Η τυποποίηση στη γλώσσα οδηγεί στην τυποποίηση της σκέψης.

Έχω κουραστεί να ακούω καλοπροαίρετους ανθρώπους να μας περιγράφουν, αυτούς που λέμε ξεκάθαρα γιατί χρεοκόπησε η χώρα και πώς μπορεί να σταθεί τα πόδια της, ως τους «αιρετικούς» που λένε τις «σκληρές αλήθειες». Μάλιστα, το επιτείνουν συμπληρώνοντας: «και όχι τα ευχάριστα ψέματα». Αυτή η αντιδιαστολή εγγράφεται στο υποσυνείδητο των ακροατών, των αναγνωστών, των ψηφοφόρων και τους δημιουργεί ένα αρχικό φράγμα άρνησης. Αν είσαι αιρετικός, μακριά από μας, απεταξάμην. Κι αν κάτι είναι σκληρό, ασ’ το βρε παιδάκι μου, δεν χρειάζεται να το ακούσουμε – αρκετά σκληρά πράγματα μας έπληξαν 10 χρόνια τώρα. Ας ακούσουμε κάτι ευχάριστο, σαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του Τσίπρα, σαν τα Ζάππεια του Σαμαρά ή σαν τα εγγυημένα εισοδήματα του Κυριάκου. Ίσως, πού ξέρεις, κάτι από όλα αυτά, μπορεί και να μην είναι ψέμα…

Όταν όμως η κουβέντα προχωράει στο ψαχνό, κι ακόμα περισσότερο στο «δια ταύτα», βλέπεις ότι η διάθεση του συνομιλητή αλλάζει άρδην. Και το πρόσωπό του φωτίζεται, διότι ακούει αλήθειες σαν τις παρακάτω.

– Το κράτος πρέπει να πάψει να μας κλέβει. Η φορολογία πρέπει να επιβάλλεται μόνο σε αποκτηθέν εισόδημα και να είναι χαμηλή ώστε να σου μένουν χρήματα στην τσέπη: 12% για κάθε εισόδημα, χωρίς κλίμακες. Κανένας άλλος φόρος δεν επιτρέπεται. Ούτε ΕΝΦΙΑ, ούτε επιτηδεύματος, ούτε αλληλεγγύης, ούτε πολυτελούς διαβίωσης, ούτε επί τεκμαρτών εισοδημάτων. Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

– Ποτέ η τρόικα δεν υποχρέωσε καμιά κυβέρνηση να φορολογήσει. Το μόνο που μας είπε είναι: «Το κράτος θα ξοδεύει όσα παίρνει από φόρους. Όχι περισσότερα. Και θα βάζετε και κάτι στην πάντα για τους τόκους των δανείων. Εμείς σας συστήνουμε να περικόψετε τις κρατικές σπατάλες. Τώρα αν εσείς θέλετε να φορολογήσετε τους πολίτες σας, είναι δικό σας θέμα.» Άρα μία κυβέρνηση που θα παρουσιάσει πλεονασματικό προϋπολογισμό περικόπτοντας και κρατικές δαπάνες και φόρους, θα πάρει την ευλογία των «θεσμών». Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

– Ο γενικός ΦΠΑ θα είναι 15% και σε είδη πρώτης ανάγκης, 9%. Ο υψηλός ΦΠΑ φρενάρει την κυκλοφορία του χρήματος και δημιουργεί ροπή για συναλλαγές με μαύρα. 15% ΦΠΑ και αυτομάτως όλα τα προϊόντα φτηναίνουν κατά 9% περίπου. Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

– Τα χρήματα που ξόδεψες και φορολογήθηκαν ήδη με ΦΠΑ δεν μπορούν να ξαναφορολογούνται. Άρα κάθε έξοδο με απόδειξη θα εκπίπτει από το φορολογητέο εισόδημα, και σε φυσικά και σε νομικά πρόσωπα. Που σημαίνει ότι θα φορολογείσαι μόνο για όσα χρήματα σού μένουν στην τσέπη. Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

– Θα μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να έχεις τα νόμιμα προσόντα, μόνο με το ΑΦΜ σου. Χωρίς έναρξη στην εφορία, χωρίς μητρώα, χωρίς ξεροστάλιασμα στα γκισέ. Κι αν είσαι πολυτάλαντος και μπορείς να κάνεις πολλές δουλειές θα τις κάνεις με το ίδιο ΑΦΜ και με το ίδιο μπλοκ αποδείξεων, που μπορεί να είναι και μια ηλεκτρονική εφαρμογή στο κινητό. Κόβεις απόδειξη και περνάει κατευθείαν στο δικό σου εισόδημα, ενώ αφαιρείται αυτόματα από το φορολογητέο του πελάτη σου και ο ΦΠΑ εισπράττεται αμέσως από το κράτος. Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

– Όλα τα έγγραφα του κράτους θα βρίσκονται σε μία βάση δεδομένων. Και συ με μια ηλεκτρονική ταυτότητα σαν πιστωτική κάρτα, θα μπορείς να έχεις πρόσβαση σ΄ αυτά και να τα στέλνεις ή να εξουσιοδοτείς να έχουν πρόσβαση οι δημόσιοι οργανισμοί με τους οποίους συναλλάσσεσαι. Από το laptop ή το κινητό, με ηλεκτρονική υπογραφή. Χαρτί και σφραγιδομάνι στο Δημόσιο, τέλος. Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

– Δεν θα είσαι υποχρεωμένος να πληρώνεις ασφαλιστικές εισφορές στο Δημόσιο για άθλιες ή ανύπαρκτες υπηρεσίες. Θα μπορείς να επιλέγεις ελεύθερα τον ασφαλιστικό σου φορέα, άλλον για την υγεία, άλλον για τη σύνταξη αν θες, και τα χρήματα που θα καταβάλεις σ΄ αυτόν θα είναι προσωπική σου περιουσία. Θα μπαίνουν σε έναν προσωπικό κουμπαρά. Κανένας, ούτε φυσικά το κράτος, δεν θα μπορεί να σου τα πάρει και εσύ θα αποφασίσεις πότε θα βγεις στη σύνταξη ανάλογα με το πρόγραμμα που διάλεξες. Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

– Καταργούνται οι φόροι πολυτελείας. Αυτοκίνητα, σκάφη, πισίνες, ρολόγια, θα κοστίζουν όσο τα πουλάει ο κατασκευστής. Ούτε δεκάρα παραπάνω. Είναι σκληρό αυτό ή ευχάριστο;

Τότε γιατί ονομάζουμε «σκληρά» αυτά τα μέτρα;

Διότι έχουν έναν κοινό παρονομαστή: προσφέρουν ανακούφιση και κάνουν χαρούμενους όσους θέλουν να εργαστούν, όσους πιστεύουν ότι ο πλούτος παράγεται με τη δουλειά, όχι με διαδηλώσεις. Μα, είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που να διεκδικούν συμμετοχή στην ευημερία χωρίς να εργάζονται; Ναι, οι αριστεροί!

Η ευχάριστη αλήθεια τούς χαλάει το αφήγημα. Διότι δείχνει την αιτία της κατάντιας μας: την αντίληψη ότι αυτοί που παράγουν πλούτο τον… κλέβουν από τους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ κι από την παρέα του Καρανίκα, άρα πρέπει να τους τον δημεύσουμε για να πληρώνουμε τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τους άεργους τραμπούκους, τους φραπεδόβιους αμπελοφιλόσοφους των Εξαρχείων.

Όχι, παλληκάρια. Ο πλούτος θα μένει στα χέρια όσων ιδρώνουν, σωματικά και διανοητικά, εκτός από την προνοιακή στήριξη σε όσους συνανθρώπους μας έχουν πραγματικά ανάγκη, λόγω μιας κακοτυχίας στη ζωή τους ή λόγω αναπηρίας. Όχι σε όσους έχουν κάνει επάγγελμα το να ζουν με τα λεφτά των άλλων. Ξέρεις πόσο σκληρό είναι να λες στον πολίτη που αγωνίζεται με το ζόρι να τα φέρει βόλτα: θα σε ξεσκίσω στη φορολογία για να δίνω εγγυημένο εισόδημα, επιδόματα και κοινωνικά μερίσματα σε ολόκληρες φυλές τεμπέληδων; Αν καταργήσεις τη φοροεπιδρομή, φαντάζεσαι πόσο ευχάριστο θα ακουστεί αυτό στον εξουθενωμένο από την υπερφορολόγηση πολίτη;

Κατάλαβες λοιπόν γιατί η ηγεμονία της αριστεράς διαστρέβλωσε τη γλώσσα, χαρακτηρίζοντας ως σκληρές, προτάσεις που όποιος και να τις άκουγε θα έριχνε ένα χαμόγελο διαρκείας από το ένα αυτί ως το άλλο;

Δεν θα ακουστούν βέβαια ευχάριστες στον επαγγελματία επιδοματούχο. Στο βύσμα των κομματικών διαδρόμων. Στα διαπλεκόμενα λαμόγια των απ’ ευθείας αναθέσεων δημόσιων έργων. Στις κόρες, στους γιους, στους αγαπητικούς, στους κολλητούς των εθνοπατέρων και εθνομητέρων (εθνογονέων 1 & 2 για να είμαστε πολιτικά ορθοί…) που εποφθαλμιούν μια θέση αργομισθίας. Λυπάμαι, δεν γίνεται αλλιώς. Ναι, για κάποιους η αλήθεια είναι σκληρή. Μόνο γι’ αυτούς όμως.