Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Είναι αλήθεια πως πάνε πολλά χρόνια που δεν σου έχω γράψει, αλλά, να… πώς να σου το πω;… και να με συμπαθάς κιόλας, αλλά… δεν σε είχα ανάγκη.

Οι γονείς μου φρόντιζαν για όλα. Για τα παιχνίδια μου, για τα ρούχα μου, για τις διακοπές μου, για το αυτοκίνητό μου, για τις σπουδές μου, για το σπίτι μου, για τον γάμο μου, για το νοικοκυριό μου… Έπειτα βρήκα κι εγώ γρήγορα δουλειά. Και ο άντρας μου. Και τα καταφέρναμε μια χαρά. Όχι τίποτε πολυτέλειες, μη φανταστείς. Αλλά και τα ταξιδάκια μας πηγαίναμε και τα θεατράκια μας και το φαγητό μας σε λίγο πιο ψαγμένες διεθνείς κουζίνες. Περνούσαμε καλά, τι να πω; Κι εκεί που τρέχαμε χαρούμενοι με το roller coaster συνέβη κάτι τρομερό, Άγιε μου Βασίλη. Κάποιος πάτησε απότομα το φρένο. Τιναχτήκαμε στον αέρα και πέσαμε άσχημα.

Πάντα, έβλεπα το ποτήρι μισογεμάτο, σκεφτόμουν θετικά και πίστευα ότι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει αυτό που θέλω. Ήμουν σίγουρη, ότι με ένα μαγικό τρόπο όλα τα προβλήματα θα λυθούν. Τώρα συνειδητοποιώ ότι αυτός ο «μαγικός τρόπος» δεν ήταν ποτέ κάτι αόριστο και συγκεχυμένο, αντιθέτως, ήταν κάτι πολύ συγκεκριμένο και είχε και όνομα: «γονείς»! Αλλά δεν θα το πιστέψεις, Άϊ – Βασίλη μου… τους έκοψαν τη σύνταξη! Και για να μη στα πολυλογώ, γιατί έχεις και δουλειές, μέρες που είναι, είμαστε κάπως, περίπου, έως και εντελώς… αβοήθητοι! Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε και από πού να το περιμένουμε. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και πώς να το κάνουμε. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να τρέξουμε ή να σταθούμε. Αν πρέπει να φωνάξουμε ή να σιωπήσουμε. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, μέσα σε όλο αυτό το ναυάγιο, έγινε και κάτι άλλο πολύ – πολύ σημαντικό… Γίναμε οι ίδιοι γονείς! Το καταλαβαίνεις αυτό, Άγιε μου Βασίλη; Τώρα είμαι εγώ η μαγική νεράιδα για κάποιον άλλο! Κατάλαβες λοιπόν τον λόγο που σου γράφω; Χρειάζομαι ένα μαγικό ραβδάκι! Δεν χρειάζεται να είναι κάτι φανταχτερό, απλά να κάνει την δουλειά του. Ας πούμε…

1) Να γεμίζει το πορτοφόλι μου με χρήματα για το σούπερ μάρκετ

2) Να μακραίνει τα παντελόνια στα παιδιά μου όταν ψηλώνουν, να φαρδαίνει τις μπλούζες τους όταν παχαίνουν και να μεγαλώνει τα παπούτσια τους όταν μεγαλώνουν τα πόδια τους

3) Να γεμίζει τις τσάντες τους με τα απαιτούμενα βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λ.π.

4) Μετά, να γεμίζει το μυαλό τους με όλα όσα λένε αυτά τα βιβλία, τετράδια, κ.λ.π., διότι λεφτά για φροντιστήρια δεν θα υπάρχουν.

5) Να γεμίζει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μας με βενζίνη και τον καυστήρα στο σπίτι με πετρέλαιο.

6) Να εξαφανίζει από το γραμματοκιβώτιό μας λογαριασμούς τραπεζών, Δ.Ε.Η., σταθερής και κινητής τηλεφωνίας, νερού, κοινοχρήστων και βέβαια το εκκαθαριστικό μας σημείωμα.

7) Να μας κάνει καλά από κάθε πιθανή αρρώστια, διότι το να αρρωσταίνεις και να θες και να γίνεις καλά είναι μεγάλη πολυτέλεια (έως και αμαρτία!).

8) Να μας αδυνατίζει (όταν πρέπει), να μας κουρεύει, να μας χτενίζει, να μας αποτριχώνει (όπου χρειάζεται) και να μας κάνει και μασάζ (και σε παρακαλώ, φρόντισε να δώσεις από ένα τέτοιο ραβδάκι στον διαιτολόγο μας, στην κομμώτριά μας και στην αισθητικό μας).

9) Να μας χτίσει και να μας εξοπλίσει πλήρως τρία σπίτια (ένα για κάθε παιδί) στις πόλεις, όπου θα σπουδάσουν και να ανοίξει για κάθε παιδί από έναν τραπεζικό λογαριασμό για τα έξοδα σπουδών τους.

10) Ακολούθως, να μεταφέρει αυτά τα σπίτια στις πόλεις, όπου θα εγκατασταθούν μόνιμα, στις οποίες θα πρέπει προηγουμένως να έχει φροντίσει (δεν ξέρω πως…γι’ αυτό άλλωστε το λένε «μαγικό») να έχουν βρει δουλειά.

11) Τέλος, Άγιε μου Βασίλη (και σε παρακαλώ μη νομίσεις ότι επειδή το αναφέρω τελευταίο έχει λιγότερη για μένα σημασία) θα ήθελα αυτό το μαγικό ραβδάκι να κάνει τους ανθρώπους γύρω μου λιγότερο σκυθρωπούς, περισσότερο ευγενικούς και απροσδόκητα λογικούς και ψύχραιμους. Να ολοκληρώσει κάθε δημόσιο έργο, ημιτελές ή ακόμα «στα χαρτιά», που είναι απαραίτητο για τη χώρα και την πόλη μου, να γεμίσει τα θέατρα, να εκσυγχρονίσει τα μουσεία, να αναδείξει τα αξιοθέατα και τους αρχαιολογικούς χώρους, να αναβαθμίσει το οδικό δίκτυο, να καθαρίσει τις ακτές, να φτιάξει πλατείες, πάρκα, πεζοδρόμια και πεζόδρομους (και σε παρακαλώ, κάνε να πετύχει η πεζοδρόμηση της Αβάντων, διότι δεν αντέχω άλλους τόσους μήνες να ξηλώνουν ό,τι φτιάχνουν). Να καθαρίσει, να βάψει και να αναμορφώσει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία – λέει – να λειτουργούν ακώλυτα όλο το χρόνο, μαζί με τα σχολεία και τις λοιπές δημόσιες υπηρεσίες. Να εξαφανίσει κάπου μακριά από εδώ, όσους παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, σε ράμπες και θέσεις αναπήρων, όσους καπνίζουν σε δημόσιους χώρους και πετάνε και το αποτσίγαρο κάτω, όσους μπερδεύουν με τα κοινά σκουπίδια όσα προορίζονται για ανακύκλωση, όσους κορνάρουν στις τρεις το μεσημέρι και στη μία το βράδυ ή όποτε περνούν από διασταύρωση, όσους μου αναβοσβήνουν τα φώτα όταν διασχίζω πεζή το δρόμο (λες και πρέπει εγώ να τους προσέξω), όσους πλένουν με τις ώρες τα μπαλκόνια τους και τα αυτοκίνητά τους και ιδίως να ξαποστείλει “στο πύρ το εξώτερον” τους φασίστες, τους αλαζόνες, τους τυχοδιώκτες, τους φελλούς και τους φαιδρούς, τους επικίνδυνα ηλίθιους και τους κακοπροαίρετα έξυπνους. Τέλος, Άγιε μου Βασίλη, σε παρακαλώ, κάνε αυτό το μαγικό ραβδάκι να φέρνει το πιο θερμό χαμόγελο στα χείλη των πολιτών ξένων χωρών όταν ακούν πως είμαι Ελληνίδα.

Βγήκε λίγο παραπάνω από όσο περίμενα η λίστα μου, αλλά σου έχω εμπιστοσύνη. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις. Κάποιος πρέπει άλλωστε…

Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Για πάντα δική σου

Η –όχι πια μικρούλα– Ιωάννα.