O Γιώργος Βουτυρόπουλος, μετά από συνεχή αναρρίχηση 9,5 ωρών, έγινε ο πρώτος Έλληνας που ύψωσε τη γαλανόλευκη, αλλά και τη σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων στο Έβερεστ την Κυριακή 16 Μαΐου 2004, στις 04.00 ώρα Ελλάδας.

Ο γεννημένος και μεγαλωμένος στο Αλιβέρι Ευβοίας ορειβάτης μας υποδέχτηκε στο σπίτι του στην Αθήνα και μας μίλησε για τη μεγάλη του επιτυχία και όχι μόνο…

Η αποστολή στο Έβερεστ

– Βλέπω πως μένετε στον 6ο όροφο, είναι τυχαίο ή έχει να κάνει με την αγάπη σας για τα ύψη;

– Ο κύριος λόγος ήταν η υπέροχη θέα, βλέπω λίγο Πεντέλη, λίγο Τουρκοβούνια και φυσικά την Πάρνηθα, ένα από τα αγαπημένα μου βουνά.

– Γιατί ξεκινάει κάποιος να ανέβει στο Έβερεστ;

– Σαν ορειβατική κοινότητα δεν είχαμε μέχρι τώρα μια ανάβαση, κάτι που τα περισσότερα, αν όχι όλα, ευρωπαϊκά κράτη το έχουν καταφέρει. Το Έβερεστ εκτός από το υψηλότερο βουνό, είναι ένα σύμβολο της ανθρώπινης θέλησης και αποφασιστικότητας. Είναι ένα βουνό ορόσημο για εμάς τους ορειβάτες. Έπρεπε να γίνει, για να δείξουμε πως κάτι μπορεί να κάνει και η ελληνική ορειβατική κοινότητα.

– Ποια είναι τα συναισθήματα όταν φτάνεις στην κορυφή;

– Υπάρχει εναλλαγή συναισθημάτων. Αρχικά, αγωνιάς αν θα πάνε όλα καλά μέχρι να φτάσεις στην κορυφή και ακολουθεί συγκίνηση, αφού όλοι έχουμε ακούσει, διαβάσει και δει τόσα για το Έβερεστ. Φυσικά υπάρχει και ανακούφιση… επιτέλους τα καταφέραμε!

– Τώρα που έχει περάσει κάπως ο χρόνος, έχετε συναίσθηση του ότι θα μείνετε στην ιστορία ως ο πρώτος Έλληνας που πάτησε στο Έβερεστ;

– Γενικά είμαι ψύχραιμος στις επιτυχίες. Το ίδιο προσπαθώ και τώρα, ο ενθουσιασμός είναι μετριασμένος. Για μένα αυτό που μετράει είναι να βάζει κάποιος διαρκώς στόχους και να ξεπερνάει τον εαυτό του. Κάναμε ένα βήμα, όμως μπορούν να γίνουν κι άλλα. Για να είμαι ειλικρινής, η ανάβαση στο Έβερεστ σαν καθαρά ορειβατικό επίτευγμα δεν ήταν κάτι τόσο δύσκολο.

Εντυπώσεις από την αποστολή

– Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες;

– Το υψόμετρο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο. Το οξυγόνο σε αυτά τα ύψη είναι ελάχιστο και δυσκολεύει κάθε προσπάθεια. Μας δυσκόλεψαν πολύ και κάποια περάσματα στο βουνό, όταν έπρεπε να διασχίσουμε έναν παγετώνα που άλλαζε καθημερινά μορφή.

– Φοβηθήκατε κάποια στιγμή ότι μπορεί να μην τα καταφέρετε;

– Όχι, δεν φοβήθηκα καθόλου. Είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και ήμουν αποφασισμένος.

– Πείτε μου κάτι που σας έκανε μεγάλη εντύπωση στα Ιμαλάια.

– Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πως ανάμεσα στις πολλές αποστολές που επιχειρούσαν ανάβαση στην κορυφή ήταν και κάποιες εμπορικές (τουριστικές). Άνθρωποι που δεν είναι ορειβάτες πληρώνουν πάνω από εξήντα χιλιάδες δολάρια και ρισκάρουν τη ζωή τους, για να ανέβουν στο Έβερεστ!

– Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να διαθέτει κάποιος, για να σκαρφαλώσει τόσο ψηλά;

– Υπομονή, υπομονή, υπομονή… και αποφασιστικότητα.

– Πολλοί ορειβάτες έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να ανέβουν στο Έβερεστ. Αξίζει να ρισκάρει κανείς τόσο;

– Δε νομίζω πως κάποιος ορειβάτης θα απαντούσε ναι. Όλοι έχουμε συναίσθηση του τι κάνουμε και οι απώλειες είναι μέσα στο παιχνίδι. Απλώς ελπίζουμε ότι δε θα συμβεί σε εμάς.

– Θα ξανανεβείτε στο Έβερεστ;

– Σίγουρα!

Η ορειβασία στη ζωή του

– Η ορειβασία πώς μπήκε στη ζωή σου;

– Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε να σκαρφαλώνω και να ανεβαίνω στα βουνά. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα για σπουδές, γράφτηκα στον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκα πιο συστηματικά.

– Πολλοί βλέπουν την ορειβασία σαν μια μάχη του ανθρώπου με το βουνό, που καταλήγει στη νίκη του ενός ή του άλλου. Εσείς τι νομίζετε;

– Είναι μια μάχη με τον εαυτό σου. Όταν υπάρχει ανταγωνισμός με το βουνό, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά.

– Απαιτεί θυσίες η αγάπη για την ορειβασία;

– Πολλές. Παράτησα ένα διδακτορικό, για να πάω στην πρώτη μου αποστολή. Είχα αρκετά προβλήματα με την εργασία μου μέχρι που προσλήφθηκα στο δημόσιο και έχω κάποιες διευκολύνσεις σαν μέλος της εθνικής ορειβατικής αποστολής.

– Εκτός από την ηθική ικανοποίηση υπάρχουν άλλα οφέλη;

– Δεν ελπίζω. Βλέπεις δε γίναμε ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες, αλλά ορειβάτες… Για μένα, όμως, αυτό που μετράει είναι να διασκεδάζεις και να κάνεις αυτό που αγαπάς. Αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος που μπορείς να έχεις.

– Ποια είναι η πιο δύσκολη ανάβαση που κάνατε ποτέ;

– Στις Άλπεις, όπου κινδυνεύσαμε πάρα πολύ λόγω καιρού.

– Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας;

– Πολύ σημαντικό ρόλο. Δεν μπορείς να ζεις με κάποιον δυόμισι μήνες και να του εμπιστεύεσαι ακόμη και τη ζωή σου, αν δεν τον συμπαθείς ή δεν τον ξέρεις καλά.

– Πότε θα σταματήσετε την ορειβασία;

– Όταν δεν θα μπορώ πλέον να περπατήσω.

– Τι κερδίζει κάποιος από την ενασχόλησή του με την ορειβασία;

– Καθένας κερδίζει διαφορετικά πράγματα. Εγώ κέρδισα πολλούς φίλους, πραγματικές στιγμές διασκέδασης και αληθινή περιπέτεια. Πάνω απ’ όλα, ένα μοναδικό αίσθημα ελευθερίας που δύσκολα μπορείς να βιώσεις.

– Περιγράψτε μου κάτι ευτράπελο που σας έχει συμβεί σε αποστολή;

– Μια φορά στην κατασκήνωση βάσης ένα μέλος της αποστολής μέθυσε τόσο πολύ, που κοιμήθηκε όλο το βράδυ έξω, στους μείον δέκα βαθμούς, και ξύπνησε την επόμενη μέρα μια χαρά.

– Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι για έναν νέο ορειβάτη;

– Ο υπερενθουσιασμός, που συχνά οδηγεί σε υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, και η υποτίμηση των κινδύνων.

Η ορειβασία στην Εύβοια

– Την Εύβοια την επισκέπτεστε συχνά;

– Σχεδόν κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακό είμαι στο Αλιβέρι, στο πατρικό μου.

– Ποιες κορυφές της Εύβοιας θα συστήνατε στους επίδοξους Ευβοιώτες ορειβάτες;

– Νομίζω πως η Δίρφυς είναι με διαφορά το ομορφότερο βουνό της Εύβοιας και αρκετά επικίνδυνη το χειμώνα, γιατί παγώνει. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Για πιο ήπια πράγματα η Όχη με το φοβερό φαράγγι του Δημοσάρη. Πολύ καλό βουνό για αναρρίχηση είναι και το Καντήλι.

– Το ομορφότερο βουνό της Ελλάδας;

– Προσωπικά μου αρέσει όλο το συγκρότημα της Τύμφης, κοντά στα Γιάννενα αλλά και ο Όλυμπος.

– Μετά το Έβερεστ τι; Η ψηλότερη κορυφή κατακτήθηκε, τι έχει σειρά;

– Η δυσκολότερη! Το Κ2 στο Πακιστάν…

H αποστολή στο Έβερεστ

Η ελληνική αποστολή χωρίστηκε σε δύο ομάδες, στους Βόρειους, που ξεκίνησαν από το Θιβέτ, και στους Νότιους, που ξεκίνησαν από το Νεπάλ. Οι Νότιοι με προπορευόμενο τον Γιώργο Βουτυρόπουλο πάτησαν στην κορυφή δυο μέρες πριν τους Βόρειους.

Τα μέλη της αποστολής ανά ομάδα ήταν:

Νότιοι: Γιώργος Βουτυρόπουλος, Αντώνης Αντωνόπουλος, Μιχάλης Στύλλας, Παναγιώτης Κοτρωνάρος. Παύλος Τσιαντός, Σπύρος Σούλης.

Βόρειοι: Κώστας Τσιβελέκας, Γιώργος Αργύρης, Κώστας Αποστολόπουλος, Γιάννης Τήλιος, Πέτρος Καψομενάκης, Γιώργος Τσιάνος.

Οι Έλληνες ορειβάτες άφησαν στην κορυφή και τη φωτογραφία του Χρήστου Μπαρούχα, του ορειβάτη που έχασε τη ζωή του κατεβαίνοντας από την κορυφή Cho Oyu το περασμένο φθινόπωρο προετοιμαζόμενος για το Έβερεστ.

Το κόστος της αποστολής κάλυψε εξ ολοκλήρου ο Ελληνοκαναδός επιχειρηματίας κ. Παύλος Αγγελάτος. Οι ορειβάτες έμειναν στην κορυφή μόλις μισή ώρα, καθώς η έλλειψη οξυγόνου καθιστά αδύνατη την περαιτέρω παραμονή. Την αποστολή ακολούθησαν και οι γυναίκες των Ελλήνων ορειβατών, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους ασχολούνται και οι ίδιες με την ορειβασία. Ώσπου να επιστρέψουν οι άντρες, ανέβηκαν και αυτές σε μια άλλη κορυφή των Ιμαλαΐων σε υψόμετρο άνω των 6000μ.

Διάρκεια αποστολής μαζί με την προετοιμασία: Ένας χρόνος. Διάρκεια ανάβασης: Δυόμισι μηνες. Για την κατάκτηση της κορυφής χρειάστηκε: Συνεχής αναρρίχηση 9,5 ωρών.