποιημένοι απ’ όσα βλέπαμε. Η ομάδα της Ε.Σ.Ε. μας είπε πως θα ήταν καλύτερο να μην κρεμάσουμε τα παγούρια μας απ’ την άκρη κάποιου σταλαγμίτη, καθώς, αν το σπάγαμε, θα χρειάζονταν περίπου 300 χρόνια για να αναπληρωθεί! Οι χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούσαν και η περίεργη αίσθηση της υπόγειας ατμόσφαιράς άρχισαν να μας επηρεάζουν. Όπως ήταν φυσικό είχαμε χάσει και τον προσανατολισμό μας. Τα έμπειρα μέλη της αποστολής συμπέραναν τότε πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στην επιφάνεια.
Κάθε σταλαγμίτης χρειάζεται 300 χρόνια για να αναπτυχθεί.
Αναπνέοντας ξανά τον αέρα της επιφάνειας
Έχει άλλη αίσθηση ο αέρας όταν τον ξανανιώθεις στο πρόσωπο σου μετά από κατάβαση σε σπήλαιο.
Ο ήχος της μηχανής των 4Χ4 μας επανέφερε στην πραγματικότητα. Βρεθήκαμε σ’ ένα υπέροχο σπήλαιο της Εύβοιας, για περίπου δύο-τρείς ώρες, το οποίο ελάχιστοι μπορούν να επισκεφθούν. Σύντομα ήμασταν πάλι πίσω στην πεζή καθημερινότητά μας, κρατώντας ζωντανή την υπέροχη αυτή ανάμνηση.
Η εξερεύνηση μιας σπηλιάς είναι πάντα μια συναρπαστική εμπειρία!