Επιστρέφουν οι ψυχές των νεκρών στον κόσµο µας; Τι συμβαίνει στη σκοτεινή περιπλάνηση τους; Μαρτυρίες Χαλκίδαίων για επαφές µε πνεύματα.
Πρόλογος
Είναι η µόνη κατάσταση για την οποία ο άνθρωπος έχει διατυπώσει απόψεις και θεωρίες δίχως να την έχει βιώσει.
Ο θάνατος και κυρίως τι ακολουθεί µετά, είναι ένα από τα µεγαλύτερα αινίγµατα του κόσµου. Οι ψυχές αµέσως µετά την επίσκεψη του Χάρου χάνονται ή µε κάποιο τρόπο διατηρούν την επαφή τους µε τον επίγειο κόσµο; Για ποιο λόγο εκατοντάδες µαρτυρίες µιλούν για επαφές µε τον κόσµο των νεκρών; Τι συµβαίνει στο χρονικό διάστηµα των 40 ηµερών µετά το θάνατο κάποιου ανθρώπου; Περιπλανηθείτε µαζί µας στα άγνωστα µονοπάτια που ακολουθούν οι ψυχές σύµφωνα µε πολλούς, αναζητώντας τη ζωή που άφησαν πίσω τους…
Τα λανθασµένα µονοπάτια
Για χάρη της ψυχής αναπτύχθηκαν θρησκείες, γράφτηκαν βιβλία, δηµιουργήθηκαν επαγγέλµατα και γενικότερα πλάστηκε ένας ολόκληρος µικρόκοσµος που µελέτησε και µελετά κάτι το οποίο στην ουσία δε γνωρίζει!
Εµείς δε θα πέσουµε στην παγίδα του να κάνουµε κάτι παρόµοιο, δηλώνοντας εξαρχής πως θα αντιµετωπίσουµε το θέµα της ψυχής σα µια ενέργεια που συνοδεύει τον άνθρωπο από την αρχή της ύπαρξής του. Το πώς, το γιατί και ποιος παραχώρησε αυτή την ενέργεια στον άνθρωπο δε θα σας το απαντήσουµε εµείς. Θα επιχειρήσουµε όµως να προσεγγίσουµε άλλου είδους απορίες, το ίδιο αινιγµατικές και µυστηριώδεις. Η αλήθεια είναι κάπου εκεί µέσα µας.
Η ψυχή
Η κλασική θεωρία θέλει την ψυχή να είναι διαχωρισµένη από την υλική υπόσταση (σώµα).
Αυτό πιθανότατα είναι λάθος, καθώς, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε η ψυχή µας δε θα επηρέαζε άµεσα και το σώµα µας, άρα ο όρος ψυχοσωµατικά προβλήµατα θα ήταν άτοπος. Αντιµετωπίζοντας όµως την ψυχή σαν ενέργεια, διαπιστώνουµε πως όταν είµαστε άσχηµα ψυχολογικά (άγχος, πίεση κτλ), τότε αυτό αποτυπώνεται και στο σώµα µας µε πόνους, ασθένειες και δυσλειτουργίες. Αν η ψυχή µας είναι ενέργεια, τότε εξηγείται µε απλό τρόπο και η θρησκευτική άποψη του να σώσουµε τις ψυχές µας. Διαχειριζόµενοι µε θετικό τρόπο την ενέργεια που εσωκλείουµε µέσα µας, τότε κάνουµε και καλές πράξεις. Άρα, οδηγούµαστε στον παράδεισο. Ο παράδεισος αποτελεί το ένα απ΄ τα δύο βασικά στοιχεία του αλλόκοσµου, ο οποίος συµπληρώνεται µε την ύπαρξη της κόλασης. Παλαιότερα στην αρχαία Ελλάδα είχαµε τα Τάρταρα και τα Ηλύσια Πεδία. Οι εποχές αλλάζουν, όχι όµως και οι δοξασίες για το πού πάνε όλοι εκείνοι που το νήµα της ζωής τους κόπηκε από το ψαλίδι της Ατρόπου, της µοίρας που στην αρχαιότητα έφερνε το θάνατο στους ανθρώπους.
Ο κόσµος των νεκρών
Μέχρι να βρεθούµε εκεί, δε µπορούµε να σας µεταφέρουµε µε ακρίβεια πώς µπορεί να είναι!
Ωστόσο οι δοξασίες και οι θρύλοι που συνοδεύουν την κατάσταση που επικρατεί στη διάσταση των νεκρών, µας δίνουν πολλές αλλά όχι συγκεκριµένες εικόνες της. Έτσι λοιπόν, άλλοι βρίσκονται σε ένα ονειρικό σύµπαν που εσείς µπορείτε να το αποκαλείτε παράδεισο, ενώ κάποιες ψυχές δέχονται τα αιώνια βασανιστήρια της κόλασης. Ανάµεσα στις δύο αυτές πλευρές υπάρχει ένα κενό που το γεµίζουν όσες ψυχές δεν έχουν ενταχθεί πλήρως στον αλλόκοσµο. Αυτές οι ψυχές µπορεί να είναι οι λεγόµενες καταραµένες, λησµονηµένες ή πολύ απλά εκείνες που περιµένουν το τέλος των 40 ηµερών από το θάνατο των σωµάτων τους, για να µπουν ολοκληρωτικά στη διάσταση των πνευµάτων! Για την αποφυγή λοιπόν κάποιων από τις παραπάνω καταστάσεις, οι άνθρωποι έχουν δηµιουργήσει κάποιες τελετουργίες που προετοιµάζουν το νεκρό για το µεγάλο πέρασµα. Αυτές τις τελετουργίες µπορείτε να τις ονοµάσετε νεκρώσιµες ακολουθίες, µνηµόσυνα κτλ. Αν θεωρείτε πως πρόκειται για απλές, τυπικές διαδικασίες, τότε µπορεί και να κάνετε λάθος, καθώς οι τόσοι πολλοί θρύλοι που συνοδεύουν αυτά τα τελετουργικά αφήνουν ένα πολύ µεγάλο παράθυρο ανοικτό στο φόβο για το άγνωστο και το παράλογο.
Οι θρύλοι
Όλοι σας θα έχετε ακούσει πως αν µία σορός δεν ταφεί όπως πρέπει, τότε απλούστατα ο νεκρός δε µπορεί να περάσει στην άλλη διάσταση και τριγυρνάει καταραµένος στα µέρη που έζησε αναζητώντας δικαίωση.
Πρόκειται δηλαδή για το αποκαλούµενο στοίχειωµα σε οικίες αλλά και ζωές ζώντων ανθρώπων. Αυτό το στοίχειωµα µπορεί να γίνει είτε µε την επιστροφή του νεκρού ως πνεύµα, είτε ως νεκροζώντανου (βρικολάκιασµα). Η δεύτερη θεωρία περί βρικολάκων µάλλον ανάγεται στη σφαίρα της άγνοιας και της αµάθειας του κόσµου κατά τα παλαιότερα χρόνια, καθώς πραγµατικά συµβάντα που µπορούσαν να εξηγηθούν µε τη λογική, µπήκαν στο µίξερ της φαντασίας παράγοντας ένα κοκτέιλ γελοιότητας. Και µόνο οι περιπτώσεις της νεκροφάνειας αρκούσαν για να πλάσουν στα µυαλά των ανθρώπων τροµακτικές ιστορίες δίχως αντίκρισµα. Δυστυχώς, όπως θα διαπιστώσετε και παρακάτω, οι δοξασίες δεν περιορίζονται µόνο στο τι συµβαίνει µετά το θάνατο, αλλά και στο πριν και κατά τη διάρκεια του γεγονότος.
Οιωνοί και δοξασίες
Η παράδοση θέλει το θάνατο να προµηνύεται από κάποια σηµάδια τα οποία και στις µέρες µας διεγείρουν αρχέγονα ένστικτα φόβου.
Τέτοια είναι ο ήχος της κουκουβάγιας κοντά σε ένα σπίτι, το συνεχές αλύχτισµα σκυλιών τις βραδινές ώρες, αλλά και το ράγισµα στην κορνίζα µιας προσωπικής φωτογραφίας. Οι δοξασίες συνεχίζονται και κατά τη διάρκεια του θανάτου, όπου και πιστεύεται πως όσοι ξεψυχούν αµέσως έζησαν µια ενάρετη ζωή µη αδικώντας κανέναν. Αντιθέτως, οι επιθανάτιες στιγµές για όσους έκαναν αµαρτήµατα που πλήγωσαν συνανθρώπους τους, είναι εξαντλητικές και επώδυνες. Στις τελευταίες στιγµές του ατόµου πιστεύεται πως ο ετοιµοθάνατος αντικρίζει ανάµεσα στους συγγενείς του έναν όµορφο άνδρα µε εκτυφλωτική λάµψη που δεν είναι άλλος από τον αρχάγγελο Μιχαήλ ο οποίος έχει έρθει για να παραλάβει την ψυχή του ατόµου! Μέχρις ότου ολοκληρωθεί η µάχη της αδύναµης πλέον ζωής µε το θάνατο, οι συγγενείς πρέπει να είναι σιωπηλοί, ώστε να µη διαταράξουν τη στιγµή, εµποδίζοντας µε τις κραυγές και τα δάκρυά τους το ξερίζωµα της ψυχής από το σώµα. Μόλις επέλθει το µοιραίο, οι παρευρισκόµενοι πρέπει να ανοίξουν τα παράθυρα για να φύγει ο θάνατος που έχοντας αρπάξει την ψυχή, ανεβαίνει προς τα ουράνια. Από εκεί και πέρα το µυστήριο σχετικά µε το ταξίδι της ψυχής πυκνώνει, γι’ αυτό και οι συγγενείς του νεκρού πρέπει να ακολουθήσουν κάποια τελετουργικά που θα διευκολύνουν αυτό το ταξίδι, αποτρέποντας την επιστροφή της ψυχής στον κόσµο των ζωντανών.
Τα γνωστά άγνωστα
Τα τελετουργικά σχετίζονται µε την ταφή του νεκρού και τη µνηµόνευσή του για ένα αρκετά µεγάλο χρονικό διάστηµα.
Ας δούµε λοιπόν κάποια από τα πράγµατα που τα γνωρίζουµε µόνο επιφανειακά και τι συµβαίνει πραγµατικά µε αυτά. Μπορεί βεβαίως στις µέρες µας οι συγγενείς του νεκρού να ξενυχτούν τη σορό για την αποφυγή του φαινοµένου της νεκροφάνειας, αλλά στην πραγµατικότητα αυτό γίνεται και για κάποιον άλλο λόγο. Υπάρχει η δοξασία πως αν πάνω από το νεκρό περάσει µία γάτα (το συγκεκριµένο ζώο είναι συνδεδεµένο µε την αποκρυφιστική γνώση και µαγεία), τότε η σορός θα εµποτιστεί µε δυνάµεις που θα την κάνουν να σηκωθεί µετά την ταφή! Ενδεικτικό αυτής της πρακτικής είναι πως παλαιότερα πολλές σοροί, οι οποίες ήρθαν σε επαφή µε γάτα, θάβονταν µπρούµυτα. Αυτό γινόταν λόγω του ότι πιστευόταν πως αν ξυπνήσει ο νεκρός και αρχίσει να σκάβει για να βγει από τον τάφο του, θα σκάβει ανάποδα µε αποτέλεσµα να οδηγείται ακόµη πιο βαθιά στη γη! Έτσι οι συγγενείς πρέπει να «περιφρουρήσουν» τη σωρό η οποία πρέπει να βλέπει προς την κεντρική πόρτα του σπιτιού για την τελευταία έξοδο του πρώην κατοίκου του. Επίσης, το φέρετρο είναι σχεδιασµένο ώστε να θυµίζει κανό ή βάρκα για να περάσει ο νεκρός το ποτάµι του αλλόκοσµου, φτάνοντας τελικά στην όχθη των νεκρών. Αξιοπρόσεκτο είναι και το γεγονός πως το φέρετρο πρέπει να τοποθετηθεί (αυτό συµβαίνει σε όλα τα Χριστιανικά νεκροταφεία), µε φορά από Ανατολή προς Δύση, συµβολίζοντας έτσι τη Δύση της ζωής του θανόντος. Μετά την ταφή ακολουθεί ένα µυστηριώδες χρονικό διάστηµα 40 ηµερών, κατά το οποίο πιστεύεται πως η ψυχή του νεκρού περιπλανιέται στα µέρη που έζησε, κάνοντας αισθητή την παρουσία της στα πρόσωπα που αγάπησε αλλά και µίσησε. Μετά το πέρας των 40 ηµερών, η ψυχή αποµακρύνεται προς το άγνωστο.
40 µέρες µυστηρίου
Ο αριθµός 40 αποτελεί ένα σηµαντικό νούµερο της Χριστιανικής Θρησκείας και συνδέεται µε αρκετά γεγονότα και πρόσωπα.
Έτσι υπάρχουν οι Άγιοι Σαράντα, η Σαρακοστή, οι 40 µέρες που περιπλανήθηκε σύµφωνα µε την παράδοση ο Ιησούς πάνω στη γη µετά την Ανάστασή του κτλ. Η τελευταία µάλιστα ερµηνεία της εµφάνισης του Ιησού µετά την Ανάσταση στους µαθητές του αποτελεί και το ισχυρότερο επιχείρηµα για όσους θέλουν τις ψυχές να επιστρέφουν. Εκτός από τις 40 ηµέρες υπάρχουν και άλλες περίοδοι τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό στις οποίες γίνεται λόγος για την ιδιότυπη αυτή επαναφορά των ψυχών στο κόσµο των ζωντανών. Για τους Αζτέκους ο Ιούλιος ήταν ο µήνας των νεκρών που επισκέπτονταν τους ζωντανούς συγγενείς τους. Με τα χρόνια η δοξασία αυτή παραλλάχθηκε και µετατράπηκε στη χριστιανική εορτή των Αγίων Πάντων. Πρόκειται δηλαδή για το γνωστό σε όλους Halloween (All Hallows Eve). Στη χώρα µας έχουµε το αντίστοιχο Ψυχοσάββατο. Στο Ψυχοσάββατο, όπως και στο διάστηµα των 40 ηµερών, πολλοί συγγενείς αλλά και στενοί φίλοι θανόντων κάνουν λόγο για περίεργες παρουσίες και εµφανίσεις των χαµένων προσώπων τους. Αυτές οι µαρτυρίες είναι αποτέλεσµα βιωµάτων που προέρχονται από τον πόνο της απώλειας κάποιου αγαπηµένου προσώπου, ή µήπως από κάτι άλλο; Κάτι που, όχι απλά αγγίζει τη σφαίρα του υπερφυσικού, αλλά την αγκαλιάζει παρασύροντάς τη σε µονοπάτια στα οποία ακόµη δε µπορούµε να βαδίσουµε;
Σε απόσταση αναπνοής
Σηµάδια για την παρουσία χαµένων προσφιλών προσώπων τους έχουν να καταµαρτυρήσουν και πολλοί άνθρωποι από τη Χαλκίδα.
Τα µυστήρια του άλλου κόσµου δεν είναι τόσο µακριά όσο νοµίζετε. Παρακάτω ακολουθούν κάποιες ιστορίες που συνηγορούν στην ύπαρξη µια αδιόρατης δύναµης. Στην ύπαρξη µιας κατάστασης που οι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να αποκωδικοποιήσουν. Είναι όµως σίγουροι πως ήρθαν, ή καλύτερα εκείνη θέλησε να έρθει, σε επαφή µαζί τους…
Ιστορίες από το ίδιο άρθρο: