Πάμε συναυλία;

 

Αν «καίγεσαι» ν’ απολαύσεις στη Χαλκίδα κάποια συναυλία ενός αγαπηµένου σου τραγουδιστή, ζήτω που κάηκες! Για ποιους λόγους;

 

Κολλητός: Φιλαράκι έρχονται οι «Bloody Chickens». Πάµε να τους δούµε;

Λογικός: Το σκέφτηκαν πριν έρθουν στη Χαλκίδα;

 

Κ: Γιατί, ρε συ;

Λ: Πού θα παίξουν;

 

Κ: Στο κάστρο του Καράµπαµπα.

Λ: Τι µου λες!

 

Κ: Πού είναι το κακό;

Λ: Στο ότι η Αθήνα είχε κάποτε το «Ρόδον» και εµείς έχουµε την «τσουκνίδα»!

 

Κ: Δεν είναι και τόσο άσχηµα στο κάστρο, αν το σκεφτείς.

Λ: Let me think. Λευκές πλαστικές καρέκλες για µόλις το 1/5 του κοινού, πλανόδιοι να πουλάνε στραγάλια και οι «Bloody Chickens» να ουρλιάζουν σε µία σκηνή από στραβοκαρφωµένες σανίδες. Ναι φίλε µου, αυτό είναι πολιτισµός!

 

Κ: Αν ήταν τόσο άσχηµα γιατί να έρθουν στη Χαλκίδα οι «Bloody Chickens»;

Λ: Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που οργανώνονται  οι περισσότερες συναυλίες στη Χαλκίδα. Για αρπαχτή.

 

Κ: Έχεις αποδείξεις γι’ αυτό που λες;

Λ: Αν θυµάσαι καλά, οι καλλιτέχνες που έχουν κάνει συναυλίες στην πόλη µας είναι οι «Red Spot Silly Members», οι «Habba», ο «50 euro», οι «Simply Bread» και ο «Bruce Frickinson».

 

Κ: Συγκροτηµατάρες!

Λ: (Καλά, έχει ξεφύγει ο τύπος!) Ναι. Όλοι οι παραπάνω αποτέλεσαν την έµπνευση για τις δηµιουργίες των «Pink Floyd». Σκέτη ψυχεδέλεια ήταν η εµπειρία τους!

 

Κ: Να υποθέσω δηλαδή ότι δε θα έρθεις στη συναυλία, κύριε ψευτοκουλτουριάρη;

Λ: Προτιµώ να κάτσω στο σαλόνι µου και να ακούσω για χιλιοστή φορά Jethro Tull, παρά ν’ ανηφορίσω το λόφο του Καράµπαµπα πληρώνοντας εισιτήριο ίδιο µ’ εκείνο που θα πλήρωνα αν παρακολουθούσα την Angellina Jolli στο µπάνιο της.

 

Κ: Εσύ θα χάσεις. Να είσαι σίγουρος ότι θα γίνει χαµός απόψε το βράδυ.

Λ: Ναι. Κάποτε ήταν το Woodstock και τώρα θα είναι το wood – στόκοι!

 

Πολύ θέατρο το θέατρο

 

Θέατρο στη Χαλκίδα, Ινδιάνοι στη Λάρισα, ο Τζόνυ Ντεπ οδηγός ΤΑΧΙ στην Αρτάκη. Ακόµη κι αν τα δύο τελευταία γίνουν πραγµατικότητα, το πρώτο µάλλον φαντάζει δύσκολο.

 

Κολλητός: Έχω εισιτήρια για µια παράσταση στο θέατρο Παπαδηµητρίου.

Λογικός: Μη µου πεις ότι πλήρωσες για τα εισιτήρια.

 

Κ: Όχι ρε, τρελός είµαι; Εδώ που τα λέµε έχω ακούσει ότι είναι καλή παράσταση.

Λ: Και πώς λέγεται;

 

Κ: «Το πράσινο Λιόγερµα της Έλσας».

Λ: Πάντα µπροστά το θέατρο Παπαδηµητρίου. Και ποιο είναι το story;

 

Κ: Μία πλούσια κοπέλα που ερωτεύεται έναν όµορφο πλην φτωχό νέο.

Λ: Πρωτότυπο! Και ποιοι είναι οι ηθοποιοί;

 

Κ: Ο Βασιλάκης της κ. Λίτσας που έχει το περίπτερο, η Ελενίτσα η γκαβή, ο Μπάµπης ο Ψαλίδας και πολλοί άλλοι γνωστοί…φίλοι.

Λ: Θέλω να δω πότε θα οργανωθεί µια παράσταση της προκοπής. Κουράστηκα µε τα ερασιτεχνικά, τα εναλλακτικά και όλα αυτά που πλασάρονται ως πρωτοτυπίες.

 

Κ: Αν το σκεφθείς, πρόκειται για αξιέπαινες προσπάθειες.

Λ: Αν το σκεφθώ ως ένα άτοµο που θέλει να δει µια κωµωδία, µπορεί. Αν το σκεφθώ ως φορολογούµενος πολίτης, µάλλον πρόκειται για τραγωδία. Να σου θυµίσω την περσινή παράσταση;

 

Κ: Ποια, εκείνη που λεγόταν «Το mini bus άργησε µια µέρα»;

Λ: Όχι. Την άλλη που λεγόταν «Μαµά, σου κάηκαν τα καλαµαράκια».

 

Κ: Τροµερή παράσταση. Τι µου θύµισες τώρα!

Λ: Το θέµα είναι τι θυµίθηκα εγώ. Την άδεια αίθουσα, ένα τσούρµο πιτσιρικάδες ηθοποιούς που συµπεριφέρονταν λες και πήραν Όσκαρ και την υπεύθυνη πολιτισµού της πόλης να µιλάει για θρίαµβο!

 

Κ: Ήταν, εδώ που τα λέµε. 36 εισιτήρια είχε κόψει!

Λ: Να σου θυµίσω πως εισιτήριο είχαν πληρώσει ακόµη και οι 37 συνολικά συντελεστές της παράστασης;

 

Κ: Εντάξει, και τι έγινε; Έτυχε να αποχωρήσει ένα άτοµο από το θίασο. Σιγά το ζήτηµα.

Λ: Δεν έµαθες; Ο σκηνοθέτης ήταν!

 

Οι εκθέσεις «εκθέτουν»

 

Αν και συνήθως οι εκθέσεις τέχνης οργανώνονται µε σκοπό να προάγουν τον πολιτισµό, πολλές φορές καταλήγουν σε παρωδίες. Παρωδίες σαν κι αυτή που ακολουθεί.

 

Λογικός: Αφήστε µε, δεν πάω πουθενά.

Παρέα: Γιατί µας τη σπας τώρα; Θα πάµε στο ισόγειο του µεγάρου Κότσικα, θα κάτσουµε λίγο και θα φύγουµε.

 

Λ: Και τι θα κάνουµε εκεί;

Π: Έχει εγκαίνια µία έκθεση ζωγραφικής υπό την αιγίδα του δήµου και της Νοµαρχίας.

 

Λ: Και από πότε εσάς σας ενδιαφέρει η τέχνη;

Π: Δε µας ενδιαφέρουν τα έργα, αλλά ο µπουφές και οι ψευτοκουλτουριάρες που θα είναι εκεί. Άλλωστε γι’ αυτό δεν πάνε εκεί οι περισσότεροι;

 

Λ: Εσείς πού µάθατε για την έκθεση, αφού, όπως πάντα, ο Δήµος δεν ενηµέρωσε σωστά το κοινό;

Π: Ένας µπάρµπας της Γεωργίας θα εκθέσει τα έργα του κι έτσι το µάθαµε.

 

Λ: Έχει η Γεωργία µπάρµπα καλλιτέχνη;

Π: Ναι, µωρέ. Το Σπίνο Μουντρούχη, τον ψυκτικό.

 

Λ: Και τι θα παρουσιάζει, µοτέρ ψυγείων;

Π: Όχι, ρε. Ζωγραφίζει ο άνθρωπος. Η τέχνη του είναι επηρεασµένη, όπως λέει, από τα ψυγεία αυτοκινήτων µε πολλά κυβικά.

 

Λ: Δηλαδή;

Π: Είναι οπαδός του κυβισµού!

 

Λ: Αλήθεια, ποια είναι η ονοµασία της έκθεσης;

Π: «Η λήθη του Αιγαίου στο χωροχρόνο του νόστου 4».

 

Λ: Τι µου λέτε! Πόσοι καλλιτέχνες και από ποιες πόλεις θα συµµετέχουν;

Π: Γύρω στους 14, απ’ όσο γνωρίζουµε. Τις εντυπώσεις βεβαίως αναµένεται να κλέψει ο Λαµψακιώτης καλλιτέχνης Τεό µε τη δηµιουργία του, «Πρωκτικό φιλί».

 

Λ: Στα εγκαίνια θα παρευρίσκονται και άνθρωποι της Δηµοτικής αρχής;

Π: Μπα. Θα είναι εκεί ένα παλικάρι που στέκεται συνήθως δίπλα  στο ασανσέρ του µεγάρου Κότσικα αν και ακούσαµε ότι µπορεί και να µην έρθει καθόλου.

 

Λ: Γιατί;

Π: Νιώθει ντροπή που εκθέτει δηµόσια τα έργα του στην έκθεση του Δήµου.

 

Συλλογική σύμβαση συλλόγων

 

Δε νοείται πόλη που να µην έχει καµιά πενηνταριά συλλόγους, που όλοι δηλώνουν ότι προάγουν τον πολιτισµό. Τώρα, αν πολιτισµός νοείται το παρακάτω…

 

Σύντροφος: Μωράκι µου, θα πάµε στην εκδήλωση που θα γίνει στην παραλία;

Λογικός: Ποια εκδήλωση θα γίνει πάλι;

 

Σ: Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Χορευτικών Σχηµάτων Νεάπολης σε συνεργασία µε το  Δήµο Χαλκίδας έχουν ετοιµάσει γιορτή.

Λ: Κι εγώ τι φταίω;

 

Σ: Πρέπει να πάµε. Έχει στηθεί και η σκηνή στο Στρογγυλό της Χαλκίδας.

Λ: Τώρα κατάλαβα γιατί ονοµάζεται Στρογγυλό.

 

Σ: Γιατί;

Λ: Λες και όλα τα πολιτιστικά δρώµενα της Χαλκίδας κάνουν ένα µονότονο κύκλο καταλήγοντας πάντα στο ίδιο σχήµα. Στο Στρογγυλό. Έχω την εντύπωση πως οι µόνοι που περνούν καλά συµµετέχοντας σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι όσοι πουλούν µαλλί της γριάς και όσοι το τρώνε!

 

Σ: Μα πρέπει να προάγουµε τους παραδοσιακούς µας χορούς, έτσι ώστε να διατηρήσουµε τις παραδόσεις της πόλης µας.

Λ: Το µόνο πράγµα που διαφοροποιεί τον Πολιτιστικό Σύλλογο Χορευτικών Σχηµάτων Νεάπολης από το Σύλλογο των Ποντίων είναι πως ο δικός µας δεν ξέρει ανέκδοτα.

 

Σ: Γιατί πρέπει να είσαι σε όλα αρνητικός;

Λ: Πρώτον: Δε θέλω να δω το δήµαρχο επί σκηνής να προλογίζει την εκδήλωση και να ζητάει συγγνώµη γιατί «σφυρίζει» το µικρόφωνό του. Δεύτερον: Δεν έχω όρεξη να επισκεφθώ ΩΡΛ, επειδή ο τεχνικός ήχου µπέρδεψε την παραλία Χαλκίδας µε το Γουέµπλει. Τρίτον: Δε νοµίζω ότι οι χορευτικές φιγούρες που θα δω µπορούν να εφαρµοστούν στα clubs που πάω. Τέταρτον: Όσοι πάνε σε τέτοιες εκδηλώσεις στην πλειονότητά τους αδιαφορούν για τον πολιτισµό, αλλά δείχνουν ενδιαφέρον για το «καµάκι». Πέµπτον…

 

Σ: Εντάξει, αρκετά! (Παίρνει τηλέφωνο.) Έλα… βρείτε αντικαταστάτρια… δε θα µπορέσω.

 

Η γιορτή του χάνου

 

Δε χρειάζεται να βρεθείς σε απόσταση αναπνοής από τα µάρµαρα του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, για να βιώσεις την έννοια του πολιτισµού. Και µία Γιορτή της Σαρδέλας αρκεί.

 

Λογικός: Για πού το βάλατε; Δεν είπαµε πως απόψε θα δούµε dvd;

Παρέα: Έσκασε κάτι καλό και πάµε Αρτάκη. Έλα µαζί, θα περάσουµε καλά.

 

Λ: Πού θα πάτε;

Π: Στη Γιορτή της Σαρδέλας.

 

Λ: Τι λέτε, ρε ψαρούκλες τώρα; Τι’ ναι τούτο;

Π: Ένα υπερθέαµα από βεγγαλικά που σκάνε πάνω από τις ψησταριές που στήνονται στο λιµάνι της πόλης.

 

Λ: Και ποιος είναι ο σκοπός του πανηγυριού;

Π: Η αλιευτική παράδοση του τόπου και κάτι τέτοια. Στην πραγµατικότητα, χαβαλές να γίνεται!

 

Λ: Δηλαδή όλο αυτό νοείται ως µία πολιτιστική εκδήλωση;

Π: Ναι!

 

Λ: Το να καταβροχθίζεις δηλαδή σαρδέλες πίνοντας κάµποσα λίτρα µπύρας εκφράζει το αρχαίο ελληνικό, ας πούµε, ιδεώδες;

Π: Μέσα έπεσες.

 

Λ: Μαζεύει κόσµο η εκδήλωση αυτή;

Π: Εσύ τι λες; Η σαρδέλα έχει πάει στα τέσσερα ευρώ, αν δεν το ξέρεις. Τζάµπα φαγητό, ρε!

 

Λ: Καλά, κι αυτό διοργανώνεται µε τις πλάτες της δηµοτικής αρχής;

Π: Γιατί, η Αρχή δεν τρώει σαρδέλες;

 

Λ: Τι µουσική θα παίζει;

Π: Κάτι βλάχικα µε κλαρίνα.

 

Λ: Πού κολλάει το κλαρίνο και τα βλάχικα µε µια παραθαλάσσια, νησιώτικη πόλη;

Π: Παγκοσµιοποίηση, φίλε µου. Ευτυχώς στην περίπτωση της µουσικής το φαινόµενο αυτό έχει θετικά αποτελέσµατα.

 

Λ: Είστε απολίτιστοι. Αφήνετε την τέχνη του κινηµατογράφου και πέφτετε στην «τέχνη» του φαγητού. Ου να µου χαθείτε!

Π: Συγγνώµη, αλλά τι ταινία πήρες και ωρύεσαι έτσι;

 

Λ: Μια ταινία πολιτισµού. «Όργια στο Βρετανικό Μουσείο» λέγεται!