Η Εύβοια και η Χαλκίδα ανέκαθεν παρήγαγαν μουσικούς, φιλοσόφους, λογοτέχνες και επιστήμονες. Αριστοτέλης, Σκαλκώτας, Παπανικολάου, Σκαρίμπας, Μπέλου. Όλοι τους είχαν κάτι από Εύβοια στο αίμα τους.

Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει μια αίσθηση ανυπαρξίας στον αέρα. Σταμάτησε το νησί να παράγει; Σταμάτησαν οι άνθρωποι να σκέφτονται, να εμπνέονται από γύρω τους; Σταμάτησαν να αισθάνονται; Ή μήπως η αιτία είναι κάτι πιο βαθύ και πέρα από όλα αυτά; Ως μουσικός βρέθηκα αντιμέτωπος με μια σκληρή αλήθεια. Η Χαλκίδα παράγει, η Εύβοια παράγει. Τότε γιατί σκληρή αλήθεια θα με ρωτήσεις. Γιατί μαζί με το παράγει υπάρχει άλλο ένα ρήμα που είναι βασικό και απαραίτητο και αυτό είναι το ΣΤΗΡΙΖΩ. Και η Εύβοια, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, δεν στηρίζει. Μα καλά τόσο δραματικά είναι τα πράγματα με ξανά ρωτάς και θα σου πω… δραματικά ναι. Ανεπανόρθωτα ελπίζω όχι.

Τι φταίει λοιπόν; Ας σου εξηγήσω. Πάρε ανάσα και βουτάμε.

Κεφάλαιο 1: Μουσικά φεστιβάλ.

Λες πως πριν λίγα χρόνια στην Χαλκίδα υπήρχαν εκδηλώσεις.

Κάτι η μέρα φιλίας κάτι το Arena Festival και το κάστρο με το υπερβαρβάτο stage που σε έκανε να νιώσεις ροκσταρ αν έπαιζες  και με ονόματα όπως «Rotting Christ», «Magic de Spell» και «Μωρά στη Φωτιά» να σκάνε μύτη στην πόλη και να μην χρειάζεται να ξενιτευτείς για να δεις μια μπάντα. Επίσης με τόσα φεστιβάλ πολλά μαθητικά συγκροτήματα σκάγανε μύτη από παντού με ελπίδες και όρεξη να δουλέψουν.

Και τι πήγε στραβά ρε μάγκα;

Θα σου πω τι πήγε… Ο δήμος έπαψε να χορηγεί φεστιβάλ με προσανατολισμό τη μουσική. Το καρναβάλι αποτέλεσε πηγή εσόδων για τον Δήμο και η απόφαση του να ρίξει λεφτά εκεί και μόνο εκεί δημιούργησε δυσκολίες στη διοργάνωση φεστιβάλ. Επίσης η στέρηση χώρων μιας και ο δήμος παραχωρούσε τα ανοιχτά του μέρη πάρα πολύ δύσκολα αποτέλεσε ακόμα ένα εμπόδιο ίσως ανυπέρβλητο στα τέλη των 00s. Έτσι λοιπόν από το 2010 και μετά η λιγοστές διοργανώσεις αλλά και η έλλειψη συνέπειας τους οδήγησαν τη σκηνή σε παρακμή πριν καλά καλά ανθίσει. Μπάντες που ξεκίνησαν δυναμικά χάθηκαν γιατί η έλλειψη συναυλιακής εμπειρίας τους τραβούσε κάτω, ενώ μουσικοί αποφασισμένοι να τα καταφέρουν εγκατέλειψαν την πόλη μας.

Κεφάλαιο 2: Ο Χαλκιδαίος δεν γνωρίζει τι εστί τοπική σκηνή.

Αααχ. Τοπική σκηνή!

Δύο λέξεις απτές, εύκολες να τις καταλάβεις, οι οποίες είναι άγνωστες στο μέσο Χαλκιδαίο. Γαλουχημένοι σε ένα περιβάλλον που η αντιπαλότητα και ο ανταγωνισμός είναι το βασικό μας γνώρισμα, σε ένα περιβάλλον που στερείται υποδομών όπως συναυλιακοί χώροι ,multigenres ραδιόφωνα και μουσικά blog, σε ένα περιβάλλον που οι μπάντες χτυπάνε τους διοργανωτές και μαγαζιά διοργανώνουν τα δικά τους σόου ή μέρες φεστιβάλ η διοργάνωση και η δόμηση θεσμών και ενιαίας μουσικής σκηνής ανεξαρτήτως είδους φαντάζει αδύνατη μα κάποιοι ρομαντικοί ελπίζουμε στην αλλαγή…

Αντί επιλόγου… Και τώρα;

Τώρα; Εδώ και κάποια χρόνια, πάει για τον 3ο, η Χαλκίδα έχει το φεστιβάλ που της αξίζει, το Let It Beer. Αυτό είναι ίσως μια καλή αρχή για την δημιουργία ενός διαχρονικού καλοκαιρινού φεστιβάλ. Τι μένει λοιπόν; Ανασύνταξη παιδιά. Στήριξη σε υπάρχοντα φεστιβάλ, δημιουργία χειμερινών χώρων, δημιουργία blog, στήριξη σε νέα φεστιβάλ που δημιουργούνται στο νησί όπως παράδειγμα το Music-Fest στην Αγία Άννα που φέτος θα γίνει για πρώτη φορά ενώνοντας διάφορα είδη. Kαι το βασικότερο: Support στο τοπικό μας μουσικό προϊόν. Ρε μάγκες, είναι κρίμα το νησί να μην αντιλαλεί από μουσική!

Και κλείνοντας:

Πάρτε ένα μουσικό οδηγό για μπάντες που τουλάχιστον ένα μέλος τους είναι από το νησί μας και βάζει νότες στην ζωή μας:

All Night Groovers

Mica Eio

Napshot

Generators

Lazy Man’s Load

Upon Revival