Οι πολέμιοι του Σατανά

Όσοι αναλαμβάνουν έναν εξορκισμό πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για την πάλη με το κακό.

Το κύριο βάρος της τελετής πέφτει στον εξορκιστή που θ’ αναμετρηθεί με το δαίμονα. Ο ιερέας πρέπει να έχει εμπειρίες από παρόμοιες καταστάσεις και να γνωρίζει όλα τα βασικά βήματα της τελετής.

Οι περισσότεροι ιερείς επιθυμούν να έχουν μαζί τους τουλάχιστον ακόμη τρία άτομα για την επιτυχή έκβαση του εξορκισμού. Έναν κατώτερο στην εκκλησίαστική ιεραρχία ιερέα που θα είναι ο βοηθός του εξορκιστή. Έναν ιατρό παθολόγο για τα καρδιακά προβλήματα που ίσως παρουσιάσει ο δαιμονισμένος και έναν συγγενή του θύματος.

Κοινός παρονομαστής των συμμετεχόντων στην τελετή είναι να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερες αμαρτίες και σκοτεινές πτυχές στη ζωή τους. Ο λόγος είναι απλός: ο δαίμονας, όταν νιώσει την «απειλή» του σταυρού, αρχίζει να απαριθμεί όσες αμαρτίες έχει κάνει έκαστος εξορκιστής! Αναφέρει μυστικά που οι παρευρισκόμενοι νόμιζαν πως δεν γνωρίζει κανείς. Αν λοιπόν οι παριστάμενοι λυγίσουν από ντροπή και τύψεις, τότε θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια και θα σταματήσει ο εξορκισμός. Έτσι το δαιμόνιο θα έχει επιτύχει τη νίκη του.

Οι κίνδυνοι της τελετής

Υπάρχουν επίσης αναφορές για ιερείς που επιχείρησαν να κάνουν εξορκισμό, αλλά τελικά δαιμονίστηκαν οι ίδιοι!

Αυτό συνέβη εξαιτίας του οίκτου που έδειξαν προς τον δαιμονισμένο, επιτρέποντας στο δαίμονα ν’ αποκτήσει τελικά τον έλεγχο του εξορκισμού. Είναι σημαντικό να μην πλανηθεί ο ιερέας που θ’ αναλάβει τη διαδικασία του εξορκισμού από το Δαίμονα τον οποίο μάχεται.

Μία τέτοια περίπτωση συνέβη και το 2001 στην Αυστραλία. Ο εξορκιστής δέχθηκε ο ίδιος επίθεση από το σατανά, με αποτέλεσμα τελικά να δολοφονήσει και όχι να σώσει τη γυναίκα που προσπαθούσε ν’ απαλλάξει από το κακό!

Ασθένεια ή δαιμόνια;

Το μεγάλο ερώτημα που πλανάται γύρω από το ζήτημα των εξορκισμών σχετίζεται με το αν πράγματι υπάρχουν καταστάσεις δαιμονισμού, ή πρόκειται απλώς για ψυχιατρικές περιπτώσεις.

Παλαιότερα κάθε περίεργη συμπεριφορά, που σήμερα μπορεί να ερμηνευτεί από την επιστήμη (επιληψία, σχιζοφρένεια κτλ) αποδιδόταν σε παρέμβαση δαιμόνων. Πολλοί άνθρωποι που υπέφεραν από ψυχικές ασθένειες βρήκαν το θάνατο από τις ακραίες εξορκιστικές πρακτικές που εφαρμόστηκαν πάνω τους και οι οποίες σήμερα μας προκαλούν τρόμο.

Στις μέρες μας η πλειονότητα των περιστατικών δαιμονοπληξίας έχει αναλυθεί από επιστήμονες και ψυχιάτρους. Οι λίγες περιπτώσεις που ξεφεύγουν από το επιστημονικό πλαίσιο, αφορούν την εκκλησία. Πρόκειται για περιπτώσεις ανθρώπων που βασανίζονται από ψυχικά αίτια τα οποία δε μπορούν να ερμηνευτούν απόλυτα και με επιστημονικό τρόπο. Αυτό δεν γίνεται παραδεκτό βέβαια και από τη μεριά της εκκλησίας, η οποία αποδέχεται τη δαιμονοπληξία, εφόσον ερευνήσει διεξοδικά κάθε περίπτωση.

Ως προς την αξιολόγηση μιας περίπτωσης, αν δηλαδή ένα άτομο είναι πράγματι δαιμονισμένο ή έρμαιο ψυχικών διαταραχών, έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Μόνο σε έσχατες περιπτώσεις και εκεί όπου η επιστήμη πλέον σηκώνει τα χέρια ψηλά, επεμβαίνουν οι ιερείς τελώντας εξορκισμούς.

Η τελετή του τρόμου

Αν και κάθε τελετή εξορκισμού έχει τις ιδιαιτερότητές της, υπάρχουν τέσσερα βασικά βήματα για την τέλεσή της.

Συνήθως για κοινωνικούς λόγους και αποφυγή δημοσιοποίησης του ενδοοικογενειακού προβλήματος οι εξορκισμοί γίνονται στα σπίτια των δαιμονισμένων. Ένας επιπλέον λόγος που γίνεται αυτό είναι επειδή ο εξορκιστής ιερέας επιθυμεί ο χώρος που θα γίνει η τελετή να είναι συνδεδεμένος ψυχικά με το θύμα.

Ο ιερέας πολλές φορές κάνει νηστεία πριν τον εξορκισμό, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού στη μάχη του με το δαίμονα. Κατά τη διάρκεια της τελετής έχει μαζί του το σύμβολο του σταυρού, αγιασμό, κρασί (αίμα Κυρίου), τη Βίβλο καθώς και εξορκιστικά αποσπάσματα ψαλμών.

Στο πρώτο στάδιο του εξορκισμού, ο ιερέας πρέπει ν’ αποκαλύψει το όνομα του δαίμονα που έχει αντίπαλο. Μόλις γίνει αυτό, ο δαίμονας χρησιμοποιώντας το στόμα του θύματος εξαπολύει απειλές προς τους παρευρισκόμενους. Αυτό είναι το δεύτερο στάδιο, όπου ο εξορκιστής δε θα πρέπει να υποκύψει στις απειλές του, αλλά ψέλνοντας και ραντίζοντας με αγιασμό τον δαιμονισμένο προσπαθεί να τον αποδυναμώσει. Τότε ο δαιμονισμένος ουρλιάζει απειλώντας τη ζωή όσων τον συγκρατούν.

Στο τρίτο στάδιο, το πνεύμα του δαίμονα είναι κουρασμένο και δίνει την ύστατη μάχη του. Ο ιερέας ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και «επιτίθεται» πάλι, δίνοντας στο θύμα να κρατήσει το σύμβολο του σταυρού. Η νίκη του καλού εναντίον του κακού επισφραγίζεται με το τελευταίο στάδιο του εξορκισμού, όπου ο ιερέας διατάζει το δαίμονα στο όνομα του Χριστού να εγκαταλείψει το θύμα του. Μετά την τελετή τα περισσότερα θύματα δε θυμούνται τίποτα.

Τα δεσμά της σιωπής στην Εύβοια

Ο φόβος του να θεωρηθεί κάποιος τρελός ή ανώμαλος σε περιπτώσεις εξορκισμών φιμώνει τα περισσότερα στόματα.

Τα περιστατικά που συλλέξαμε από κάθε γωνιά της Εύβοιας μετά από μεγάλη έρευνα  αντλήθηκαν μέσα από αναμνήσεις και προσωπικές εμπειρίες ανθρώπων που γνωρίσαν ή αντιμετώπισαν τέτοιες καταστάσεις. Στις περισσότερες απ’ αυτές έχουμε στη διάθεση μας και τα ονόματα των εμπλεκόμενων προσώπων, αλλά για ευνόητους λόγους δεν τ’ αναφέρουμε.

Υπόλοιπες ιστορίες εξορκισμών από τη Χαλκίδα και την Εύβοια:

Εξαγνίζοντας το κακό στην Εύβοια

Ο Λούσιφερ και το παιδί

«Το μαρτύριο θα τελειώσει σύντομα!»

Το κάλεσμα του Αββαδών

Ο δαιμονισμένος σύζυγος

Τρίπλη δαιμονοπληξία