Nτιν, νταν! Όχι, δεν ήταν η καµπάνα του χιονισµένου καµπαναριού που µε ξύπνησε στις εφτά το πρωί, ήταν δυο µαντραχαλάδες από το τεχνικό λύκειο.

«Να τα πούµε;». Καλά, στον ύπνο τους τα βλέπανε; «Άντε, πείτε τα, κοτζάµ άντρες, να δω τι θα καταλάβετε». «Τρίγωνα, jingle bell, από την Καισαρεία, έι! Και του χρόνου!». «Τι είναι αυτά; Τα κάλαντα της Eurovision σε περίληψη;» «Κάναµε ένα remix. Έλα, δώσε κάτι, γιατί έχουµε να γυρίσουµε όλη τη Χαλκίδα…». «Κανονικά εσείς έπρεπε να µε αποζηµιώσετε για ψυχική οδύνη, αλλά ας όψεται η µέρα». «Τι είναι αυτά, µόνο ένα ευρώ; Α, ρε γύφτουλα!». Κοίτα που παραπονιούνται κιόλας. Ένα ευρώ για κάλαντα πέντε δευτερολέπτων, ο Ρέμος να τα έλεγε, δεν θα έπαιρνε τόσα.

Παραµονή Χριστουγέννων, ήρθαν πάλι οι Άγιες και Ευλογηµένες µέρες. Στην τηλεόραση ο Χρήστος Σαντικάι, κολλημένος στα δέκα, τραγουδάει την «Άγια Νύχτα» και τα Ζουζούνια το «Έλατο». Πάνω που µπήκα στο κλίµα, ήρθαν τα χελωνονιντζάκια και µε βγάλανε µε τις κλωτσιές. Σκέφτηκα πως µε µια βόλτα στα µαγαζιά θα αναπλήρωνα τη χαµένη χριστουγεννίλα, δηλαδή το πνεύµα των ηµερών. Αφού έκανα, παρά τη θέλησή µου, δώρο στον ταξιτζή, κατέβηκα στον Άγιο Νικόλαο, Santa Claus καθολιστί.

Η φάτνη στην πλατεία µου θύµισε το θαύµα της Γέννησης και τις χιλιάδες απορίες των µαθητικών µου χρόνων. Ακόµη και αν προσπεράσουµε το τεχνικό πρόβληµα του κρίνου, γιατί βιάστηκε να γεννηθεί αφού ήξερε ότι θα προκαλέσει τη Σφαγή των Νηπίων; Και τι απέγινε το Άστρο, έπεσε; Και οι µάγοι τι µαγικά έκαναν, η θρησκεία δέχεται τελικά τη µαγεία; Απάντηση δεν έχω πάρει ακόµα. Ολόκληρος Θεός και ο γιος του γεννήθηκε σε στάβλο. Κι εµείς τον παρακαλάµε να δώσει και σε µας… Τι να δώσει; Αφού δεν έχει…

Μέσα στη φάτνη µια κούκλα που φορούσε τις προάλλες ένα πολύ σέξι φόρεµα στο «Morgan», τώρα είχε ντυθεί Χορταρέας (συγγνώµη, Μελχιόρ εννοώ) και είχε και γένια. Τη χάζευα αποσβολωµένος (καλά, από λεξιλόγιο σκίζω), όταν η µικρή Αννούλα µπήκε στο πλάνο σαν τον τυφώνα Κατρίνα. Πήδηξε το προβατάκι (πέρασε από πάνω του εννοώ), προσπέρασε την αγελάδα και άρπαξε το Χριστό από την κούνια. Η µαµά της την κυνηγούσε και φώναζε: «Δεν είναι το µωρουλίνι µπουσουλίνι, είναι ο Χριστούλης, αγάπη µου, βάλτον πίσω στη θέση του.» «Είναι το φαγουλίνι και είναι ζικό µου», απάντησε κλαίγοντας γοερά η Αννούλα.

Την κατάσταση έσωσε η παρέµβαση του Άγιου Βασίλη που νοίκιαζε αυτοκινητάκια στην πλατεία µε 10 ευρώ το πεντάλεπτο. (Δίνεις κάτι παραπάνω, νοικιάζεις αληθινό τζιπ και πας και στη Στενή για παϊδάκια.) Αφού πήγε µια βόλτα το Χριστούλη µε το landrover, η Αννούλα τον επέστρεψε στην κούνια του κατευνάζοντας µια γριά που φώναζε «Βοήθεια, Χριστιανοί! Απήγαγαν τον Ιησού!».

Στην Αβάντων, ο πρώτος Πακιστανός Άγιος Βασίλης πουλούσε λαχεία, ο Αλβανός Άγιος Βασίλης φωτογραφιζόταν µαζί σου αν του έδινες πέντε ευρώ και ένας άγνωστης εθνικότητας Άγιος Βασίλης πουλούσε φουσκωτούς ταράνδους. Τόσοι Αγιοβασίληδες, δεν µπορεί, ένας τους θα είναι αληθινός! Την προσοχή µου ωστόσο τράβηξε µια Αγιοβασιλίνα, λίγα µέτρα πιο πέρα, που είχε ξεχάσει να φορέσει το κάτω µέρος της στολής της. «Καληµέρα σας, είµαστε από τα Βοδι-line, να σας κάνουµε ένα δώρο;». «Μέρες που είναι, µη σας προσβάλω…». «Θα µου πείτε το τηλέφωνό σας;» (Αν µου δώσεις πρώτα το δικό σου). «Συγγνώµη, το τηλέφωνο τι το θέλετε; Δώστε µου το δώρο να τελειώνουµε…». «Το δώρο είναι µια κούρα µε φύκια του Βόρειου Ατλαντικού αξίας 150€ και το παίρνετε αν γραφτείτε σε ένα διµηνιαίο πρόγραµµά µας αξίας 1200€». Τι µου λες; Το αφεντικό τρελάθηκε και τα χαρίζει όλα! «Καλά, δεν πειράζει, θα πάρω µια κούρα µε φύκια στο Λευκαντί, µόλις καλοκαιριάσει».

Μετά από τρεις ώρες επίπονων προσπαθειών και αφού σιγουρεύτηκα πως και το 2014 θα µε βρει χωρίς ευρώ στην τσέπη, κατάφερα να αγοράσω τα δώρα που θα βάλω κάτω από το δέντρο. Μετά το περσινό κάζο του θείου Κώστα αποφάσισα να είµαι πολύ προσεχτικός και έβαλα καρτούλες µε το όνοµα του καθενός σε κάθε πακέτο. Όταν η θεία Καίτη βρήκε στην κάλτσα της στριγκάκια, τρία νούµερα µικρότερα από το δικό της και µια κάρτα που έλεγε «θα σε πάρω τηλέφωνο όταν κοιµηθεί η χοντρή», το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν µετατράπηκε σε νύχτα του Αγίου Βαρθολοµαίου. Η παλάµη της προσγειώθηκε µε ιλιγγιώδη ταχύτητα στο µάγουλο του θείου και τον έστειλε κατευθείαν στο δέντρο. Εκεί, µπερδεύτηκε µε τα λαµπάκια και ξαφνικά έγινε ο ίδιος ένα µεγάλο λαµπάκι που άρχισε να αναβοσβήνει. Επί πέντε λεπτά παρακαλούσαµε τη θεία να µας δείξει από πού κλείνει ο γενικός, µπας και βάλουµε τέλος στο ολοκαύτωµα.

Γυρνώντας σπίτι αγόρασα και µια έτοιµη βασιλόπιτα από το ζαχαροπλαστείο. Ο υπάλληλος µου είπε πως είναι πρώτης ποιότητας, καθώς το κατάστηµα ελέγχεται µε κρυφές κάµερες Ευαγγελάτου (θυμάστε;). Πέρυσι η µάνα µου έβαλε για φλουρί ένα κέρµα των δύο λεπτών και ο παππούς, που στα ογδόντα του δεν καλοβλέπει, το κατάπιε. Από τότε ο ξάδερφός µου ο Γιαννάκης τον φωνάζει «παππού κουµπαρά».

Το µεσηµέρι ξάπλωσα στον καναπέ να χαλαρώσω λίγο. Για 188η φορά προβάλλονταν τα πρώτα επεισόδια του Ιησού από τη Ναζαρέτ, το µόνο έργο που συναγωνίζεται σε επαναλήψεις την Αλίκη στο Ναυτικό και το Ρετιρέ. Πάντως, η γιαγιά που έχει Αλτσχάιµερ, το απολαµβάνει κάθε φορά σα να είναι η πρώτη φορά… Χθες που είχε το Γαβριήλ να ανακοινώνει τα χαρµόσυνα, µου είπε: «Ο άγγελος της είπε ότι θα µείνει έγκυος. Να δεις που το παιδί θα είναι του Στράτου και όχι του Αµιρά…»

Το µόνο παρήγορο είναι πως φέτος κανείς δε βλέπει Βig Βrother (πρώην mother) και δε θα µετράµε αντίστροφα µε τύπους σαν τον Πρόδροµο Κατσκάτ, όπως το 2005 (δεν μπορεί, το θυμάστε!). Για µια στιγµή µε πληµµύρισε µελαγχολία. Ούτε αυτά τα Χριστούγεννα µε βρίσκουν σ’ ένα ελβετικό σαλέ ή έστω στα Ζαγοροχώρια. Όµως, κάτι τέτοιες οικογενειακές στιγµές είναι που σου µένουν αξέχαστες, και άµα γουστάρεις, τις γράφεις και στο «Square»…