Kλείνοντας δύο χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε το «Square» στα περίπτερα της Εύβοιας, έκανα αυτή τη σκέψη. Η απάντηση; Τα όνειρα έχουν ένα τίµηµα. Ό,τι κάνουµε στη ζωή µας έχει κάποιο τίµηµα.

Τι εννοώ; Ας ξεκινήσω από το τι κέρδισα και τι έχασα τα δύο χρόνια που πέρασαν. Τι άλλαξε στη ζωή µου; Πολλά και ας µην το κατάλαβα κατά τη διάρκεια της διαδροµής. Έχω πλέον µια δική µου δουλειά, είµαι πιο πλήρης επαγγελµατικά, κέρδισα και ένα βραβείο σχεδίασης περιοδικού σε πανελλήνιο διαγωνισµό, που το έχω κορνιζάρει στο γραφείο µου, ως υπερήφανο ψώνιο, βλέπω το περιοδικό που ονειρεύτηκα πριν από κάποια χρόνια να ανεβάζει τεύχος µε τεύχος  τις πωλήσεις του και να κερδίζει ολοένα και περισσότερο την εκτίµηση του κόσµου,

Οκ, ωραία όλα αυτά, αλλά τι έχασα για να τα κερδίσω; Αρχικά, έχασα το χόµπι µου, που ήταν η φωτογραφία, γιατί έγινε πια επάγγελµα. Παλιά, όταν πήγαινα διακοπές, η µηχανή δεν έφευγε από το χέρι µου. Τώρα, η Nikon µου κάθεται συνέχεια στη βαλίτσα, γιατί θέλω να ξεκουραστώ κιόλας. Άµα δε βαριέµαι, βγάζω και καµία φωτογραφία για να έχω κάτι να θυµάµαι, ή για να έχω κάποια καλή εικόνα από ένα ξένο µέρος στο αρχείο µου.

Τι άλλο έχασα; Τον ελεύθερο χρόνο µου. Που σηµαίνει λιγότερος χρόνος µε άτοµα που αγαπώ. Αισθάνοµαι τύψεις γι’ αυτό. Νιώθω σα να τους έχω προδώσει. Ευτυχώς βέβαια οι περισσότεροι δείχνουν κατανόηση, καταλαβαίνουν πως δε µπορούµε να είµαστε όπως παλιά, όταν τα καλοκαίρια π.χ. κλείναµε οκτάωρα στην παραλία παίζοντας ρακέτες και όχι δωδεκάωρα στα γραφεία µας.

Με λίγα λόγια και για να µην το κουράζω, κέρδισα ενδιαφέρουσα επαγγελµατική ζωή, έχασα πολύτιµη προσωπική ζωή. Αυτό είναι το τίµηµα. Εδώ και δύο χρόνια λέω πως θα πάω γυµναστήριο, θα ξεκινήσω τένις, θα κόψω το τσιγάρο, θα κάνω απλά καθηµερινά πράγµατα, αλλά δεν τα καταφέρνω. Εσείς έχετε τόσο ελεύθερο χρόνο, όσο θα θέλατε;

Ακούω ορισµένες φορές αµπελοσοφίες του τύπου «ζήσε την κάθε µέρα, σα να είναι η τελευταία» και λέω: «µα καλά, αυτός που το πρωτοείπε πού ζούσε; Σε ποιο πλανήτη κατοικεί και πώς µπορώ να πάω κι εγώ εκεί;» Το χειρότερο σ΄αυτή τη φράση είναι πως σε κάνει να αισθάνεσαι άσχηµα γιατί, λες: «δε µπορεί, για να το λέει, θα γίνεται.» Όσες φορές έχω πει στον εαυτό µου «σήµερα θα περάσεις τέλεια, σα να είναι η τελευταία σου φορά», τα έχω κάνει µαντάρα. Το να περάσεις καλά δεν προσχεδιάζεται, απλώς συµβαίνει. Δε µπορούµε να είµαστε διαρκώς ευτυχισµένοι, αλλά ευτυχώς ούτε συνέχεια θλιµµένοι. Η ζωή έχει διακυµάνσεις. Αν ήταν κινηµατογραφική ταινία, το σενάριό της θα περιλάµβανε λίγο κωµωδία, δουλειά, λίγο δράµα, δουλειά, ορισµένες φορές (και µακριά από µας) δόσεις τρόµου, δουλειά, µετά θα το γύριζε σε κοµεντί, δουλειά, κάπου στο ενδιάµεσο θα παρεµβάλλονταν και ορισµένες σκηνές ερωτικού περιεχοµένου ακατάλληλες δι’ ανηλίκους. Για τους περισσότερους από εµάς το πλατό που θα γίνονταν τα γυρίσµατα θα ήταν µια επαρχιακή πόλη σαν τη Χαλκίδα, ενώ για κάποιους λίγους τυχερούς κάποια πλάνα θα είχαν φόντο κότερα, πλούσιες επαύλεις και µαγευτικές εξωτικές τοποθεσίες.

Έχω την εντύπωση πως έχουµε βρει κάποια τρικ, για να ξεγελάµε τον εαυτό µας, να δίνουµε παρηγοριά στον άρρωστο. Όταν φοβόµαστε, επικαλούµαστε κάτι ανώτερο από εµάς για να µας βοηθήσει, ψάχνουµε µια ελπίδα. Π.χ. Γίνεται σεισµός, ακόµη και ένας άθεος θα πει «Παναγία µου». Η µέρα µας είναι στραβή και ανάποδη; Λέµε «αύριο ξηµερώνει µια καλύτερη». Χωρίζουµε µε τη γκόµενα; «Θα βρούµε καλύτερη», σκεφτόµαστε. Μήπως τελικά είµαστε γαϊδουράκια που προχωράµε µ’ ένα καρότο µπροστά µας; Όλοι µας, λίγο πολύ, παραµυθιάζουµε τον εαυτό µας για να συνεχίσουµε να ζούµε, πράγµα που δεν είναι απαραιτήτως κακό, αρκεί να µην το παρακάνουµε και ζούµε διαρκώς µέσα σ’ ένα ψέµα. Αλλά, αλήθεια, πόσοι από εµάς ξέρουν αν ζουν µια ψεύτικη ή αληθινή ζωή, πως δεν είναι χρυσόψαρα στη γυάλα τους;

Σε κάποια στιγµή της ζωής µου, πριν δύο χρόνια περίπου, όντας σε µια δύσκολη επαγγελµατική στιγµή, έτσι κι εγώ παραµύθιασα τον εαυτό µου πως µπορώ να φτιάξω ένα περιοδικό, πως το όνειρο που είχα στο µυαλό µου ήρθε η ώρα να γίνει πραγµατικότητα. Σήµερα, που βλέπω το «Square» να πετάει µπόι και να στέκεται στα πόδια του µια χαρά, σκέφτοµαι πως, ναι, είµαι τυχερός που βλέπω να γίνεται πραγµατικότητα ο επαγγελµατικός µου στόχος και ας γκρινιάζω καµιά φορά πως δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Πού θα πάει, σύντοµα η δουλειά θα πάει καλύτερα και θα έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο (Ουπς, να το πάλι το καρότο!).