Γρήγορα περνάει ο καιρός (µ’ αρέσει να ξεκινάω µε βαρύγδουπες διαπιστώσεις). Πέρασε η Κυριακή των Αποκριών (όσο κι αν κάποιοι δε λένε να το καταλάβουν), πέρασε η Καθαρά Δευτέρα, πέρασε η πρωταπριλιά (µεγάλη γιορτή του έθνους αυτή), καθώς κι ένα σωρό απλές ανώνυµες ηµέρες.

Όπου να’ ναι έρχεται η Μεγάλη Εβδοµάδα, που αντίθετα µε ό,τι πιστεύει µια ξανθιά φίλη, διαθέτει µόλις επτά ηµέρες, οι οποίες, αν και µεγάλες, δε διαρκούν περισσότερο από εικοσιτέσσερις ώρες εκάστη. Αυτές τις Άγιες µέρες, ξυπνάει µέσα µου ο εφιάλτης της νηστείας (παρεµφερής µε τον εφιάλτη της δίαιτας). Και στις δύο περιπτώσεις, όσο µεγαλώνεις, µεγαλώνει και το πρόβληµα. Όταν είσαι µικρός, όλοι λένε «τι να νηστέψει, παιδί είναι ακόµα», ή «στην ανάπτυξη είναι» και δώσ’ του φαΐ… Έρχεται κάποτε µια µέρα που δε χωράς στα ρούχα σου κι αρχίζουν να σε πρήζουν «κάνε λίγη δίαιτα, πουλάκι µου», «είναι αµαρτία να τρως ζαµπονοτυρόπιτα,  Μεγάλη Παρασκευή» και άλλα παρόµοια.

Η ιδέα του Θεού που κρατούσε σηµειώσεις για το τι έτρωγα δε µου φαινόταν καθόλου πειστική, αντιθέτως η αποµάκρυνση των αρτύσιµων εδεσµάτων απ’ το σπίτι είχε αποτελέσµατα. Δυστυχώς, τ’ αποτελέσµατα ήταν οδυνηρά. Η νηστεία αποδείχθηκε ύπουλος εχθρός της δίαιτας. Εγώ το είχα υποψιαστεί από τις κοιλιές των παπάδων, αλλά κανείς δε µ’ άκουγε. Διπλασιάζοντας την ποσότητα του ψωµιού και αντικαθιστώντας το φαγητό µε ξηρούς καρπούς και χαλβά, πετύχαινες το ακατόρθωτο, διπλασιασµό µάζας σώµατος σε χρόνο dt. Μετά ερχόταν και το Άγιο Πάσχα  και έτρωγες έν’ αρνί ολόκληρο µαζί µε τσουρέκια και αυγά και ολοκληρωνόσουν ως προσωπικότητα.

Παρόλ’ αυτά, το Πάσχα είναι η καλύτερη γιορτή. Ωραία και τα Χριστούγεννα, αλλά το µεγάλο τζέρτζελο γίνεται το Πάσχα. Κατ’ αρχήν ο καιρός είναι καλύτερος (αν και τελευταία µας µπερδεύει λίγο). Παίρνεις το αυτοκινητάκι σου και πας µια εκδροµή, χωρίς να θέλεις αλυσίδες ή να φοβάσαι µην αποκλειστείς από το χιόνι στη Στενή. Βέβαια είναι µεγάλη αµαρτία ν’ ακούς µουσική στο αυτοκίνητο, µεγαλοβδοµαδιάτικα. Ο Γαϊτάνος ανήκει σε ειδική κατηγορία και είναι must, ενώ και λίγη κλασική επιτρέπεται. Επίσης, µπορείς να ψάλεις µε την παρέα σου στο αυτοκίνητο όποιον ύµνο γουστάρετε (εκτός από τον Εθνικό Ύµνο και τον ύµνο του Ολυµπιακού).

Άµα δε µπορείς τα ταξίδια χωρίς µουσική (ή αν δεν έχεις αυτοκίνητο), µπορείς να πας στην παραλία για καφεδάκι (σε καφετέρια χωρίς µουσική φυσικά, γιατί είναι αµαρτία). Παίρνεις το φραπεδάκι σου σκέτο, χωρίς γάλα, και σκέφτεσαι πως αν είχες γάλα καρύδας θα ήταν νηστήσιµο. Έχεις όρεξη για τάβλι, αλλά σου λένε πως δεν κάνει, γιατί παίξανε τα ρούχα του Χριστού στα ζάρια. Προσπαθείς να εξηγήσεις πως δε θες να παίξεις µπαρµπούτι, αλλά κανείς δε σε καταλαβαίνει. Γυρνάς απελπισµένος στο σπίτι κι ανοίγεις την τηλεόραση. Για 187η φορά προβάλλεται ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι. Κι έχεις και όλες τις γιαγιάδες να λένε πως αυτός είναι ο καλύτερος Χριστός και του µοιάζει περισσότερο (λες κι είχανε προσωπική γνωριµία). Βλέπεις και αναρωτιέσαι, «εδώ, άφησε να σταυρώσουνε το γιο Του, σκέψου τι µπορεί να κάνει σε µένα που οι σχέσεις µας περνάνε κρίση» κι αλλάζεις παράγραφο…

«Τη Μεγάλη Παρασκευή πάντα βρέχει». Ναι, ναι, θα το έχετε ακούσει κι εσείς. Ε, λοιπόν όχι, πέρυσι δεν έβρεξε και έχω και φωτογραφίες ντοκουµέντα. Αν καµιά φορά βρέξει, όλοι θα τρέξουν να µιλήσουν για το θαύµα και τα δάκρυα του Θεού, κανείς όµως δε λέει τίποτα, όταν βρέχει την Κυριακή του Πάσχα και σουβλίζουµε µες στη βροχή… Πάντως η Μεγάλη Παρασκευή είναι η µόνη µέρα που σε βάζει σ’ ένα κλίµα κατάνυξης, που αν είσαι και λίγο ευσυγκίνητος, µπορεί και να δακρύσεις…

Γιατί αν περιµένεις το Σάββατο… Το Σάββατο είναι η χαρά του παιδιού από 5 έως 75 ετών. Επιτέλους, ο κυρ Κώστας µπορεί να παίξει µε δυναµιτάκια χωρίς να τον κακοχαρακτηρίσουν. Η καλύτερη Ανάσταση γίνεται λένε στα νεκροταφεία, γι’ αυτό και εγώ χρόνια τώρα είµαι τακτικός θαµώνας του Αϊ Γιάννη. Με το «δεύτε λάβετε φως» ανάβει η λαµπάδα «Barbie», η λαµπάδα «Power ranger», η λαµπάδα «µαλλιά της θείας Κατερίνας» και η λαµπάδα «σακάκι του µπαµπά». Μόλις ο παπάς πει το σύνθηµα κι οι καµπάνες το παρασύνθηµα, αναστενάζουν τα µνήµατα. Με τόση φασαρία πώς να µην αναστηθούν οι νεκροί. Καταπληκτικό event… Μετά τροχάδην να πάµε το Άγιο Φως στο σπίτι (δικαιολογία φυσικά, γιατί µας περιµένει η µαγειρίτσα και σιγά µην καθίσουµε ν’ ακούσουµε όλη τη Λειτουργία).

Η µεγάλη µέρα έφτασε! Άλλη µια χαµένη Πρωτοµαγιά. Κυριακή, το Άγιο Πάσχα, η σφαγή των αµνών και το σούβλισµά τους. Επιτέλους θα φάµε το αρνάκι που φέτος µας κόστισε µόνο µισό µισθό.  «Παππού αργεί;» ρωτάς πεινασµένος. «Ου, θέλει κάνα δίωρο ακόµη». Γυρνάς τη σούβλα υποµονετικά χαλιναγωγώντας τα πάθη σου και εναποθέτοντας τις ελπίδες σου στην τεχνολογία και στην ηµέρα που θα κατασκευαστεί η σούβλα µικροκυµάτων… Μετά από δυο ώρες βασανιστικού σουβλίσµατος, ήρθε η ώρα να ανταµειφθούν οι κόποι σου. Όµως, µέχρι να πεις «το σόι µου» µες στο ταψί έχουν µείνει µόνο κόκκαλα. Ο ταχύτερος κερδίζει κι αυτός δεν ήσουν εσύ…

Καλό Πάσχα σε όλους!

(Η άποψη αυτή είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά στο περιοδικο Square, στο τεύχος 7, τον Απρίλιο του 2005)