Έξι καταστάσεις που λείπουν –διαχρονικά- από την πόλη
1) Για καζίνο και τη ζωή μου δίνω
Τρέχουμε στο Λουτράκι. Τρέχουμε στην Πάρνηθα. Τρέχουμε στην Θεσσαλονίκη. Γιατί να μην τρέχουμε στην παραλία της Χαλκίδας;
Γιατί δεν έχουμε καζίνο ρε παιδιά; Γιατί να μην μπορούμε να πούμε και εμείς, κρατώντας στο χέρι ένα dry Martini: «Το 23 μαύρο»; Θέλω να παθαίνω αυχενικό σύνδρομο, παρατηρώντας την μπίλια της ρουλέτας να περιστρέφεται. Θέλω να φοράω περικάρπια στα χέρια μου από τα ριξίματα των ζαριών. Θέλω να φοράω επιδέσμους στα πόδια, από τα κέρματα που θα πέφτουν από τους κουλοχέρηδες. Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως θέλω γιατρό;
2) Non exei mexican fagito amigo
Έχουμε junk food. Έχουμε ουζερί food. Από Mexican food και γενικότερα από εξωτικές γεύσεις πώς πάμε;
Μάλλον χάλια, αν δεν συμπεριλάβουμε στον κατάλογο των τετριμμένων γεύσεων το ξεπερασμένο πλέον κινέζικό φαγητό. Όποτε λέμε να πάμε για φαγητό έξω, σίγουρα καταλήγουμε σε ένα ουζερί της ευρύτερης περιοχής για ούζο και θαλασσινά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην έχουμε την ευκαιρία για κάτι διαφορετικό. Για μια νέα γεύση που μπορεί να προέρχεται από το Μεξικό, από τις Ινδίες, ή από οποιοδήποτε άλλο μέρος της γης. Να μπορούμε να δοκιμάσουμε νέα φαγητά σε χώρους που θα μας ταξιδεύουν στις πατρίδες των νέων αυτών γεύσεων. Έι αμίγκο, ένα μπορίτο!
3) Δεν έχει να δεις ανδρικό στριπτίζ
Για τις θερμές κυρίες της πόλης μας, τα πράγματα είναι δύσκολα και απ’ ό,τι φαίνεται η λέξη ισότητα απουσιάζει από το θέμα στριπτίζ.
Οι άνδρες που επιθυμούν πικάντικες εμπειρίες, υπερκαλύπτονται από τα μαγαζιά που προσφέρουν αυτό το θέαμα στην Χαλκίδα, αλλά οι κυρίες μένουν κυριολεκτικά και μεταφορικά «στεγνές». Γιατί και οι γυναίκες να μη μπορούν να βάλουν ένα εικοσάευρο στο σλιπάκι κάποιου μποντιμπιλντερά, με οκτώ δικέφαλους από το ένα χέρι και εννιά τρικέφαλους από το άλλο; Ας ανοίξει ένα τέτοιο μαγαζί, μπας και βρούμε και εμείς οι καλογυμνασμένοι καμία δουλεία.
4) Βάλε πατίνια και άσε τη γκρίνια
Παλιά οι πίστες πατινάζ γέμιζαν ασφυκτικά από τον κόσμο που ήθελε να κάνει, έστω και μια βόλτα.
Αποτελούσε έναν από τους κυριότερους τρόπους διασκέδασης και γνωριμιών της εποχής του ‘80 και αναμφισβήτητα είχε πολύ fun. Που πήγαν τα πατινάζ ρε παιδιά; Εκείνα τα κλασικά που έπεφτες και παρέσερνες και άλλους δέκα, που είχαν την ατυχία να δουν από κοντά την παραμορφωμένη πιρουέτα που επιχείρησες να κάνεις. Θα σας χάλαγε ένας τέτοιος χώρος ψυχαγωγίας και διασκέδασης; Εμένα όχι. Θα ήταν το τέλειο αγχολυτικό και ίσως ο μόνος χώρος που κάποιος ντροπαλός δεν θα ερχόταν σε δύσκολη θέση καθώς οι πτώσεις ήταν συνηθισμένες και οι προσγειώσεις πάνω σε ωραίες υπάρξεις καθιερωμένες. Κάντε στη άκρη, γλιστράειιι!
5) Μα τι λέτε κυρία, δεν υπάρχουν πλοία
Εντάξει, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ήμουν καλά πληροφορημένος. Εντάξει, εντάξει ήμουνα μ…..ς.
Είχα ξεχάσει πως τα υδροπτέρυγα πλοία (δελφίνια), που υπήρχαν κάποτε στην Χαλκίδα, είχαν σταματήσει εδώ και χρόνια τα δρομολόγια τους. Πήγα και εγώ στην προβλήτα και περίμενα να έρθει το δελφίνι. Μετά κατάλαβα το ύφος που είχε ένας ψαράς, την ώρα που τον ρώτησα πότε ήταν το επόμενο δρομολόγιο για Αιδηψό. Η Χαλκίδα δεν έχει απευθείας θαλάσσια συγκοινωνία για Βόρεια Εύβοια και έτσι πήγα τελικά με λεωφορείο. Ναι καλά ακούσατε. Έχουμε λιμάνια, αλλά δεν έχουμε θαλάσσια συγκοινωνία. Τουλάχιστον δεν ήμουν ο μόνος που την πάτησε. Μία κυρία με Αλτσχάιμερ που ήταν δίπλα μου παραπονιόταν γιατί ξέχασε τις βαλίτσες της, στο «Κύκνο»!
6) Πάμε για καφέ στη γωνιά του Τσε;
Ο καθένας στο είδος του και ο καπνός στους τεκέδες. Πάντα ήμουν της άποψης, πως όταν τα πράγματα μπερδεύονται, η κατάσταση χαλάει (δεν αφορά τα πάρτι με ούζα).
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η Χαλκίδα αν και έχει αξιόλογα νυχτερινά μαγαζιά, δεν έχει ένα μαγαζί «του απόλυτου είδους». Τι εννοώ; Με απλά λόγια δεν έχουμε, π.χ. ένα μαγαζί που να παίζει μόνο κουβανέζική μουσική, να είναι διακοσμημένο σε στυλ αλά Κούβα και να έχει φωτογραφία του Τσε πάνω από το μπαρ. Φυσικά θα μπορούσε να παίζει οποιαδήποτε άλλη μουσική, πχ Latin, που να ακολουθεί όμως το όλο «στήσιμο» του μαγαζιού και να προσφέρει στον πελάτη το κάτι διαφορετικό.